*Alarm ringing*

 

*Loud knocks*

 

“BOSS!!!!! Kanina pa alarm mo!” Ang aga-aga pero malakas na sigaw na ni Ryujin ang sumalubong sa akin. 

 

“Ang aga mo naman, Ryu! Bukas yan!”

 

“Sure ka ba na okay lang na pumasok ako?”

 

“Ha?! Bakit naman hindi? Pumasok ka na lang!” Nagtatakang sigaw ko pabalik sa kanya. Wala namang dahilan para hindi siya pumasok dito sa loob.

 

“Ma-late na tayo, uy. Pahiram muna ako ng uniform.” 

 

“Pumasok ka na!” 

 

“Eh baka hubo’t hubad kayo ni Karina dyan!” Sigaw pabalik ni Ryujin. Agad akong napabalikwas at umupo bago tumingin sa comforter na nasa tabi ko. Paanong nawala sa isip ko na katabi ko nga pala matulog si Karina kagabi?! Wala namang nangyari sa amin ni Karina kagabi pero parang kinabahan ako sa sinabi ni Ryujin. 

 

I stared at Karina, admiring her beauty. Convinced na ako na niligtas ko ang buong mundo sa past life ko. Makakita ba naman ako ng ganito kagandang tao sa tabi ko paggising ko sa umaga. Not just that! I’m literally dating this person. Kinikilig ako pag naalala ko ang mga nangyari kagabi. Dating na kami ni Karina and we shared our first kiss with each other. 

 

AAAAAAAA!

 

I fixed the strands of hair that are blocking her face before standing up. “T-teka lang! Ako na lalabas dyan. Maliligo lang din muna ako.” Sagot ko kay Ryujin. 

 

“Kaya mo?” Nag-aalala na tanong niya sa akin. 

 

“Oo! May kaliwang kamay at paa pa naman ako.”

 

-

 

Matapos akong maligo at magbihis, napansin kong wala na si Karina sa kwarto. Baka nag-asikaso na siya sa unit niya. May pasok din kasi siya ngayong araw. 

 

“Kamusta tulog, boss? Sarap ba?” Salubong sa akin ni Ryujin na nakasandal sa kitchen island. Halata naman ang mapanlokong ngiti ni Ning sa akin. 

 

“Siraulo.” I answered. Ano ba naman kasing tanong yan? Halata mong may malisya. “Sinuko mo na ba ang bataan, bff?” Gatong na pang-aasar ni Ning. Kung hindi lang talaga masakit ang katawan namin, baka nag wrestling na kaming dalawa dito sa kusina. 

 

Inirapan ko sila bago sumagot. “Tigilan niyo ako. At hindi ‘no! Wala pa kami sa ganoong stage ni Karina. Ni-hindi ko nga maigalaw isang braso at paa ko.” 

 

Nagkatinginan lang ang dalawa at ngumiti. “So nasaang stage pa lang kayo? Momol stage, ganon?” Dagdag na naman ni Ning bago makipag-apir kay Ryujin. Ang purpose siguro talaga nila sa buhay ay pikunin ako.

 

“Pwede namang si Karina ang gumalaw ah!” 

 

Ramdam ko ang pag-init ng mukha ko nang maalala ko na naman ang mga nangyari kagabi. “H-Hindi. Ano ba kasi!” Pikon na sagot ko. Tawang-tawa naman ‘tong dalawa kong kaibigan. 

 

“Kalma, ssob. Nagsabi pala si Karina na maliligo lang daw siya sa unit niya.” Tinanguan ko lang ang sinabi ni Ryujin. 

 

Hindi nagtagal ay dumating na rin si Karina na fresh na fresh. Ang ganda masyado ni Karina pero bakit ba kasi mukhang pang high school ang uniform ng college nila? Keep up naman tayo dyan oh. 

 

“Hey. Good morning.” Bati niya sa akin before sitting on the chair beside me. Ryujin offered her coffee na agad niya namang tinanguan.  

