Chapter 27 | Screw the deal!

After everything that happened today, she can finally go to her bed dahil bumaba na ang lagnat ni Seulgi. Halos every thirty minutes din siyang nagpipiga ng towel at nagmomonitor ng temperature ng pasyente niya for the past three hours. Hindi niya nga napansin na alas onse na rin pala ng gabi.

Nag-announce na ang university nila ng walang pasok kaya naman walang male-late kinabukasan. But that doesn’t mean she won’t have to wake up early. Pagkasandal niya sa headboard ng kama niya, she immediately set an alarm at six in the morning. Napansin niyang online pa si Joy and decided to do a video call.

“Oh, bakit hindi pa kayo natutulog?” Tanong ni Irene sa kapatid. She knows it must be hard for Joy to be bestowed with the responsibility na dapat siya ang may hawak bilang panganay. Nag-aalala rin siya dahil walang helpers na natira sa bahay nila. Their mom and dad are probably working more shifts dahil isa-isa nang nagsusulputan ang mga cases ng n-cov sa Metro Manila. Other countries have been placed into lockdowns and banning international and domestic flights gaya ng sa Pilipinas.

“Eh, tinuruan ni Yeri si Wendy maglaro ng Valorant! Ayun, hindi pa sila tumitigil maglaro.” Sagot ni Joy sa ate niya. After ng dinner nila kanina, umakyat agad yung dalawa. Yeri was just excited to show this newfound game na nilalaro nila ng classmates niya. Joy never found it in her para matuto ng laro na iyon kahit na ilang beses na siyang inaya ng bunso nila.

“Patulugin mo si Yeri ng alas dose. Hayaan mom una sila maglaro, wala namang pasok bukas.” Sabi ni Irene kay Joy. She’s just glad that Wendy is with her siblings right now, at least may taga-referee kung mag-aaway man sila Joy at Yeri.  

“Okay, ate.” Sagot naman ni Joy. “Oh, si Seulgi ba ‘yon?” Narinig niyang may umuubo ng malakas sa background.

“Ang dry nga ng cough niya, eh. Pero medyo bumaba na yung lagnat niya.” Irene purposedly opened both Seulgi’s door and hers, para naman kung may emergency, she could hear it.

“Akala ko iuubo na palabas yung baga.” Joys tries to make the atmosphere lighter. She can see how tired her sister is. “Uhm, ate. I know, kailangan mong alagaan si Seulgi, pero kailangan mo rin alagaan yung sarili mo. Magrest ka na rin.” She’s never like this to her siblings kasi hindi naman sila masyadong open sa isa’t isa. Pero paano na kung katapusan na pala ng mundo? Paano kung way pala ng earth ‘tong virus para mapurge ang humanity? Tangina ng pagkahumaling niya sa mga conspiracy theories sa Facebook. Kasalanan ni Yeri kung bakit siya nagiging chessy dahil inagaw niya si Wendy.

“Syempre naman.” Medyo kinagulat ni Irene yung sinabi ni Joy. Alam niyang may pagka-taklesa ang kapatid niya, but Joy was never the sweet one. Sa kanilang tatlong Maria, si Joy ang pinaka-Amazona. “Pinalitan mo ba yung sheets sa guest room?” She tries to divert Joy’s attention. Ayaw niya ring asarin ang kapatid niya at baka mabati.

“Syempre naman. Akala mo naman sa akin? Dugyot? Si Yeri lang dugyot dito.” Sagot ni Joy. She made sure to even disinfect the room where Wendy will be staying.

“Okay, fair point.” First time natawa ni Irene ngayong araw. She realized, napaka-seryoso ng araw na nagdaan dahil sa threat ng virus. “Joy, huwag muna lalabas ha? Magpaalam ka pa rin sa akin kapag lalabas kayo for emergencies. Mag-mask kayo kapag kukuha kayo ng deliveries from the gate. Sanitize with alcohol. Make sure to lock the gate, saka yung doors.” Bilin niya sa kapatid.

“Yes, ate.” Tipid na sagot ni Joy. Nararamdaman niya rin na nag-aalala rin ang ate niya para sa kanila.

“Icheck mo na pagkababa nito. Sige na, I’ll go to sleep. Tawagan niyo ako kapag may emergency kayo. Tatawag uli ako bukas.” Pagpapaalam ni Irene sa kapatid.

“Ate, nakalimutan ko pala sabihin. May kaklase si Seul na nagpositive sa n-cov.” Pahabol ni Joy.

“Okay, Joy. Thank you.” Irene hung up after. It now makes sense, kailangan talaga ni Seulgi mag-quarantine. Wit