My date with Winter went great.

               Nalibot namin yung buong Ocean Park.

               We ate a lot of foods din.

               We bought a lot of things sa souvenir shop.

               I held her hand, she held mine.

               I hugged her sa sea lion show, she hugged me back.

               I kept on kissing her sa cheeks, pero hindi niya ako na-kiss. Sad, emi.

               “Baka kasi mainggit sa atin yung mga isda, Karina…”

               She is so cute.

               Right now, nandito kami sa National Museum of Fine Arts. Dumiretso kami dito since ayaw pa umuwi ni Winter.

               “Uwi na tayo?”

               “Ayoko pa umuwi eh… may alam ka bang pwede pa nating puntahan na medyo malapit lang?”

               That’s why, nandito kami sa museum.

               “Karina, tayo ka doon.”

               Winter kept on taking pictures of me pero ayaw niyang magpapicture sa akin kanina pa. Lagi niyang binabanggit yung line ni Ricci Rivero pero with a twist of Winter version daw.

               “Sorry na lang camera.”

               Ugh, she is so cute.

               After naming libutin ang museum, lumabas na kami agad pero good timing, biglang bumuhos ang malakas na ulan.

               “Wala tayong payong, paano tayo makakauwi nito?” sabi ni Winter sa akin habang pinupusan niya yung bisig niya. “Nabasa ka ba?”

               “I’m fine, Winter.” medyo worried ako ngayon kasi hindi ko alam kung paano kami uuwi. Sobrang lakas ng ulan, mukhang hindi siya titigil anytime soon.

               “May nakita akong Sogo Hotel kanina…”

               Agad naman akong napatingin kay Winter.

It's been raining in Manila, hindi ka ba nilalamig?

And it's been raining in Manila, hindi ka ba nilalamig?

But if it's raining in Manila, hindi kita maririnig

(Nakahiga, mag-isang nanginginig)

So, I'll be waiting in Manila kahit 'di ka na babalik

               “What…?”

               “Ha?” parang nagulat din si Winter sa sinabi niya. “Wala, naisip ko kasi baha rin sa way natin pauwi. Hindi kakayanin ng sasakyan natin.”

Maulan ba sa inyo 'pag bumubuhos dito?

Paumanhin, at mukhang hindi ko

Masasabayan ang 'yong yapak sa pagngiti at pag-iyak

Sa paglipad at pagbagsak ng araw-araw

Sa pagpikit na lang kita matititigan sa mata

Sa panaginip na magpapaligaw

               “So… ano pinaparating mo?”

               “Hindi baha doon sa nadaanan natin kanina, naisip ko lang…”

Kamusta ka na? Kahit 'wag nang sagutin

'Di ba nawala ang kintab ng bituin?

Sana gano'n ka nga pa rin

               .

               Agad kaming binati ng guard papasok.

               “Good evening, ma’am.”

               Nginitian siya ni Winter pero dumiretso lang siya agad sa receptionist. Sinundan ko lang siya.

               “Ilang hours po ma’am?”

               Nakatingin lang si Winter sa monitor na may mga rates ng room. “Tingin mo, ilang oras tayo?”

               Para akong kinikilabutan sa Winter na kasama ko ngayon. “Ilang oras s-sa ano, Winter?”

               “Hoy,” mahina niyang tinapik ang braso ko. “tignan mo kasi mga rates. Pwede na tayo sa econo no?”

               “Ay ma’am, sorry po. Wala na pong econo na available eh.”

               Tinignan ko yung ibang rates ng room nila. “Miss, yung deluxe na lang.”

               “Okay po, may I.D. po ba kayong dala?” sabi nung receptionist na nakatingin kay Winter.

               Natawa ako pero tumigil din ako agad nung tinignan na ako nang masama ni Winter.

               Ugh… she is so cute talaga.

               Pagkabayad namin, dumiretso kami sa elevator.

               “Anong room tayo, Winter?”

               “Secret…”

               “You’re so annoying, aware ka ba doon?”

               Nope, she is not annoying.

               She’s too cute to the point na I want to hug her, cuddle her, and kiss her, and- WAIT WHAT?!

               Naalala ko bigla yung nangyari sa Batangas.

               Biglang hinawakan ni Winter yung bewang ko. “Dito na tayo.”

               “Are you sure na tama ‘tong floor?”

               “Oo naman,” sinimagutan niya ako, “anong tingin mo sa akin?”

               She is grumpy but again, she is so cute.

               We finally entered the room. Hindi siya super laki pero pwede na for its price. Hinayaan muna naming lumamig nang onti ang room.

               Nakatayo naman si Winter sa tapat ng bedside table at parang may hinahanap.

               “What are you looking for?”

               “Hinahanap ko yung password ng wi-fi nila…”

               “Sabi ni ateng receptionist kanina, just dial zero if may need.”

               Nag-iisip siya if tatawag ba siya for help. “Sige na nga, dial zero.”

               Pagkatapos na tawagan ni Winter, I got curious naman sa TV nila. What channels do they got? Hinanap ko agad yung remote and Winter noticed na I was looking for it kaya inabot niya sa akin.

               “Ang dali lang palang hulaan ng password nila.” sabi ni Winter na agad namang humiga sa kama pagtapos na hubarin yung shoes niya. “Karina, hubad ka rin.”

               “What?”

               “Ng shoes kasi, basa ‘yan eh. Sige ka, mangangasim paa mo.”

               “Your choice of words is always weird, but funny, but it’s weird, pero funny siya.”

               She is so cute.

               Pagkabukas ko ng TV, agad na bumungad an-

               “Mhmh… !”

               “Karina?! Bakit may bold dyan sa TV?!”

               Agad ko namang pinatay ito at agad ko ring pinatong ang remote sa divider na nasa gilid. “Balik tayo sa question mo na kung bakit may bold sa