Beberapa minggu kemudian, keadaan kesihatan Dae Hyun semakin bertambah baik. Dan doktor membenarkan dia pulang ke rumah. Sewaktu Dae Hyun sedang mengemas pakaian dan barang-barangnya, Jong Up memeluk pinggangnya dari belakang.

"I miss you and finally you're going home. I'm so happy!" ucap Jong Up.

Dae Hyun meleraikan pelukan Jong Up itu dan menolaknya menjauhinya. "Siapa kata saya nak tinggal dengan awak? Saya dah ingat semua yang awak buat kat saya dulu dan saya perlukan masa untuk maafkan awak."

"Apa? Hyunnie, tolong jangan buat macam ni! Kan saya dah minta maaf? Tolong jangan tinggalkan saya. I need you!" rayu Jong Up namun Dae Hyun tidak mempedulikannya.

"Awak perlukan saya?" Dae Hyun tersenyum sinis. "Are you kidding me? Dulu awak kata awak takkan terima saya sebagai isteri sampai bila-bila. Sekarang apa dah jadi?" Dae Hyun mengangkat beg pakaiannya. "Pergilah pada kekasih hati awak tu. Dan tunggu borang penceraian dari saya." Dae Hyun mula mengatur langkah menuju ke pintu keluar, namun Jong Up menghalangnya dengan mencapai tangannya.

"Apa awak cakap? So, awak nak akhiri perkahwinan kita?"

"Ya!" Dae Hyun menepis tangan Jong Up. "Saya taknak hidup dengan orang yang tak menghargai saya."

"So, awak sanggup tengok saya mati?" Jong Up kedengaran seperti mengugut.

"Itu saja cara yang awak tahu untuk terus paksa saya tinggal dengan awak? Boleh tak awak jangan ugut saya lagi? Cukuplah masa saya koma awak ugut macam tu. Dan awak jangan lupa, disebabkan ugutan awak tu, saya dah kehilangan seseorang yang belum sempat saya jumpa." Air mata Dae Hyun mula mengalir setiap kali dia teringat tentang bayinya.

"Hyun, i'm sorry...jadi awak masih marahkan saya disebabkan itu? I understand. Tapi..." Jong Up memegang tangan Dae Hyun. "...bagi peluang untuk saya tebus kesilapan tu. Saya betul-betul menyesal sekarang ni. Dan saya nak bina keluarga yang bahagia bersama awak semula. Please, give me a chance..." rayu Jong Up yang kedengaran sebak.

"I need a time, Jongie...macam awak juga bila awak perlukan masa untuk terima saya."

"Baiklah, saya akan beri awak masa sebanyak mana yang awak perlukan tapi, jangan tinggalkan saya. Kita balik rumah kita, ya?" pujuk Jong Up, lalu dia mengambil beg pakaian Dae Hyun.

"Saya tak boleh tinggal dengan awak, Jongie...saya perlukan masa untuk bersendirian. Dan bila saya dah sedia nak maafkan awak, saya akan balik." Dae Hyun mengambil semula beg pakaiannya.

"No, Hyunnie! Saya tak boleh hidup tanpa awak, Hyunnie. Please don't go!"

Dae Hyun tidak mengendahkan rayuan Jong Up. Dia terus melangkah keluar dari wadnya diikuti Jong Up yang masih merayu.

"Enough, Jongie!!" teriak Dae Hyun apabila mereka dah keluar dari kawasan hospital. "Pergilah pada Youngie awak tu! Awak abaikan saya selama dua tahun gara-gara dia, sampai saya hamil pun awak tak tau. Sekarang saya dah bagi peluang untuk awak bersama dia. Pergilah!" marah Dae Hyun dengan berlinangan air mata.

"No, Hyunnie! I don't love him anymore. Saya dah mula sayangkan awak bila awak sanggup gadaikan nyawa awak demi saya. Sekarang saya sedar, siapa yang lebih menyayangi saya."

"Awak dah lupa Jongie? Bukan saya saja yang sanggup mati untuk awak."

Jong Up menundukkan kepalanya. Dia tahu Dae Hyun maksudkan bakal anak mereka yang telah tiada.

"Bye, Jongie! Take care of yourself. Dan jangan buat sesuatu yang bodoh lagi sebab takkan ada orang yang sanggup gadaikan nyawa untuk awak dah." Dae Hyun masuk ke dalam teksi yang berhenti di hadapannya. "Dan kalau awak betul-betul sayangkan saya, tolong tunggu saya...Tunggu saya dalam keadaan yang sihat. Saya tak mau jumpa awak kalau awak buat sesuatu yang bodoh lagi."

Teksi itu berlalu pergi.