 

“Good morning. Did you sleep well?” Sagot ko na nginitian naman ni Karina. Lumapit siya sa akin at bumulong. As if kinikiliti ako dahil sa hininga ni Karina na malapit sa tenga ko. Stop! Red light na please! Aga-aga, tinetest ako ng maykapal. 

 

“Yes” She let out a breath before speaking again. “and you know why.” She giggled before sitting straight again, leaving me dumbfounded. I pursed my lips and gently closed my eyes. Tama ka na, Karina! 

 

“Ano ba naman yan, puro landian.” Pagsingit ni Ning na nasa harap namin ni Karina. Tumawa lang si Karina at Ryujin dahil dito. “Kayanin mo, Wintong.” Gatong ni Ryujin. 

 

“Hindi ka nahirapan maligo?” Karina asked before sipping coffee from her mug. Ang cute rin ng dimples niya na lumalabas every once in a while.

 

“Medyo. I can manage naman, don’t worry.” Tumango lang si Karina bago bumaling kay Ning. “Ning, you’re going home later, ‘di ba?” 

 

“Yep! Papunta na raw sila Mama. I’ll stay there sa antips muna siguro for a month. They already talked to my department head naman.” Sagot ng bff ko.

 

“Edi mag-isa dito si Wintong for a month?” Pagsingit ni Ryujin. Wala naman talaga sa akin kung mag-isa ako rito sa unit namin ni Ning. Sanay naman ako. Chz.

 

“Oo. Kaya niya na yan. She’ll be fine.” Dismissive na sagot ni Ning. 

 

“Dito ka na muna kaya, Karina?” Sabat muli ni Ryujin habang ngumingisi sa akin. 

 

Pinanlakihan ko siya ng mata bago magsalita, “Hindi na, uy. Abala masyado.. and Rina’s busy with her shoots din and of course, school.” 

 

“Kalma, ssob. Sinuggest ko lang naman.” Nakangising sagot ni Ryu. Ano bang gusto nito mangyari?

 

“I’ll visit Winter na lang if time permits.” Nakangiting sagot ni Karina. Ryu and Ning immediately looked my way and smiled knowingly. 

 

“Use protection, ha.” Pang-aasar ni Ning kaya’t agad na humalkhak itong si Ryujin. “Hindi naman makakabuntis si Winter.” Gatong ni Ryu habang kinakapos sa hininga katatawa. 

 

Muntik ko nang maibuga ang kape na iniinom ko dahil sa kawalangyaan nitong mga ‘to. Nilingon ko si Karina na nakangiti lang habang umiinom din ng kape. Hindi ba siya napipikon sa mga kaibigan ko? Kasi ako, oo! Minabuti ko na lang na uminom ulit para makahinga-hinga dahil kung hindi, baka matadyakan ko na ‘tong dalawang kaibigan ko.

 

“Hindi niyo sure.” Sabat ng katabi ko bago kumapit sa hita ko na nasa ilalim ng lamesa. Marahas na nilingon ko si Karina before holding her hand that’s resting on top of my left thigh. 

 

“Ayon!”

 

“Bff, ninang ako ha!” 

 

Anong meron ba kay Karina today? Ganito ba kapag nasa dating stage na? Kung ganon, sana kayanin ko pa sa mga susunod na mga araw, buwan, o taon.

 

-

 

“Winter? Kamusta si Ning?”

 

“Nahanap na ba si Felix?”

 

“Oh my god. Are you okay?”

 

“What happened to your arm?”

 

“Makukulong ba si Felix?” 

 

These are only some of the questions that Ryujin and I received as we entered our classroom. We dismissed most of the questions naman especially if about kay Ning since sabi sa amin kanina ng Mom niya na panatilihing confidential ang case. 

 

Dumating nga pala sila tita kanina para sunduin si Ning. Kitang-kita sa mga mata nila na wala silang tulog. Siguro ay tutok sila sa pag-aasikaso sa case na ifafile against Felix.

