There's something both so banal and poignant about the rain that it amplifies the emptiness we feel in a way that it only can.

Sinasabayan ng pagpatak ng ulan ang pagpatak ng mga luha ni Seulgi. Kanina pa siya nakatunghay sa manibela niya at umiiyak lamang. Paulit-ulit na nagtatanong, paulit-ulit na nasasaktan. 

Naalala lang niya bigla yung pakay niya sa pagpunta dito nung biglang sumirit at dumagundong ang kidlat, the bright, jagged flash of light mocking the sky's howling anger and causing the city to be enveloped in darkness.

'Hyun,' she softly said. She still remembers na takot si Joohyun sa kulog at kidlat. 

Madali niyang kinuha ang payong niya, bumaba sa sasakyan at tumakbo papunta sa apartment ni Joohyun. 

Isa, dalawa, tatlong katok. Isang pagtawag sa pangalan niya na puno ng pag-aalala. 

Nung bumukas na ang pinto, nakita niya si Joohyun ashen-faced and slightly cowering, her fear illuminated by the muted light from her cellphone.

"Seulgi," sabi nito, kita ang takot sa mga mata. 

"I'm here," Seulgi said as she embraced her protectively. "I'm here."

Madilim na ang buong siyudad. Maingat silang kumuha ng mga kandila habang patuloy ang langitngit ng langit.

As the flicker of candlelight shone, Seulgi decided to tell Joohyun why she's there. 

"Hyun, I need to know the title of my art book." 

Natigilan si Joohyun. Ngayon lang siya tinanong ni Seulgi ukol dito. 

"Why as