How to

deal with

some-thing

you don't know

how to—

"Minjeong! Ano nabingi ka na ba? Tinatawag ka ni Mama kanina pa! Naririndi na ako! Hindi na pantay dino-drawing ko—anong sine-search mo?" Mabilis kong sinara ang laptop at naglakad palabas ng kwarto. Sumunod naman ang kapatid ko na binuksan ang laptop ko but it was locked and she didn't know the password.

"Huy, nagtatago ka na sa kapatid mo. Ano 'yun? Anong password? Ba't may password na laptop mo? Wala naman dati ah." Hindi ko s'ya pinansin at inayos na lang ang grocery ni Mama.

Magpapasko na (oo, author, anong petsa na dapat), at namili sila ni Papa ng pang Noche Buena. As usual, nagwo-work pa rin ang kapatid ko for her Christmas release raw. Hindi ko pa rin alam anong ginagawa ng kapatid ko pero shut up na lang ako kapag binigyan n'ya ako ng extra baon.

"Mama, oh! 'Di ako pinapansin ni Minjeong! Pagalitan mo nga." Nagsumbong pa talaga.

"Tulungan mo na lang." She rolled her eyes, disappointed from Mama's response; that brought a smirk on my face.

"Favoritism talaga sa bahay na 'to, umaapaw."

Pumasok si Papa ng bahay na may dalang hubad na manok. Sinabihan na s'ya ni Mama na p'wede namang bumili na lang kami ng manok sa market pero mas gusto n'ya raw na paghirapan kaya inalisan pa n'ya ng fur—I mean, feathers 'yung manok na binigay ng ninong ko.

"Pa, 'di ba binigay 'yan sa'yo para isabong? Kinatay mo naman." Hindi na talaga matahimik ang kapatid ko.

"Alam n'ya namang 'di ako nagsasabong kaya okay na rin pang ulam naman." 

Habang naglalagay ng kiat-kiat sa plato, nag-flashback na naman ang lahat ng nangyare n'ong isang araw.

There she was, in front of me, eyes wide open while I was telling her that I like her.

May isang strand ng buhok na nasa pisngi n'ya at papalapit ako nang papalapit para sana ayusin, pero imbes na 'yun ang sabihin ko sa kan'ya, KUNG ANO-ANO NA SINABI KO.

Wala akong balak mag-confess, gusto ko lang s'yang i-admire sa malayo. 'Yung tipong sisilipin ko lang s'ya sa classroom kapag recess, magpapaalam akong mag-cr pero dadaan lang talaga ako sa klase n'ya to get a glimpse of her—magkaiba nga pala kami ng school, but anyway—secretly maglalagay ng letter sa locker n'ya at imo-monitor kung anong reaction n'ya habang binabasa, taga-cheer sa competitions na sasalihan n'ya, susundan s'ya sa labas para malaman kung saan—

Teka, mali. Stalker na 'yon. Hindi tama.

Pero gets? 'Yun lang dapat eh, so bakit ko ba sinabi na gusto ko s'ya? At bakit n'ya ako hinalik—

"MINJEONG! Ang sabi ni Mama ilagay sa plato, hindi balatan! Akina nga," sabay subo ng kiat-kiat sa bibig n'ya, "—bumalik ka na nga sa taas at mag-search ng kung ano man 'yon na ayaw mong ipakita sa'kin. Damot mo!"

See?! Hindi na ako nagfa-function nang maayos dahil sa nangyari.

Pero, ang lambot ng labi n'ya. Parang 'yung tipo ng unan na sa sobrang lambot, lulubog ulo mo tapos hindi ka makakahinga?

Ilang araw ko na 'tong step-by-step ina-analyze dahil wala naman s'yang sinabi na "I like you, too" or kahit anong metaphorical , philosophical hint na she likes me too.

Pagkatapos ng ginawa n'yang magic—5 seconds na parang 5 minutes—things got awkward. Hindi ako makatingin sa kan'ya kahit ramdam ko pa rin na ilang inches lang ang layo n'ya sa'kin. She cleared and asked kung anong gusto kong panoorin.

"Uhm, ano, ikaw—I mean, ikaw na pumili. Kahit ano." Hindi pa rin kumakalma ang puso ko, ang init pa rin ng mukha ko, at gusto ko na lang umalis dahil ano 'yon, Minjeong?!

"Romcom? 'Wa