“Seul, thank God you went home!” Napatayo si Wendy sa pagkaka-upo niya sa sofa ng living room nang marinig niyang bumukas ang pinto ng condo unit nilang mag-pinsan. It’s been hours that she’s been waiting.

“Si Joy?” Tanong naman ni Seulgi habang tinatanggal ang sapatos niya. Nilagay niya muna ito sa sa shoe rack bago tuluyang isuot ang slippers niya.

“Hinatid ko na sa kanila kanina.” Kalmadong sagot naman ni Wendy. She noticed earlier that Joy is so worried, kaya naman minabuti niya na munang iuwi ito dahil hindi na niya alam ang gagawin. Umiiyak na kanina si Joy dahil hindi sinasagot ni Seulgi yung mga tawag nito.

“Good.” Lumapit si Seulgi sa pinsan at ginulo ang buhok nito. So, this is what it feels like na may nag-aantay sa bahay. She actually planned on going on a road trip by herself after niyang ihatid si Irene, but she thought of Wendy. Things changed, really dahil ngayon hindi lang sarili niya ang dapat niyang isipin.

“Okay ka lang ba, Seul?” Tanong ni Wendy. After witnessing what happened earlier, hindi niya rin talaga alam kung paano ioopen-up yun. Alam niyang strained ang relationship ng pinsan niya with her parents pero hindi niya ine-expect na ganito kalala ang sitwasyon nito. She felt really bad for her cousin.

“Don’t worry about it, Wendz! I’m alright. And besides, sanay na ako.” Dumiretso na si Seulgi at pumasok sa kwarto niya. She’s really tired. Pagkapasok na pagkapasok niya ay pumalakda na siya sa kama, not bothering to take off any of her clothes. But before she closes her eyes, naisip niya bigla si Irene. She was about to send a message to the said person pero nakita niya ang isang damukal na missed calls galing kay Joy at Wendy, pero evidently, mas marami yung mga missed calls ni Joy.

At dahil nga sobrang pagod na ng mata niya at ayaw niya ng magbasa, she just dialed Joy’s number. “Hey,” bungad niya dito.

“Anong hey hey ka dyan? Alam mo ba kung gaano ako nag-alala sa’yo? Sana sinagot mo kahit isa man lang sa mga texts ko. Paano na lang kung may nangyari sa’yo? You looked like you were going to do something not good kanina. Hinanap ka pa naming ni Wendy kung saan-saan.”

“Para ka namang si mommy eh. Papagalitan mo na lang ba ako?”

“Seul, kasi naman..”

“There’s really nothing to worry about. Si Irene ba, natutulog na?”

Papagalitan pa sana ng malupit ni Joy si Seulgi nang biglang makarinig siya ng mahinang pag-hinga over the other side of the line. It’s been a long day, and as Wendy said earlier, wala pa ngang maayos na tulog ang best friend niya. Masaya na siya na kahit marinig man lang ang natutulog na ng mahimbing ang pinakamamahal niya. It just hurts na kahit sa pagtulog nito, iba pa rin ang nasa isip nito. It just hurts her na iba ang kasama niya instead of her. Cue play ng ‘That Should Be Me’ ni Justin Bieber kasi ang sakit-sakit lang na wala siya sa tabi ni Seulgi when she was needed the most.

---

“Wala na naman si Seul?” Tanong ni Joy kay Wendy. It’s been a full week since she hasn’t eaten lunch or even carpooled with her best friend. Apparently, hindi pa rin talaga nagsi-sink in sa kanya na the routine has changed for good. Umaasa pa rin yung puso niya na biglang susulpot si Seulgi during lunch pero a week has passed at hindi lang siguro siya ready pa para mag-adjust.

“Yeah, I think she has this meeting regarding her student council candidacy.” Kumagat naman si Wendy sa sandwich na binili niya for lunch. “Bakit? Hindi niya sinabi sa’yo?” Tumingin lang ito sa babaeng katapat niya ng upuan.

“Wala siyang nabanggit sa’kin.” Sagot naman ni Joy. Come to think of it, h