Minjeong's

Dahan-dahan akong lumingon sa pinanggalingang no'ng boses and I was right, it is her.

"Ginger," it's been years since I heard that nickname and it claws on my skin, making me shiver in the worst way. "I didn't know you go to SMU, too?" Napalunok ako. Bukod sa kinakabahan ako, I noticed my friends' heads slightly peering without making it too obvious na she got their attention.

Hindi ako makapagsalita habang nagse-settle s'ya sa tabi ko. I breathed in three times para kumalma ako. I can't believe it's her. I can't believe she's right here sitting beside me.

"I missed you, Jinjeong."

"Long time no see, Jo."

(Sa mga gustong makita si Jo, ito s'ya beh.)
 

fake friends
Today 2:25 PM neng2
huy
si ano yan diba
si ex crush mo na nireject ka nga ba emjey
di nya ako nireject, di nya lang alam gagawin neng2
pero iniwasan ka after diba?
tapos lumipat ng school emjey
ayaw diba ng parents nya na nakikitang kasama ako
BAKIT KA NANANAKIT neng2
oh? kala ko ba moved on ka na emjey
di pwedeng masaktan sa mga sinasabi mo? neng2
sumbong kita kay karina? emjey
gago ka ba arjey
ingay nyo
anong meron emjey
katabi ko si doyeon arjey
HALA KAAAA
HAHAHAHAHAHA emjey
pakyu talaga bat ka pa nagising arjey
sige usap well ng totga mo emjey
mamaya ka talaga sakin ryujin

"So, how's life?" She asked after putting my phone on my lap. Balak ko sanang maglaro buong ride kaso inaantok ako tsaka ang rude naman if hindi ko s'ya papansinin after 3 years of not seeing each other.

"Ikaw ang kumusta kasi ang tagal mong nawala." Wala pa ring pinagbago ang ngiti n'ya, it's still the pearly white na hinahanap for Colgate commercials. Mas lalong tumangkad tapos naging mas maayos sa sarili. She's still the person I know but because of the changes, the three years that passed by not hearing her voice or feeling her presence, she feels unfamiliar now.

"Nagpaalam naman ako ah? Tampo ba ang Ginger na 'yan? Na-miss mo ako, 'no?" I don't know what to feel. Alam ko kasi crush lang talaga ang meron ako for her pero I felt depressed when she left. Parang zombie na physically present pero mentally absent.

Ang lakas pala ng tama kahit crush lang, ano?

"Ewan ko sa'yo. Anong paalam? Saan ka nagpaalam?" Her expression seemed like she realized something.

"Bakit?"

"Remember when I asked you to go to the usual? Pumunta ka ba?" Inisip kong mabuti kung may nasabi ba s'ya sa'kin noon.

 

Flashback

It was around 8 AM when I realized na hindi s'ya papasok. I texted her and ang reply n'ya lang sa'kin is to go sa usual after classes. The 'usual' she was talking about is a hangout spot sa isang shed na ginagamit na storage ng student body. We were both members of the student council. I was VP and she was the Secretary. That's how we got a little close? Pero sobrang distant ko noong una dahil ayokong mahalata n'ya.

Torper since day one.

After classes, I headed to the library dahil doon ako hinihintay si Ningning. Mas malapit kasi sa gate tsaka dahil na rin sa aircon. Nagpapalamig muna s'ya bago kami umalis.

At nalimutan kong pumunta sa usual.

"Min, I have bad news." Nag-iba ang pakiramdam ko kahit wala pa s'yang sinasabi. I feel like it's about her.

"Lilipat daw ng bahay si Jo mo kaya hindi s'ya pumasok. Did she tell you about this?" Weird, hindi n'ya ni-mention sa text this morning.

"Walang sinabi sa'kin." Ang naiisip ko lang that time ay ayaw talaga ng parents n'ya na nakikitang magkasama kami. There were rumors kasi na I'm turning people into... you know. Alam ko umabot sa parents n'ya 'yun pero sobrang takot ba sila na 'maging' bakla ang anak nila to the point na lilipat sila ng bahay pati na rin ng school  si Doyeon?

"Okay ka lang, Min?" Hindi ako nagsalita tapos naglakad lang ako nang naglakad hanggang sa umabot kami sa bahay nila na may nakasabit ng "For Sale" sign. They're gone.

