CHAPTER SEVENTEEN

A Proper Label?

[ Author's note: some triggering themes of abuse are present at the middle of this chapter. Please read with discretion. ]
 

[ Minjeong’s. ]

[ 4 Months, 3 Weeks. ]

Habang ginugupitan ako ni Miss Kyla, hindi ko maiwasan na mapatingin dun kay Jimin at yung babaeng bagong dating sa likod—kahit hindi sila magkalapit, kita ko na parang nag-uusap pa rin sila habang umiinom ng kape si Jimin. 

Sino yun? 

Bakit Jimin ang tawag niya, hindi Karina? 

Jimin, akala ko ba kaming tatlo lang nila Aeri tumatawag sa’yo niyan?

“Miss Kyla,” tanong ko dun sa bading na gumugupit sa akin at focus na focus siya para pantayin yung edges ng buhok ko. “Pwede magtanong?” 

“Yes, iha. Magtatanong ka ba tungkol kay Miss Kat—”

“S-Sino yung babae na katabi ni Ji—ni Karina?”  

Kita ko na napangiti si Miss Kyla nung tinignan niya yung babae na katabi ni Jimin sa salamin, Inangulo niya yung ulo ko sa gilid para matapyasan yung sa may tenga na part, tapos saka siya nagsalita. 

“Mabait yang si Miss Yeji,” pagsisimula niya. “Siya talaga yung may-ari nitong salon, pangalan ata ng aso nila ni Miss Kat dati?”

“N-Naging sila po?” tanong ko, at hindi maiwasan ng kamay ko na manginig dahil sa nalalaman ko. 

“Hindi ba sinabi sa’yo ni Miss Kat? Ex-girlfriend niya si Miss Yeji ng mga four years din ata? Nagbreak lang sila nung pinagbawalan si Miss Kat nung lolo niya, yun ang narinig ko—”

Hindi na ako nakinig sa sinabi pa ni Miss Kyla at sa halip tinitigan ko na lang yung sarili ko, at pinipigilan ko na hindi umiyak. Nagkaroon naman ako ng distraction nung pinapunta ako ni Miss Kyla dun sa area na papaliguan daw yung buhok ko, so pumunta muna ako doon. 

Nakapikit ako since ayokong mahilam dahil dun sa tubig, at hindi ko napansin na may pumasok na palang iba sa loob. 

“You’re Jimin’s new girl, huh?” 

Boses yun nung tumawag sa kanya gamit ang pangalan na iyon kanina. Nandito din si ateng nagshashampoo ng buhok ko, kaya hindi ako nakatayo at humarap sa kanya nang tuluyan—wag na, baka hindi ko kayanin.

“You don’t have to answer, or anything—I just want to warn you, is all.” 

Warn? Ano namang warning ang ibibigay nito—

“She used me as a distraction with her life,” bigla niyang sabi. “She’s going to do the same with you, cause even if she doesn’t admit it, her upbringing makes it so that pretty little Katarina Jimin Yoo always gets what she wants.” 

“Hindi kita maintindihan—”

“Jimin has always been at the top of the world,” dagdag niya, at gusto ko nalang sabihin na tumahimik na siya at wag na guluhin ang utak ko pero hindi ko magawa. “Even if she left her rich home, she’s always craving to be at the top. She’s always craving for something to satisfy her boredom, whether it be me… or now, you.” 

“Hindi ganun si Jimin…” I trailed off, pero hindi ako makasalita pa uli nang matapos na yung pagbabanlaw ng shampoo sa buhok ko at umupo na ako, finally facing her. “H-Hindi siya ganun—”

“Did she kiss you as well, telling you that she could just kiss you forever?” natatawang sabi nung babae—Yeji—at hindi na ako makasagot. “Did she tell you that you’re the one she wants, above all else? Because if she did…” 

Lumapit siya sa akin, at ginamit niya yung daliri niya para itaas yung tingin ko sa kanya. 

“…that’s just typical of Jimin—she’s already used that line to me, and she’s already used that on everyone.” 

Dadagdagan niya pa sana yung sinabi niya kaso biglang lumitaw si Jimin dun sa pinto, at nang narealize ni Yeji na nandun si Jimin agad na siyang nagwalk out at umalis, pero nagsabi pa siya ng huling mga salita sa akin bago siya tuluyan nagwalk out. 

“…think about my warning, okay? You look like a nice girl pa naman.” 

