Redemption - to regain ownership of property by freeing it from a debt, charge, or lien.

 

 

Kanina pa ‘ko nag-iisip.

 

Kuyakoy ako nang kuyakoy dito sa upuan ko dahil hindi ako mapakali.

 

Nandito pa rin kasi kami sa hospital at hinihintay lang naming lumabas ang mag-bff para makapag-paalam kami na uuwi muna. Sina Gi at Lia nga naka-nganga na sa harapan ko dahil hindi na kinayang labanan ang antok.

 

Si Aussie naman, nagpaalam na magpapahangin muna sa labas. Naaawa nga ako dahil kitang-kita ko sa mga mata niya ang pagod. She keeps dozing off sa upuan niya kanina nung magkatabi kami at pinagdasal ko talaga nang matindi na makayanan kong pigilan ang sarili na huwag hilahin ang ulo niya papunta sa balikat ko.

 

Ang lala.

 

Eto ba ‘yung tawag nilang pangungulila? Chz!

 

Heto na nga, kanina ko pa kasi pinag-iisipan kung ngayon ko na ba kakausapin ang babaeng gumugulo ng isipan ko na itago na lang natin sa pangalang Winter.

 

I’m thinking if we’re both in the right state of mind to know and address the big elephant in the room.

 

Sana naman she got hints from when I handed the water battle in front of her kanina. I’m hoping kasi na na gets niya yung pinapahiwatig ng mga galaw ko. As far as I’ve observed kasi, magaling siyang magbasa ng mga galaw at expressions ng mga tao. Bagay na bagay talaga ang Psychology sa kaniya.

 

Okay, mabalik tayo. My thoughts are squabbling cause I know for a fact that Aussie is tired from all of the happenings simula kaninang umaga; from her jumping into the pool, up to driving Ryujin papunta sa hospital.

 

Kawawa naman ang baby. Cheret!

 

Pa-eme eme lang ako pero ang totoo, kinakabahan ako.

 

I’m scared dahil aware akong hindi maganda ang kalalabasan ng lahat ng ‘to. Well, I started it… kailangan ko ‘tong tapusin.

 

Pero sana hindi kami ang matatapos.

 

May kami ba? 

 

Wala pala huhu...

 

Ang tugon; ‘wag panghinaan ng loob!

 

Tumayo na ako from where I’m seated at diniretso ang mga yapak papunta sa exit ng hospital. I’m rubbing my palms together, clicking my knuckles, and easing out the thoughts from my head.

 

Siguro naman maraming fresh na hangin na ang na inhale ni Aussie para maging ready siya sa sasabihin ko ano?

 

Eme lang. Sino ba ang magiging ready sa kung anong kashungahan ang sasabihin ko?

 

From the moment that I pushed the door of the hospital, nahanap ko na agad siya.

 

Nahanap ko na ang the one. Chz! Ang pangit ng coping mechanism mo Karina Yu!

 

Hindi siya nag-iisa. She’s crouching down sa isang batang lalaki who exhibits the features of a homeless person. Gusot-gusot na ang damit niya, puno na ng dumi ang mukha, at tumutulo na yung sipon mula sa ilong niya.

 

Kumirot naman ang dibdib ko rito dahil my heart belongs to these kinds of people. They’re one of the many reasons kung bakit nag-law ako. I wanted to atleast fight for them to have their rights; to make them believe that they won’t suffer that long anymore.

 

At lumala pa ang kirot ng dibdib ko, sabay ng pamumuo ng luha sa mga mata ko when I witnessed Aussie, taking out her handkerchief and wiping the traces of dirt from the child’s face.

 

Tahimik akong lumapit sa kinaroroonan nila at tumayo sa lugar kung saan hindi ako makakakuha ng atensyon.

 

I wanted to be a silent witness sa heartwarming moment na ito.

 

“There! You’re all clean! Do you wanna see your handsome face?” Nakatalikod si Aussie sa akin kaya hindi ko makita kung ano na ang ginagawa niya. The kid is just innocently waiting for her next move.

 

Wow, for some stranger who’s dressed with another person’s jersey, the boy must’ve felt safe with her.

 

I mean, who wouldn’t feel safe with her?

 

Ngayon, nakikita kong itinaas niya yung phone niya. Ginamit niya siguro ang front camera para maging salamin ng bata.

 

“Wow, ate! Ang linis ng mukha ko!” The little boy held his face like it was the first time he saw it glistened with cleanliness.

