Isinarado ko kaagad ang pinto ng sasakyan at sinuot ang hard hat bago ako pumasok sa site. Nagsisimula na kami sa newest project na ‘to but we’re still assessing some materials to be used. Hindi naman pwedeng malugi kami or ‘yung client pagdating sa napag-usapang budget. As estimated this establishment might cost around 7 to 8 million… but that’s the lowest estimation.

Gusto ni client na best quality lahat ng materials, at if pwede daw kami na rin bahala sa mga laman ng loob. He just gave us a guide to follow, a short voice clip of his daughter’s wish. Kasi apparently, ito daw ‘yung dream house ng anak niya na napag-usapan nila habang nasa high school pa lang ‘yung anak niya.

Oh ‘di ba, ang dami kong nasagap na chismis… nagkwento kasi si client. Saka, halos kasing edad ko raw ‘yung anak niya… I feel like ang swerte ng mga anak na may magulang na kagaya niya.

‘Yung mga parents na mag-go to that certain extent para i-fulfill ang wishes ng mga anak nila, kasi nga naman… kung hindi nila ma-trato nang maayos ang mga anak nila, who will?

Tumatango-tango lang naman ako sa chismis ni client at hindi na nagsalita pa. Naiyak pa siya nung nabanggit niya nung nag-suffer ang anak nya ng depression after makipaghiwalay nung unang boyfriend nya sa kanya. I admire parents like him, parang ang sarap lang maging ganung magulang sa mga magiging anak ko… namin—’yung maging magulang na hiniling namin nung mga bata kami.

“Looks like I took too much of your time, Engineer…” Natawa pa si client nung napansin niya na tirik na tirik na ang araw. Buti na lang nakasuot ako ng jacket, kundi ang sakit sa skin… pero ‘yun nga lang, pakiramdam ko kanina pa ‘ko nagliliyab sa init.

“Hindi naman po, it’s nice to hear stories like this po.” Sagot ko lang.

“Oo nga pala, my wife would be here any minute now… she said na siya daw ang magluluto ng lunch for the first day of work niyo. I also heard na you bring lunch sa wife mo, so sabi niya magdadagdag siya ng isang set of meal pa.” Matagal na siyang client ng firm namin, tuwing may ipapagawa siyang building, firm agad namin ang una niyang option.

“Ay salamat po…” Hindi naman nga nagtagal dumating na rin ‘yung wife niya. Natuwa ako sa way ng pag-greet nila sa isa’t isa instead sa free meal… ang tagal na nilang magkasama pero parang babago pa lang din silang kasal sa way ng asaran nila.

“Here, Engineer… extra meal for you and your wife.” Nagpasalamat pa ako bago sumakay sa sasakyan ko.

Natuwa ako sa note na nakadikit sa meal for Allison.

Thank you for letting us borrow your wife for this project.

Hindi naman ako masyadong nagtagal sa byahe after taking a shortcut, saktong-sakto na naglalabasan sa office ‘yung ibang engineers, at architects.

Napangiti ako sa nakita kong note sa ibabaw ng name niya sa pinto.

Atty.