"Winter, uwi na tayo." Ilang araw akong lutang pagkatapos no'n, Nalilimutan kong kumain, puyat, nag-oovertime pa ako sa org kahit hindi naman kailangan, nakakatulog sa klase, hindi makapag-focus sa kahit na ano. Hindi na nga alam ng pamilya ko o ni Ning ang gagawin sa'kin.

Pero mas okay pa 'yun compared no'ng unang araw after n'ya umalis. Halos maubos ang load ko sa pagtawag sa kan'ya pero hindi kasi sinasagot. Nag-riring naman pero hinahayaan lang. Tumigil lang ako no'ng kinuha na ni Ning ang phone ko at pinatay n'ya.

"Get a grip, Minjeong. Kapag ayaw sagutin, tama na."

Nalimutan kong pumunta sa usual dahil I deleted all her messages. Bumitaw na rin ako sa position ko para wala na akong dahilan para pumunta doon ulit.

The 'usual' became a sore eye for me, a source of sadness, a place full of remnants of our memories.

So, I avoided it.

End of flashback

"Nalimutan kong pumunta, hahaha. Ano bang meron?" She pursed her lips and looked down, probably thinking if it's better left unsaid.

"I left something there." She said after a while but she didn't say what it was.

Natahimik kami when Ate Seulgi and Ate Irene entered the bus. They announced something, but I didn't grasp anything. I wonder what Doyeon could've left there for me, and if it's still possible to retrieve it.

Kinuha ko na lang ang bag ko at ginawang unan. Itutulog ko na lang 'to.

[1 hour later]

"Gin, gising na. Ginger, dito na stop mo." I slightly opened my eyes. The gentle pats on my cheek woke me up, so I raised my head and it was, dammit, Doyeon's shoulder.

"Sorry!" Natawa lang s'ya sa reaction ko. Napagawi ang tingin ko kila Ningning; ako na lang pala ang hinihintay nila.

"It's fine, ako naman naglagay ng ulo mo sa balikat ko. I thought your position on your bag will break your neck anytime soon kaya I took the initiative." Nagpasalamat na lang ako dahil nagmamadali na sila.

"Winter, let's go." Giselle was the one who called for me which was surprising kasi hindi naman kami close.

"Bye, Ginger! Let's meet each other soon ulit." Tumango na lang ako habang inaayos ko ang strap ng bag ko. Pagbaba namin ng bus, mag-iinat pa lang ako at hihikab, may tanong na kaagad sila sa'kin.

"Sino 'yun?" Nasabi ko na bang nakakatakot ang presence ni Yeji? Parang kapag mali ang sagot, patatalsikin ka na kaagad sa bahay ni kuya.

"Uh... she was a friend na naging crush ko back in junior high pero ano, wala na akong feelings do'n." Hindi ko sure bakit ko dinagdag ang about sa feelings ko eh hindi naman n'ya tinanong. Feel ko kasi alam ni Giselle at Yeji na may crush ako kay ano.

Kahit sa isip hindi ko magawang banggitin ang pangalan n'ya. Baka kasi ma-summon ko s'ya out of nowhere? Genie yarn?

"So, type mo pala matatangkad?" Tiningnan ko friends ko, mga nagpapanggap na mas interesting pa ang sahig. F.O. na 'to.

"Hindi ko sure? S'ya kasi unang crush ko kaya 'di ko alam." Napakamot na lang ako sa ulo. Para akong nahuli nila Mama at Papa na nag-cutting at nakita sa comshop tapos pinagsabihan in public. Hindi naman nangyari sa'kin pero wala namang pinagkaiba sa experience ko right now.

Biglang na-drop ang topic when ning asked kung saan nila gusto kumain. It was around 3:30 PM when we got to the mall kaya gutom na kami, lalo na ako na walang kinain kanina.

I felt anxious dahil baka ipakwento nila ang nangyari with Doyeon dati. Ayaw ko namang i-share kasi para saan pa? Bakit pa kailangan pagusapan? Pakiramdam ko talaga magigisa ako mamaya, marami silang itatanong tapos masasampal ako ni Yeji. Why are her eyes so scary when she's serious?

Kailangan ko umalis. Kailangan ko umuwi. What's a better reason na hindi nila paghihinalaan?

I decided na umupo bigla while clutching my tummy. Sige, Minjeong. Kunwari na lang natatae ka.

"Minjeong? Ayos ka lang?" Si Ryujin ang unang nakapansin sa'kin. Nasa likod kasi nila akong apat kaya it took a few seconds bago ako makita.

Nag-attend ako ng acting workshop last year. It's time to use what I learned.