She said that with a cheeky grin, at gusto kong burahin iyon sa mukha niya for making my mind fuzzy and overwhelmed like this—hindi ko na lang namalayan na tumutulo na pala ang luha ko kung hindi pa pinunasan ni Ji—

Kung hindi pa pinunasan ni Karina iyon. 

“Baby,” pagtawag niya sa akin, pero parang iba na yung nararamdaman ko dahil sa isip ko. “Baby, did she tell you something—”

“W-Winarningan niya lang ako na wag masyado magpabawas pa ng buhok,” I lied, since hindi pa ako ready na kausapin siya tungkol dun. “Mahilig daw kasi maggupit masyado si Miss Kyla ng masyadong maiksi—”

“Then why are you crying?” she asks, and I feel like crying again. 

“Nahilam lang ako.” 

“Are you sure?” 

“Oo, K—”

Tumaas ang kilay niya doon, pero sinundan ko na agad yung sinabi ko para kahit papaano hindi na siya mag-isip ng kung ano man, since feeling ko naapektuhan lang ako masyado sa mga pinagsasabi nung Yeji na yon.

“Okay lang ako, Jimin.” sabi ko, kahit na parang hindi na para sa akin iyon. 

“Okay,” she says, patting my lap as she wiped the lone tear that fell on my cheek. “Shall we go back out? Para matapos na yung haircut mo, so we could go to our reservation.” 

Tumango na lang ako at sinundan siya palabas, tapos umupo na uli ako sa harap ni Miss Kyla para matapos na ‘to. 

Ilang minuto ng pagboblower nung hair ko, tapos mga adjustments at ilan pang ts ay natapos na kami, tapos pinasakay na uli kami ng van, at pag-upo ko kita ko na nakatitig sa akin ng mariin si Karina na parang may gusto siyang sabihin. 

“Jimin—”

“You look like you want to say something,” pagsabat niya sa akin, at tumabi siya sa akin para hawakan yung kamay ko pero iniwas ko iyon—she looks so hurt, at parang gusto ko na hawakan nalang yung kamay niya pero parang masasaktan ako kung gagawin ko iyon. “Or am I just imagining it?” 

“You’re not,” mahina kong sagot, and I wish na hindi niya narinig iyon pero magkalapit lang kami sa isa’t isa—she tries to hold my hand again, and this time I let her kahit na alam kong baka masaktan lang ako dito. 

“Then say something,” Jimin prods on, pero parang ayaw kong sabihin yung nararamdaman ko dahil masasaktan lang kaming dalawa. “Say what’s on your mind, love.” 

Talaga ba, Jimin? 

O tama lahat ng sinabi ni Yeji sa akin? 

“Baby—”

“Gusto ko nang umuwi sa San Juan,” is all that I tell her, not the storms that are currently destroying every thought and every feeling na gusto niya ako pabalik na walang kapalit na kahit ano—na gusto niya ako for what I truly am, at hindi lang dahil distraction lang ako sa magulo niyang buhay. 

“If that’s what you want, I’m coming with you—”

“No,” sagot ko, pulling my hand away from her. “Kaya ko naman umuwi ng mag-isa. Magstay ka nalang dito, tutal yun naman ang deserve mo na buhay, hindi yung sa San Juan—”

“Baby, where’s this coming from? You know I’m going to stay with you no matter what—”

“Akala ko ba ako lang?” 

Nanginginig na yung boses at mga kamay ko habang sinasabi ko iyon. Napansin ni Karina iyon, at tinry niyang hawakan yung kamay ko para siguro iniwas ko iyon, at habang umaandar yung van patungo kung saan ay triny kong lumipat ng upuan, kaso hindi ko pala kakayanin na titigan siya mata sa mata sa mga gusto kong sabihin. 

“Minjeong—”

“Akala ko ba, ako lang yung special na tumatawag ng Jimin sa’yo? Akala ko ba ako lang? Sino iyon? Bakit hindi mo sinabi sa akin na may ganun ka palang relasyon bago ka lumipat ng San Juan—”

“We already broke up a long time ago, love,” she says, looking straight at me as she says those words. “You have to know that you’re the only one I have my eyes on.” 

“Totoo ba? Or sinabi mo na din ‘yang mga salitang iyan sa ibang tao?”

She widens her eyes at me, and even if she reaches out to me parang hindi ko kaya na lumapit sa kanya—not when I said those words to her, and her face paints an expression of worry and hurt all over it. 

“Minjeong, baby, please trust me—”

“I don’t,” sagot ko,