CHAPTER FOUR

Different Names, Different Lives

[ Minjeong's. ]

"Mang Tomas, hiniram nga lang namin yun!"

Tawang tawa na lang ako habang pinapanood ko si Jaemin na nag-eexplain kay Mang Tomas tungkol dun sa tools na ginamit namin para ayusin itong farm a few hours ago. Umuwi na sila Chaewon tsaka Ryujin an hour ago, pero hindi pa rin ako nakuntento at nag-ayos pa rin even though it's already five am.

Well, until puntahan na kami ni Mang Tomas dito since apparently, siya, si Mang Kanor at si Jaemin lang ang may alam kung nasaan ang susi nung shop nila. 

"Ikaw bata ka, minsan ka na lang nga pagkatiwalaan ng kahit ano ganito pa gagawin mo! Umuwi ka na nga!"

Nakapout pa si Jaemin sa akin nung lumingon siya habang hinihila siya ni Mang Tomas. I stuck out my tongue and fought the urge to also raise my middle finger as a joke, pero nalumbay din ako ng mabilis nang marealize ko na wala na akong tools na gagamitin para ayusin ‘tong farm na to. 

Hay. What if ako naman magnakaw kay Mang Tomas mamaya? 

Nagpasya na lang ako na pumasok ulit sa wooden house (buti nalang at iniwan sa akin ni Jaemin yung flashlight) at itabi yung mga gloves na ginamit namin. Magdadala na lang ako ng tubig para linisin iyon mamaya—well, depende na lang kung hindi kami isusumbong ni Mang Tomas at mapapauwi pa ako ng ‘di oras. 

Hindi ko mapigil yung sarili ko na tignan ulit yung picture na nakita ko kanina habang naghahanap kami ng gloves ni Jaemin kanina. 

Medyo namumukhaan ko na yung pinakamatandang apo (?) na nakasuit—siya ata yung babaeng nagwalk-out noon pagkatapos ng malaking sagutan nung huling beses na may tao dito sa farm. Nakatambay ako kela Chaewon noon at nakita ko nung dumungaw ako sa bintana na may nag-aaway sa harapan nung wooden house. 

One was that woman with the suit, habang yung isa naman ay isang middle aged woman na halos kamukha niya. 

Other than that, hindi ko na natatandaan yung dalawang nandito—yung lalake tsaka yung pinakabatang babae. 

Pero kung tama nga ang hinala ko mula dun sa chismis nung taga-dayo dito, mukhang yung pinakabatang apo ang lilipat dito sa San Juan. Malakas din ang pagtataka ko kung bakit siya lilipat dito when she just inherited a company at mukhang sa San Lazaro din siya nakatira, pero siguro kung nakita ko siya mukhang mahihiya ako magtanong. 

Medyo intimidating din siya tignan nung bata pa siya so paano pa kaya ngayon?

Pero first things first: late na ako sa newspaper job ko. 

Lumabas na ako mula dun sa loob ng wooden house tapos naglakad na ako papunta sa medyo obscure na part ng fence, tapos pumuslit ako dun sa butas kung saan kasya yung sarili ko. Hinarangan ko iyon ng mga bato at tinabunan ng lupa para hindi masyadong halata, tapos naglakad na ako pabalik kela Chaewon. 

Medyo minalas nga lang ako since pagdating ko dun sa bahay nakatayo na si Ate Seulgi sa labas, may dalang backpack na mukhang puno ng damit at kung ano-anong mga gamit. Nakataas ang kilay niya nang makita niya ako na naglalakad mula sa farm, pero nawala naman iyon nang makita niya kung gaano ako kadungis. 

“Hindi ka man lang natulog?” 

“Ate, alam mo naman na coping mechanism ko yung farm.” natatawa kong sabi kaya agad niya naman akong sinamaan ng tingin. 

“Minjeong, alam mo naman na papagalitan ako ni Tito Kihoon pag nalaman niya na hinayaan kita sa ganyan—”

“He’ll never know, Ate. Huwag ka mag-alala, hindi naman kita ilalaglag.”

Bumuntong hininga na lang si Ate Seulgi at hinila ako para yakapin ng mahigpit. Medyo weird kasi hindi ako sanay pero hinayaan ko na lang siya na yakapin ako even just for a few seconds since paalis na rin siya. 

“I’m going to get answers,” bulong ni Ate Seulgi at binuhat na ‘yung bag niya, since malapit na ‘din dumating yung unang bus na magdadala ng mga tao mula dito papuntang San Lazaro. “Don’t worry, okay? I’m going to talk to Ate Taeyeon and make sure I get the answers kung bakit gusto niyang bilhin itong San Juan.” 

“Hindi mo naman kailangan na gawin iyon, Ate.” 

“I need to, or else this wouldn’t let me sleep at night. Huwag mong hahayaan na pauwiin ka ni Tito Kihoon, naiintindihan mo ba? Tell him it’s under my orders that you stay here.”

“Ate, hindi ko maintindihan. What are you—”

“I have a feeling that Ate Taeyeon is retaliating against your father for what he’s done, kahit kapalit nun ay ang buong San Juan. You know what your father does when he’s faced with stupid amounts of money, Winter.”

Nanginig ang buong pagkatao ko nang marinig ko ang pangalan na iyon. 

That’s not me.

“Ate, hindi ako iyon—”

“Ate Taeyeon should have taken you with her, maybe you had a better life than being stuck here.” 

Hindi ko na maintindihan ang sinasabi niya. Naturally secretive ang tatay ko especially with issues about Ate Taeyeon tsaka si Mama, at hindi pa nakakatulong na hindi ko na matandaan yung mga pangyayari since bata pa ako noon. May alam ba si Ate Seulgi na hindi ko alam? Pati si Chaewon? Or alam na ng lahat na nakatira dito sa San Juan maliban sa akin?

“Ate—”

“I have to go, but you have to do me a favor.” nakangiting sabi ni Ate Seulgi, as if she did not drop such curious bombs on me a few seconds earlier. “A friend asked me to take care of her sister, yung lilipat diyan sa farm. Please, can you ask Chaewon and the others to help din?” 

“A friend? Are you staying with that friend din sa San Lazaro?” 

Tumango na lang si Ate Seulgi, pero base sa ngiti niya nang imention niya yung word na iyon mukhang alam ko na kung sino tinutukoy niya. 

Isa lang naman ang friend niya sa San Juan na parang inlab na inlab siya noon eh. 

“Si Ate Joohyun ba iyan?” 

“Wha—no! Wait, there’s no use lying to you, hindi ka naman si Chaewon. Fine, tinawagan ako ni Hyun kaninang midnight, at nag-ayos ng pansamantalang tutuluyan ko sa San Lazaro. In exchange, sinabi ko sa kanya na aalagaan niyo yung bagong dating dito.” 

“Wow,” natatawang sabi ko as I crossed my arms and looked at her. “May bayad ba ito pagkatapos?” 

“Please, you’re always trying to find a way para pumasok dun sa farm. At least hindi mo na kailangan na pumuslit sa loob since makakapasok ka na dun for legal reasons.” 

I scoffed, “I am not!” 

Ate Seulgi grinned at tinap niya yung he