WARNING! This story contains heavy cursing and violence!

Mabilis lumipas ang mga araw at isang linggo nang nagpa-patuloy ang rooftop usap with pahangin session namin ni yelong robot. 

Mostly kapag nagu-usap kami, ako lang ang nagsa-salita habang siya ang taga-tango at taga-iling. Ewan ko kung matatawag pa ba na pagu-usap 'yun pero bahala na si Superman. 

Nalaman ko rin na maloko pala ang yelong robot na 'yun at ako parati at ang umuuwing asar-talo. Kabwiset!

Pero kung minsan ay maloko siya, minsan naman ay para siyang naligaw na kuting. Minsan ay wala siyang kamuwang-muwang sa mga bagay-bagay kaya naman may times na nagiging babysitter ako sa rooftop. 

Katulad nalang ngayon. 

"Huy, hindi gan'yan!"

Kasalukuyan ko siyang tinuturuan kung paano mag-jackstone.

Bahagyang nag-tilt ang ulo niya. "How?"

"Ganito oh." Pinakita ko sa kaniya kung paano 'yun laruin. 

"Ganoon lang. Hindi 'yung ang taas-taas mong magpatalbog ng bola, hindi mo naman nasa-salo!" Saad ko at ibinigay sa kaniya 'yung maliit na bola. 

Seryoso niyang tinitigan 'yung maliit na bola, parang kaunti nalang ay mabubutas na ito ng kaniyang titig. 

Pabalik-balik ang tingin niya sa maliit na bola at sa jackstones na naka-ready na sa sahig, tsaka niya pinatalbog 'yung bola. 

"Naks, fast learner ka naman pala, yelong robot!" Puri ko habang pumapalakpak nang matapos niya lahat ng levels. 

"I'm naturally like that." Mahangin niyang saad. 

At ito na naman tayo sa kayabangan ng yelong robot na 'to. 

Inirapan ko siya. "Edi wow! Mag-laro ka nalang diyan!" 

Kinuha ko 'yung phone ko sa bulsa dahil actually, kanina pa ito vibrate nang vibrate. 

Pagka-bukas ko, bumungad sa'kin ang sandamakmak na messages sa gc. Kesyo nasa'n daw ba ako at pumunta raw ako ng cafeteria. 

Tinignan ko 'yung oras. Alas-kuwatro na ng hapon at medyo nagugutom ako. 

Inangat ko ang paningin ko kay yelong robot na busy mag-laro. Tumayo ako mula sa pagkaka-upo kaya napatigil siya. 

"Sama ka sa cafeteria?" Tanong ko. 

Hindi siya sumagot pero niligpit niya 'yung jackstones tapos nauna siya sa akin sa pintuan. 

Okay, sasama siya. 

Pinauna niya akong lumabas tapos sumunod siya. 

"Uy, tumabi ka sa'kin mag-lakad!" Pabulong kong bulyaw kay yelong robot.

Kasi naman, naka-sunod siya sa likod ko tapos payuko-yuko tapos biglang babagal ang lakad niya tapos biglang bibilis kapag medyo nakalayo-layo na ako sa kaniya. 

Parang boang tuloy siya. 

Binilisan niya kaunti 'yung lakad niya para makahabol at makasabay sa akin. 

Medyo marami-rami ang nga estudyante sa hallway, lahat ay may sari-sariling mundo. 

Malapit na kami sa cafeteria nang hawakan niya ako sa aking palapulsuhan dahilan upang mapatigil ako sa pagla-lakad. Mabuti nalang at sa gilid kami ng hallway nagla-lakad dahil kung nasa gitna kami, edi nsg-mukha kaming nasa teleserye.

"Bakit?" Nagta-takang tanong ko. 

"I just remembered that I have something to do," sagot niya. "I can't accompany you to the cafeteria anymore."

"I'm sorry."

Nginitian ko siya. "Okay lang 'no. Bakit ka ba nagso-sorry?"

"Because I can't accompany you anymore?"

"It's fine," paga-assure ko sa kaniya. "And, hindi ka naman required na samahan ako. If you have anything to do, gawin mo muna." 

Tumango siya and with that, nawala na siya sa paningin ko. 

Napailing nalang akong nakangiti. Para talaga siyang inosenteng bata kung kumilos. Isosenteng batang may tinatagong kademonyohan, wews.

Pag-pasok ko ng cafeteria, as usual, maingay. 

Nahagip agad ng mga mata ko 'yung puwesto namin.