Joohyun knows Seulgi's about to leave soon. Gusto niya sana tumigil ang oras, pero alam niyang hindi ito mangyayari. 

Mukhang aalis na lang si Seulgi na hindi na nito nalalaman yung sagot niya dito sa sulat niya, the one where Seulgi told her she's been in love with her since they were 15 years old. 

She couldn't bring herself to tell Seulgi directly though ano yung sagot niya, which she just chose to put as the title of Seulgi's art book. 

Nung nakita niya si Jennie, na-realize niya na hindi siya basta puwede-puwedeng maghayag na lang ng nararamdaman niya dahil may masasaktan siyang iba, may relasyong maapektuhan. 

So she chose to step back. Hahayaan na lang niya si Seulgi tumuklas nung title nung art book on her own, kahit pa hindi niya alam how long will it take her. 

Pero ang hirap-hirap, araw-araw. Nasa harap na niya si Seulgi pero hindi niya masabi. 

"Kunting araw na lang, aalis na siya," Joohyun thought. "At wala akong magagawa kundi bumitaw na."

She went to her fridge. May Red Horse pa, anim na cans. 

Nakatapos na siya ng dalawa ng tumunog doorbell niya. 

"Ma, mommy, bakit po kayo naparito bigla?" 

Nagkatinginan si Tiffany at Taeyeon. 

"Siguro kasi naramdaman namin na umiinom ka na naman mag-isa. Kailangan mo ng kasama." 

Taeyeon grabbed a can. "Anak, alam ko nasabi mo sa amin na ang biggest what-ifs mo sa buhay ay yung may kinalaman sa amin ng mommy mo, sa pamilya natin