Nung umakyat si Jennie sa art space, tumambad sa kanya ang hilera ng mga art books ni Seulgi sa shelves.

She should feel proud and happy for her, she knows she should. But the rawest of her emotions screams pain, and dahil dun parang gusto niyang silaban lahat ng art book ni Seulgi because it literally contains Joohyun's imprint. 

Nakita niya si Joohyun sa labas, under an awning outside of earshot. 

"Alam ko na yung title ng art book ni Seulgi," she said with spite. 

Joohyun was beyond surprised. 

"Sasabihin mo ba sa kanya kung ano yun?" she softly asked. 

"Bakit, dahil ngayon kaya mo nang aminin sa sarili mo that you also love her?"

"Mahal mo lang si Seulgi kasi handa ka na," kalmado pero may diin na turing ni Jennie kay Joohyun.

"Paano kung dumating yung panahon na hindi ka na naman handa?"

"Bibitawan mo na lang siya bigla?"

"Huwag mong subukang tapusin yung meron kami kung hindi mo siya kayang panindigan." 

"Hindi unfair ang mundo, Joohyun. Ang tao ang unfair." 

"At isa ka na dun, isa ka sa kanila." 

"Foul yun Jennie," Joohyun retorted, her voice tremulous. 

"Hindi mo alam what I went though para ma-reach ang point na 'to where I can finally be at peace with who I am, with the fact na nagmamahal rin ako ng kapwa kong babae. You have no idea what kind of struggle I had to bear, I had to face." 

"But love is not a race, Jennie." 

"You may have go