 

Aussie giggled with him at parang nag-disco nanaman ang mga bulate sa tiyan ko. Parang ang tagal na kasi nung huli kong narinig ang tawa niyang naka-highnote.

 

“In spite of my desire to buy you clothes and essentials right now, I need to bring you back to your mom.” Aussie wandered her sight at umusog naman ako ng konti para hindi niya ako mahuli na tinitignan ko sila.

 

I think she’s looking for the kid’s mom.

 

Simula kanina pag-labas ko, wala naman akong nakita na iba pang tao rito aside from the med staff and family of the patients.

 

Hala ka. Was the kid wandering on his own?

 

“Ate… English po ba yung salita niyo..?” Aussie froze from her position. It appears that she realized na hindi nakakaintindi ng lenggwahe niya yung bata.

 

“Uhm… do you not understand me?” Naku po. Hindi nga ata siya magaling when it comes to kids. Ginamitan ba naman kasi ng pangmalakasan niyang English.

 

Tinitignan lang siya ng batang lalaki.

 

Bakit ako nae-excite sa susunod na gagawin ni Aussie? Alam na alam ko na kasi kung ano ang gagawin niya.

 

“Asan.. ang.. mom mo..?”

 

Ang bulate!

 

Uminit na yung mga pisnge ko kahit hindi naman ako ang kinakausap niya. Gustong-gusto ko lang kasi siyang pakinggan kapag nagtatagalog siya; and the situation right now – na tinutulungan niya yung bata, is making me admire her more.

 

“Umalis po ako sa amin.” The boy admitted honestly.

 

“Bakit..?”

 

Lumawak yung ngiti ko dahil yung pagkaka-pronounce niya ay ‘bucket’.

 

Ang cute niya.

 

“Kasi po, nangako po si mama na bibilhan niya ako ng laruang kotse pero hanggang ngayon hindi niya pa po ako binibigyan.”

 

Oh… promises.

 

Kung ibang tao siguro ang kausap ng bata ay pangangaralan na siya na galangin ang magulang at huwag maging matigas ang ulo.

 

But I get him…

 

Mapa laruang kotse man niyan o pagpunta sa graduation, promises should be still kept. I hate the fact that whenever it’s made, wala na itong ibang hahantungan kundi ang hindi pagtupad dito.

 

And I know that Aussie gets him too. She’s that understanding na kahit ang pag-umpog mo ng ulo mo sa pader ng walang dahilan ay maiintindihan niya.

 

“Hmmm… you know, nag-tampo rin ako.. dati with my mom.” Aussie fixed the loose shirt na palaglag na mula sa balikat ng bata. “pero.. it was also the araw na… dinala siya sa hospital because… na fracture yung foot niya.. Akala ko she was gonna matay. I had no idea dahil I was bata pa and clueless. I didn’t like na… kita ko siya sa bed ng hospital.”

 

She’s talking about her mom again.

 

Sa ilang beses na magkasama kami dati, walang araw na hindi niya nabanggit ang mommy niya. I could get used to her stories at hinding-hindi magsasawang pakinggan siya.

 

“Oh God, I hope you could understand my awful tagalog.” Narinig kong bulong niya.

 

“Ate, parang bata po kayo kung mag-tagalog pero naiintindahan ko po kayo.” They giggled and Aussie disheveled his hair.

 

“So, na-realize ko that, my mama wouldn’t be there habang-buhay.. I was takot that she will die nang hindi ko siya nakausap dahil I was tampo that day… And buti na lang, I had that realization nang maaga... dahil unfortunately, nawala pa rin siya..." She sighed before continuing. "Your mama has her reasons kung bakit hindi niya natupad ang pangako niya, Franco.”

 

Nakuha niya na pala ang pangalan ng bata. Maybe she asked before ko pa sila naabutan.

 

"Naiintindihan ko po ate. Eh... asan na po ang mama mo ngayon..?" I closed my eyes and pursed my lips sa tanong ng bata.

 

Ano kaya ang nararamdaman ni Aussie kapag tinatanong siya kung nasaan na ang mom niya?

 

"My mom is... nasa itaas already..."

 

"Po? Sa second floor po ba ng ospital?" I smiled at the silly kid.

 

Hays. He's too innocent... and Aussie is handling him very well.

 

I heard her chuckle as she carressed the arms of the kid. "Nasa heaven na... ang mom ko, Franco."

 

"Heaven? Ibig sabihin po ba nun, angel na ang mama niyo?" 

 

Masayang humalakhak naman si Aussie. I think she's happy to hear that her mother is an angel. "She definitely is... Siya ang angel ko..."

