“Seul, hinahanap ka ni Ate Irene kanina. Nakasalubong ko siya palabas.” Sabi ni Wendy habang papalapit sa kotse ng pinsan.

Nahimasmasan ng kaunti si Seulgi sa sinabi ni Wendy. “Thanks. Sunduin ko lang si Irene.” Nagmamadaling tumakbo si Seulgi papunta sa field kung saan niya iniwan ang fake-jowa niya.

Nakailang ikot na ata si Seulgi at kung sinu-sino na ang natanong niya para hanapin si Irene pero hindi niya pa rin ito nakikita.

“Peek-a-boo!” Sinundot ni Irene ang parehong tagiliran ni Seulgi upang kilitiin ito.

“Pota!” Muntik nang mahulog ni Seulgi ang phone niya sa sobrang gulat.

“Looking for me?” Tanong ni Irene.

“I’ve been trying to contact you for the last thirty minutes. Where have you been?” Galit at inis na tanong ni Seulgi.

“Dead-batt phone ko. Sorry na, love.” Hinawakan ni Irene ang kamay ni Seulgi at nagpa-cute.

“Why weren’t you replying? Paano kung may nangyari sayo?” Bigla niyang niyakap si Irene nang makita niya ito.

Walang nagawa si Seulgi kung hindi mag-apologize. With how her tone was, people around were taking it as a commotion. “I’m sorry, I shouldn’t have left you in the first place.”

“It’s fine. Uwi na tayo, love.” Pinulupot ni Irene ang braso niya sa braso ng fake-jowa after kumawala sa bear hug ni Seulgi. But when they were out in the almost empty parking lot, nagkusa na rin siya na humiwalay dito.

Silence enveloped them together. Gustuhin man ni Seulgi mag-apologize uli, pero mukhang wala sa mood si Irene. Naglakad lang sila papunta sa kotse na walang ni isang salita na namamagitan sa kanila. 

Naabutan na lang nila sila Joy at Wendy na tulog sa backseat ng kotse. Seulgi tried to clear her mind as possible. One moment she’s thinking about what Joy said, and another moment she’s thinking why she suddenly snapped when she cannot find Irene.

It’s really fine for Irene if she only remembered where Seulgi parked her car. Kaso, with all the terms she memorized today, mukhang mabilis niyang nakalimutan yung parking spot. Guys immediately swarmed over her after her fake-girlfriend went away. She had to hide in the restroom just so she can get away from everyone. Pero what’s done is already done. Hindi niya rin maintindihan bakit kailangan magalit ng fake-jowa niya, when she was the one na iniwan in the first place. Clearly, Joy is Seulgi’s top priority, and her part of the deal isn’t.

Sumandal na lang si Irene sa bintana at nagkunwaring tulog.

Nakarating sila sa subdivision ng magkapatid at tinulungan ni Seulgi si Irene na iakyat sa kwarto si Joy.

Hinatid niya palabas si Seulgi para na rin isara ng maayos yung front door nila.

“Irene, I’m sorry.” Ito lang ang lumabas sa bibig ni Seulgi.

“It’s fine, Seulgi. Don’t worry about it.” Irene tried to smile pero wala talaga.

---

Parang tinataga ng paulit-ulit ang ulo ni Wendy sa sobrang sakit nang magising siya sa tunog ng kanyang alarm. Pangatlong beses na niya itong ini-snooze, pero talagang