Hindi ko maiwasan matawa sa pagtatampo ng asawa ko dahil kay Nica. Oo naman syempre, valid ‘yung nararamdaman niya… never not. Hindi naman din ako mapapagod na siguraduhin siya kahit araw-araw pa, na siya lang talaga ang mahal ko simula pa noon.

Teka, ang cringe pala ng confession na ‘yun ‘no?

Damang-dama ko ang irita ni Allison habang nasa sasakyan kami pauwi. Dumaan pa ako sa McDo Drive-thru para bilhan siya ng fries, at tumigil na rin ako sa harapan nung usual na binibilhan ko ng flowers para sa kanya. 

Nakatingin lang ako sa kanya nung iniabot nung employee ‘yung flowers. Halata ko ang pagpipigil nya ng ngiti.

“Mamaya ka na magtampo, pwede ka naman ngumiti.” Sabi ko pa habang nakatigil kami sa daan.

Umirap lang siya sa’kin at saka tinitigan ang hawak niyang bouquet ng blue hyacinth.

“You’re too cute, I can’t hate you… but I’m still tampo.” Mas lalo lang akong napatawa. Ang cute-cute nya magtampo. Parang batang hindi napagbigyan…

“Ang cute-cute mo magtampo, pa-kiss nga.” Mas lalo lang siyang kumunot ang noo.

“I’m not trying to be pa-cute here.” Inabot ko ang pisngi niya at pinisil.

“Ouch ha!”

Hanggang ngayon, aminado pa rin ako na hindi ko in-expect na mangyayari ‘to… na aabot kami sa puntong ito sa mga buhay namin. Kasi para lang naman kaming mga bata na naglalaro during the start of our relationship.

Ni hindi ko nga siya kilala nun, ang alam ko lang that time, sya ‘yung babaeng conyo sa Starbucks na nakatayo sa likod ng Oblation statue. Pero hanggang ngayon itinatanggi niya pa rin na conyo siya… umo-oo na lang ako.

Hindi naman kami pareho ng pinagmulan, unang-una ‘yun sa sinabi ko sa kanya, the moment na magbanggit siya tungkol sa future namin.

Alam kong mas maraming iba dyan na mas makakapagbigay sa kanya nung nakasanayan niyang buhay, kasi hindi naman ako kagaya nya na galing sa mayamang pamilya. Galing lang ako sa middle class na pamilya… Teka, walanghiya tunog sad girl pero ‘yun ‘yung reality namin that time.

Hindi ako kasing privileged nya sa buhay, at alam naman niya ‘yun, sinabi ko… hindi ako ‘yung taong makakapagbigay sa kanya ng ganung klase ng buhay. Pero sabi naman niya okay lang daw and up to this day, pinanghahawakan ko pa rin ‘yung mga salitang sinabi niya nung time na ‘yun.

I hold onto it not to remain like how I was just because she accepts me, but I used it as my inspiration to be better, to be the one that deserves her. Hindi ako ‘yung taong magsesettle na lang sa ganun kasi tanggap niya ‘yung kaya kong i-offer, kasi alam kong deserve niya ‘yung best, at gusto kong ibigay sa kanya ‘yun.

“Lagi ko…” Lumingon siya sa’kin.

“All I can offer is—”

“Is yourself, your presence, your time, your efforts, your support, and your love…” Siya na ang tumapo