 

I released a shaky breath and I found myself tearing up. 

 

Mama Kim, your daughter is really priceless. You raised a good one.

 

"Nakikita mo pa rin po ba siya ate kahit angel na siya?" Medyo na-alarm naman ako sa tanong ng bata. Kapag kasi ako ang nasa sitwasyon ni Aussie, ngangawa na ako dahil sa kirot na dala ng tanong na iyon.

 

I heard a low sniff coming from Aussie. "I really wish I could... But alam ko na... kahit hindi ko siya nakikita... she's still with me kahit saan ako mag go..."

 

Sobrang conyo ni Aussie. Mukhang hirap na hirap na rin silang dalawa na magkaintindihan pero I can feel that they still want to continue their talk.

 

“We don’t have the blueprint for our mama’s lives… ang the best na magawa mo is to spend every drop of time na natira sa inyo… As long as kaya mong iparamdam na you appreciate her as a mama, gawin mo... Tell her you appreciate her and help her kapag nahihirapan siya. Could you do that?”

 

The kid nodded aggressively and Aussie gave him head pats sabay sabi ng ‘good boy’.

 

Parang natamaan naman ako sa sinabi niya.

 

My mommy is trying really hard para suyuin ako. Surely what she did was very painful, pero kung magpapakain lang ako sa galit at sama ng loob ko, may makukuha ba ako? Would it satisfy me?

 

I mostly believe that time doesn't heal wounds. It only lessens the hurt and builds our character with all the pain.

 

Kagaya nga ng sabi ko nung outeach; kahit anong takbo ko, masasaktan pa rin ako. 

 

There are people who don’t have their mothers by their sides, kagaya na lamang ni Aussie. I should be thankful that my mom still came back for me dahil there could be a possibility that someday, I would lose her.

 

Hindi ko alam.

 

Hindi ko alam kung kailan ‘yun mangyayari kaya napaisip naman ako na I should spend time with her habang nandito pa siya. She’s gonna go back sa ibang bansa sooner or later at wala akong idea kung kailan nanaman siya babalik.

 

Hay, Aussie.

 

The things that you do to me.

 

“Franco? Anak?” I was snapped back to reality nung narinig ko ang pagtawag sa pangalan ng bata

 

The kid immediately locked eyes with the woman and his pair of orbs sparkled. Kumaripas agad siya ng takbo at niyakap ng mahigpit ang babae. “Mama… sorry po.” He was sobbing habang nakasubsob ang mukha niya sa tiyan ng mama niya.

 

“Sorry rin anak… Heto oh, nabili ko na ang gusto mong laruan.” May inilabas na supot ng plastic ang mama niya na naglalaman ng isang maliit na box ng toy car.

 

My heart swelled.

 

Kahit late, tinupad niya pa rin pala ang pangako niya.

 

Franco’s mom picked him up and carried him. Napagtanto siguro ng babae that Aussie accompanied her son habang hinahanap niya ito.

 

“Iha, salamat at pasensiya ka na ha. Kinulit ka siguro neto.” The kid was tightly hugging his mama sa leeg.

 

Aussie giggled and waved her hand in disapproval. “No, he was really a good company. He listens very well.”

 

“Ay naku! Mukhang banyaga ka pala, iha. Ang lagkit ng pananalita mo.” Natawa na rin ako along with the woman dahil pare-pareho kami ng impression sa manner of speaking ni Aussie. “May dala pala akong puto bumbong. Ako ang nagluto niyan. Naisipan kong magdala kasi alam kong may ginambala nanaman itong anak ko.” She handed out the other plastic na bitbit niya kay Aussie.

 

“Oh! You shouldn’t have bothered.. but I’d feel bad if I won’t accept this so thank you very much. I’ll enjoy and maybe share this.” Aussie bowed while taking the puto bumbong.

 

Iyan ang mga gusto ko eh. Yung mukhang pakgirl pero magalang. Eme!

 

“Kulang pa nga ‘yan kapalit ng pagsama mo kay Franco eh. Oh siya, salamat talaga iha ha. Pagpalain ka nawa.” Aussie waved them goodbye at hindi talaga siya umalis sa kinatatayuan niya hangga’t hindi nawala sa paningin niya ang mag-ina.

 

Okay, my turn!

 

Dahan-dahan na akong lumabas sa liwanag at pinaramdam ang presensiya ko sa kaniya. Hindi naman siya nagulat and just inserted her hands sa loob ng pants niya.

