WARNING! This story contains heavy cursing and violence!

Walang pasok ngayon, pero medyo maaga akong nagising unlike sa usual na gising ko kapag hindi need pumunta sa university. 

Ate Joohyun called me kagabi. Tinanong niya kung pwede raw bang magkita kami ngayon dahil may gusto raw siyang i-confirm at we can eat na rin daw ng brunch, libre niya. 

Pumayag naman ako dahil wala naman akong gagawin ngayon at saka, sino ba naman ako para tumanggi sa biyaya, 'di ba?  

Baka importante rin kasi ang kailangang i-confirm ni ate Joohyun tsaka curious din ako. 

Sa labas ako ng building naghintay. Sabi kasi ni ate Joohyun ay susunduin niya nalang daw ako dahil madadaanan din naman 'yung condo ko papunta sa café na pupuntahan namin. 

Hindi naman nagtagal nang may humintong itim na Ford Mustang sa harap ko. Unti-unting bumukas 'yung bintana at sumalubong sa akin ang nakangiting mukha ni ate Joohyun. 

"Hi, Minjeong! Hop in na."

Kumaway naman ako kay ate Joohyun at ngumiti bago sumakay sa passenger seat. 

Nang makitang naka-seatbelt na ako, pinaandar na ni ate Joohyun 'yung kotse. 

Tahimik lang kami sa buong byahe at mabuti nalang, hindi awkward 'yung silence dahil baka hindi ko kayanin. 

Nakarating kami sa café nang hindi naman gano'n katagal since hindi naman traffic tsaka medyo malapit lang din naman ito mula sa condo ko. 

Pinapili ako ni ate Joohyun ng table habang dumiretso siya sa counter para um-order. 

Pinili ko nalang 'yung isang table na medyo nasa corner banda para hindi masyadong pansin. 

Malay ko ba, baka mamaya personal pala ang pagu-usapan namin ni ate Joohyun ngayon. 

After um-order ni ate Joohyun, tinutulungan ko siyang bitbitin ang mga in-order niya papunta sa table namin. 

Nang maka-upo kami, tahimik na naman. Hindi ko naman kasi alam ang sasabihin kaya hinihintay ko nalang na si ate Joohyun ang magsimula. 

Sumubo si ate Joohyun ng blueberry cheesecake niya habang ako ay nakatunganga pa rin. 

Narinig kong napatawa nang mahina si ate Joohyun. "Go ahead and eat, Minjeong. Baka tumakbo 'yang pagkain sa harap mo." 

Nang marinig ko 'yun edi siyempre, sumubo na rin ako ng chocolate cake. Chocolate cake for brunch? Why not. 

Natapos kaming kumain nang walang pinag-usapan. Akala ko nga ay dito kami mismo magu-usap, hindi pa pala.

Dinala ako ni ate Joohyun sa place kung saan daw siya naga-unwind. 

Malawak 'yung area at mahangin kahit na medyo tanghali pa rin at actually, isa raw itong bakanteng lote sabi ni ate Joohyun. 

Na-upo kami do'n sa isang bangko. Nasisilungan naman kami ng malaking puno ng mangga so no worries sa init ng araw. 

"Last day, Ryujin said that you call my sister as Zie." 

Napatingin ako kay ate Joohyun nang magsalita siya. 

"And Jimin said that she calls you Pai. I want to know why."

Bigla naman akong nakaramdam ng kaba. 'Yung light na silent atmosphere kanina naging serious na ngayon. Sobrang seryoso kasi ng tono ni ate Joohyun at feeling ko babalatan niya ako nang buhay kapag hindi ako sumagot.

"Hindi ko po alam kung paano ko 'to ipapaliwanag..." I trailed, at mukhang napansin ni ate Joohyun na kabado ako kaya naman marahan siyang ngumiti. 

"I didn't mean to pressure you, Minjeong. You can explain it in your pace, I will understand."

Dahil do'n, medyo nawala 'yung kaba ko. Hindi sa nage-exaggerate ako pero pakiramdam ko kanina may nakatutok na baril sa'kin. 

Charot pero pwede ring hindi. 

Huminga muna ako ng malalim bago ako ulit magsalita. 

"I remembered everything, Ate."

Ate Joohyun hummed as she nodded, urging me to continue. 

"That night, noong magkasama kami ni Zie, I suddenly remembered everything after hearing her call me Pai. The memories are so vivid as it pops out in my mind," Napangiti ulit ako habang pinapanood sa aking utak ang mga ala-alang 'yon. "We are childhood friends, Ate. Zie