I remained quiet in my seat at the moment while the person with me continued to gaze at the moon. Siguro ‘yung buwan talaga ang tinutukoy niya, hindi ‘yung nasa isip ko ngayon.

“The moon is beautiful, isn’t it?” pag-uulit nito sa kanyang sinabi, but this time she was looking at me. Her eyes shimmered with a hint of awe as they met mine. 

Her gaze pierced through me, b with intensity, “Do you know what it means?” she inquired, her voice carrying a weight that demanded an answer. My mind raced, uncertain of what to utter. In an instant, my heart fluttered rapidly.

“What do you mean?” kunwaring hindi ko na-gets. Muntik na akong mautal, buti nalang talaga at hindi.

A fleeting smile graced her lips as she remarked, “You’re quite slow, Miss Safanzar.” 

Alam ko naman ang nais niyang sabihin, pero syempre hindi ko ‘yun ipapahalata sa kanya na alam ko, nuh. 

But this time napapaisip ako.

Totoo ba talaga ang sinabi niya, or sinabi niya lang ‘yun dahil bored lang siya? We’ve only known each other for a short time, not even three months, and she already fell for me?

Grabe, ang cute ko naman masyado.

“Why are you smiling like that?” kunot noo nitong tanong. Tingnan niyo, ang bilis talaga magbago ng mood nito. 

“Wala, may iniisip lang ako.” narinig ko pa itong nag, ‘tsk’ after kong sabihin na may iniisip ako.

“Uwi na tayo? Late na rin.” sabi ko at imbis na sagutin ay agad niya lang akong inikutan ng mata. 

“Bakit?” natatawa kong tanong sa kanya. Nanatili lang siyang nakaupo habang naka-crossed arms ito.

Ang maldita niya talaga. 

“You can go now,” halata talaga na naiinis siya sa akin. Sa halip na sundin ang sinabi niya sa akin, napakupad kong lumapit sa kanya at dahan-dahan ko rin ipinatong ang aking ulo sa kanyang balikat.

I don’t know why I am doing this. 

“You like me, isn’t it?” tanong ko sa kanya, tila nagulat pa ito sa biglaan kong paglapit sa kanya.

“Ikaw ha, pinapalinis mo pa ako lagi sa opisina mo, gusto mo lang pala akong makita palagi.” pabiro kong sabi at naramdaman ko naman na natawa pa ito sa aking sinabi.

“I’m not,” sus, kunwari pa talaga. 

I removed my head from resting on her shoulder and turned to look at her, “Seryoso, gusto mo ‘ko?” tanong ko. I know naman na ‘yun ang nais niyang sabihin sa akin kanina. 

“You’re so maingay.” she said, kahit hindi naman talaga ako maingay. 

“You’re so maingay,” panggagaya ko sa kanyang sinabi. Binatuhan niya naman ako ng masamang tingin. Kahit madilim na ay kitang-kita ko talaga ang mukha nitong hindi natuwa sa aking sinabi. 

“Sagutin mo na kasi ang tanong ko.” sabi ko sa kanya. 

“As you said earlier, let’s go home; it’s already late.” aniya at agad na tumayo. 

“Gusto mo nga ako?” halata naman, iwas iwas pa siya d’yan. 

“Miss Safanzar, isa.” napatayo naman ako ng wala sa oras. Grabe ‘yan, napapa sunod nalang ako agad.

Nagsimula na kaming maglakad-lakad. Hinatid ko siya sa condo niya at hindi pa nga ito pumayag nung una, pero hindi nagtagal ay pumayag din siya. 

Syempre, malakas ako sa kanya. 

“Go home now, it’s late na.” she said. Halata sa boses nito na nag-aalala siya o sadyang assumera lang ako.

“Huwag mo ‘kong masyado isipin, ha? Gusto ko makatulog nang mahimbing pag-uwi ko.” sabi ko sabay tawa pero inirapan niya lang ako. 

Feeling ko kinikilig siya pero hindi niya lang pinapahalata.

“Uwi na ako.” I said.

“Good night, Miss President.” dugtong ko at nginitian ko pa ito.

“Good night.” she said, her smile radiating genuine warmth towards me.

It seems like ako ang kinilig sa kanyang sinabi. Imbis na ako ang magpapakilig, ako pa itong kinilig.

This is not me.

“S-sige, b-bye” bwisit, nautal pa nga. 

Nagsimula na akong maglakad pauwi sa amin. Hindi pa ako nakalayo sa condo ni Miss President ay bigla namang nag vibrate ang aking phone. Kinuha ko ito at malapit na pala mag 10:45 P.M. Binabasa ko ang mensahe na galing kay Miss President.

Miss President:

You walk like a penguin. Haha. 

Napatingin naman ako sa aking likuran, feeling ko tinitignan niya ako. 

Me:

Miss mo na agad ako, nuh? Kunwari ka pa d’yan, eh.

Hindi ko rin alam kung bakit ako ganito sa kanya ngayon. Feeling ko nga pagsisisihan ko itong mga sinabi ko. 

Dahil nakaramdam ako ng gutom, pumasok muna ako sa Seven Eleven para makabili ng makakain. Pagkatapos kong kumuha ng mga snacks, agad akong nagtungo sa counter para makapagbayad

Miss President:

Nakauwi ka na ba sa inyo?

Me: 

Wala, may binili pa ako.

Miss President:

?

Me:

Nagutom kasi ako.

Me:

Tsaka malibis lang naman ako rito. 

Me:

Ikaw ha, concern ka na masyado sa akin.

Natawa nalang ako sa mga sunod-sunod kong ni-reply sa kanya. Himala at hindi siya nag English. 

Miss President:

Umuwi kana sa inyo.

Me:

Aye aye

Lumabas na ako ng seven eleven at nagsimula na akong maglakad papunta sa bahay namin. Hindi naman malayo ito kaya nakarating din ako ka-agad sa bahay. Buti nalang talaga at hindi nagising si Mommy, kasi for sure, pagagalitan talaga ako nun.

Pumasok na ako loob ng aking kwarto at agad na humiga sa malambot kong kama. Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. Pero dati palang naman ay may nararamdaman na akong kakaiba kay Miss President. Habang tumatagal, paiba nang paiba talaga ‘yung mga actions niya towards sa akin.

And now, it’s really obvious that she likes me, but I still grapple with doubt, questioning whether she could genuinely be interested in someone like me. I mean, she’s so pretty and smart, while me, gagsti lang. That’s why, even now, I don't fully believe her actions unless she admits it for real that she likes me talaga.

...

Kahit late na akong nakatulog kagabi ay maaga pa rin akong