 

Suot niya pa rin ang jersey ko kaya napangiti ako habang papalapit na ang mga hakbang sa kaniya.

 

I gulped before speaking. “You’re getting better with kids ah.”

 

She smiled softly na parang proud naman siya sa milestone na iyon. “Getting the hang of it.”

 

Gusto ko pang patagalin ang intro ko at mag-take time sa pag-prepare ng sarili pero nandito na ‘ko.

 

Ang tugon ulit; ‘wag panghinaan ng loob!

 

“Winter, would you… mind having a conversation with me?” My fists are clenched tightly dahil sa kaba. Parang dudugo na nga rin yung bibig ko sa lakas ng pagkagat ko.

 

She was confused at first pero dahil nga isa siyang understanding na nilalang, tinanggap na lang niya ang kapalaran niya.

 

“Right now?” Tumango naman ako ng mahina.

 

“Alright. My car’s there. Would that be a comfortable spot for you?” Ang daldal niya tonight. Kahit pa visible na yung eyebags niya, she’s still making an effort na ‘wag akong pabayaan.

 

“That’s definitely a good spot.” Nginitian ko naman siya.

 

Ang kapal lang talaga ng mukha ko na makipag-usap after nung ‘I can’t give you the chance’ kineme ko.

 

Nauna naman siyang maglakad – leading me the way kung saan naka park ang benz niya.

 

Kaya ko ‘to.. Kaya ko ‘to.. Kaya ko ba ‘to? Huhu

 

Binuksan niya ang pinto ng passenger’s seat and politely gestured na maupo na ako. I silently muttered my thanks at umikot naman siya papunta sa driver’s seat.

 

Simulan ko na ba agad?

 

Anong oras na ba? Baka abutan kami ng umaga.

 

I took a glance sa side niya and she’s just patiently waiting for me to start the conversation.

 

“Maybe you’re wondering kung bakit ako nag-ayang mag-usap after everything I said sa garden.” Sa harap lang ako tumtingin. She’s still visible sa line of view ko kaya nakita ko how she pursed her lips.

 

“I-it’s just that… I was too late to think about things and… and maybe I was also late to realize what I had been feeling.” Nanginginig na ako tapos namamawis na ang mga palad ko. Grabe, hindi naman ako pasmado pero parang meron na ata ngayon.

 

She slightly raised her eyebrows na parang hindi maintindihan ang sinasabi ko. I sighed and readied myself sa susunod na sasabihin ko.

 

“Did you ever… wonder kung bakit ako ang naunang mag-approach?”

 

Nag-isip naman siya at parang may isasagot siya kaya hinayaan ko muna. I want to hear her side sa usapang ‘to. Kahit ako ang nag-aya, both of us are involved in this conversation. “Uhm.. I just thought you were being nice.”

 

I pouted sa sagot niya.

 

It’s far from being nice, Aussie. Kabaliktaran niya pa nga yata eh.

 

I cleared my throat at umayos ng upo.

 

“R-remember yung… time that you… consistently opposed my answers tuwing recitation? It.. it hurt my pride and… and it lead me to do something nonsensical…”

 

She looked cute when she tilted her head out of perplexity. Pero hindi ngayon ang tamang oras to simp over this girl beside me.

 

“I decided.. to divert your attention sa akin para.. I could keep my place.. on top of the class.” I tried my best to tell every truth in a slow manner. Ayaw ko siyang ma-overwhlem at baka mahirapan siyang i-process lahat ng pinagsasabi ko.

 

“I-I was vulnerable that time – when I let my emotions win over me, I was.. desperate.. I saw you as a threat kasi and I… I can’t think of any other solutions para tigilan mo na ‘ko tuwing recition kundi ang–“

 

“To distract me so that my focus would be on you, instead of my studies? That I’d prioritize you above anything else in my life..? Is that it?” Pagtatapos niya sa gusto kong sabihin.

 

I observed her reaction and expression.

 

Bakit hindi ko mabasa? Ibang-iba yung pinapakita niya ngayon sa mga kabisado ko nang reaksiyon niya.

 

Lumala yung kaba ko dahil nararamdaman ko nang hindi na talaga maganda ang pupuntahan neto.

 

“Y-yes.. I’m really sorry, Winter.” Hinag-hina kong pagsang-ayon habang nakayuko.

 

Narinig ko ang paghinga niya ng malalim. “Why are you telling me this right now?”

 

Inangat ko na ang ulo ko to show her how sincere and remorseful I am at this moment. “Because… huli ko nang napagtanto that