I contorted my face in a way na mukhang konti na lang ay sasabog na ako.

"Bakit? Anong nangyayari sayo?" Ning went down beside me, pinapawisan na rin dahil nakakahiya pero I need to pull this off. Ang dami na rin napapatingin sa'kin pero hindi naman nila ako kilala so I think I'm safe.

Binulong ko na lang kay Ning ang aking 'problema.'

"Pakisabi na lang sa kanila na uuwi na ako. Thank you, hehe. Bye." Tumalikod ako at kumaripas ng takbo. Hindi ko na pinansin no'ng tinawag nila ako. Derederetso lang ako hanggang makalabas sa exit at makasakay pauwi. Kulang na lang no'ng smoke thing ng mga ninja like *poof* I'm gone.

Nasa bus na ako when I received a message.

fake friends
Today 2:45 PM arjey
takbong magnanakaw eh HAHAHAHAH
tae well emjey
NASA BUS NA AKO SANA UMABOT SA BAHAY neng2
hindi na sila makahinga kakatawa emjey
sorry biglaan eh bawi ako next time hehe enjoy kayo sa date nyo
focus na ako dito sa pagpipigil sige hehe arjey
HAHAHAHA neng2
sana nga umabot ka sa banyo emjey
pray 4 me

Mga uto uto. Pagdating ko sa bahay dumeretso kaagad ako sa kwarto pagkatapos batiin si Mama. Si Mama lang kasi nawawala na naman ang Ate ko. Hindi n'ya raw alam kung saan na naman pumunta. Habit talaga ni Ate ang maging kabute.

Kahihiga ko lang ng kama after i-unpack lahat ng gamit ko nang makita ko 'yung tweet n'ya. Maglalaro na sana ako ulit eh kaso may ibabalik nga pala akong bracelet.

Sino kaya nagbigay sa'yo nito? Siguro 'yung lalaki kanina. Mukha kayong may chemistry... joke. Masyado kang maganda para sa lalaking 'yun.

After namin pagusapan kung anong oras kami magkikita, kinikilig pa rin ako, kumain muna ako ng tanghalian kahit malapit na mag-alas kwatro. Ang sarap ng luto ni Mama, kare-kare ata 'to? Nakakalito kasi itsura ng mga ulam na ganito rin ang kulay eh. Ah basta, masarap.

"Ma, si Papa kumusta na? Hindi ko pa nakakausap kanina eh." Nagi-scroll si Mama sa FB kaya hindi ako narinig.

Inulit ko pero mas malakas.

"Ma? Si Papa ba?" Tiningnan lang ako tapos nag-scroll na ulit.

Luh.

"MA, SI PAPA?"

"Sumisigaw ka?"

"Hindi Ma, akala ko lang hindi mo ako rinig." Kay Mama siguro nagmana si Ate eh, sobrang taray parang may period buong taon.

"Tumawag s'ya kanina. Hindi raw makakauwi this week." Weird, hindi naman gan'yan si Papa pero baka may problema sa work kaya hindi na ako ulit nagtanong.

"Alis ako ulit, Ma. Ibabalik ko lang gamit ng kaibigan ko. Hindi ko hiniram, hindi ko rin kinuha, nakita ko lang." Binaba n'ya 'yung glasses n'ya tapos tinitigan ako sa mata.

"Baka jowa mo 'yan ha." Magdilang-anghel ka sana, Ma.

"Papayag ka ba?"

"Basta dadalhin mo dito. Ipakilala mo sa'min." Hala ka.

"Sige, abangan mo. Dalhin ko s'ya dito as a friend." Binalik na ulit ni Mama ang atensyon sa panonood. Aakyat na sana ako ulit para magpalit ng damit nang matigilan ako sa sinabi ni Mama.

"Basta siguraduhin mong hindi mauulit 'yung nangyari dati." I looked her in the eyes and firmly nodded.

Akala ko nalimutan na n'ya 'yung nangyari with Doyeon. Hindi pa rin pala.

"'Wag ka magalala, Ma. Joke lang naman eh. Friends lang kami." Kahit umaasa akong mas hihigit pa sana sa friendship, ayaw kong masaktan ulit. Hindi lang kasi ako ang maaapektuhan, pati rin sila Ate. Parang nadadala ko sila sa mood ko kaya ginawa nila lahat-lahat para maalis ako sa depressive state ko. Umuwi rin si Papa noon at nag-stay s'ya dito ng isang buwan. Muntik na rin s'ya mawalan ng trabaho pero para raw sa peyborit n