 

Binalita rin ni tita na kasalukuyang nagtatago si Felix at ayaw umano mag cooperate ng pamilya nito sa paghahanap sa anak nila. I think sila rin naman ang pasimunong nagtatago sa anak nila. Pffft. 

 

“Ssob, nagchat daw si Yeji sa gc natin. Check mo.” Bulong sa akin ni Ryujin. Huling subject na rin naman namin kaya agad kong inopen ang phone ko.

 

GC — New friends

 

Yeji: Ning’s not using her phone?

 

Giselle: Yup. She’s in socmed lockdown muna.

 

Isa: Hala. I’ll miss her for sure.

 

Heejin: If that will help her cope, then be it.

 

Ryujin: Si boss daw i-message if may need sabihin kay Ning.

 

Yeji: @Winter. I need to talk to you, ASAP.

 

Yuna: Huy ano yan?

 

Yuna: @Karina oh.

 

Heejin: Magkakatabi lang kaya tayo, Yuna at Karina.

 

Isa: HAHAHAHAH 

 

Karina: Hi. What’s up?

 

Yuna: Si Yeji oh may balak kay Wintong.

 

Karina: What?

 

Yeji: No naman! Don’t mind Yuna, @Karina.

 

Karina: Okie :>

 

Giselle: Guys, be serious.

 

Giselle: This is important. @Winter

 

Heejin: Lagot @Yuna

 

Isa: Lagot HAHAHAHA

 

Yuna: Joke lang eh TT

 

Heejin: Kabahan ka na.

 

Yeji: @Ryujin, where’s winter?

 

Yuna: Yieeee

 

Ryujin: Wait. May klase kami.

 

“Okay, class dismissed. Don’t forget your assignment na due tomorrow.” Sakto naman ay nagdismiss na ang last prof namin kaya nagmamadali akong naglinis ng table ko.

 

“I’ll get going na, Ryu. Tatawagan ko pa si Yeji eh.  Ingat ka pauwi ha? Thanks ulit.” Paalam ko sa kaibigan. Laking pasasalamat ko rin talaga at sinamahan kami ni Ryu simula nung may nangyari kay Ning.

 

“Sige na. Baka mahalaga yung sasabihin ni Yeji.” Tinanguan ko lang siya bago magreply sa aming group chat. 

 

Winter: I’ll call you when I get home @Yeji

 

-

 

It didn’t take long for me to reach our condo even though I was limping heavily as I was walking. As soon as I got home, I immediately changed my clothes before slumping myself on the couch. A simple sando and short will do. I’ll call Yeji na agad dahil baka urgent matter ‘to.

 

*Calling Yeji*

 

(Yeji - Italicized)

 

“Hello, Winter?”

 

“Yes, Yeji. It’s me. Hello.”

 

“Good thing you called kaagad.” She sighed. 

 

“What is it about?”

 

“I’m gonna go straight to the point na. We all know that Felix has been hiding right?”

 

“Mhm.” I nodded kahit hindi naman niya makikita. “Sadly, there’s no sign of him anywhere.” Dagdag ko.

 

“Yeah. Apparently, my brother is one of Felix’s close friends. He kinda knows something about Felix's whereabouts.” 

 

As if on cue somebody ringed our unit. Sakto naman na nasa kalagitnaan kami ng usapan ni Yeji. I ran to the door and checked the monitor. Sino naman kasing pupunta ng ganitong oras? 

 

As soon as I saw the person standing in front of the door, agad na naalala kong nakalimutan ko na pala siya kausapin. 

 

Si Karina.

 

Nawala sa isip kong i-message siya after ng classes. 

 

“Continue, Yej.” Sagot ko kay Yeji habang binubuksan ang pintuan para kay Karina. Agad namang bumungad sa akin ang seryosong mukha ni Karina kaya tinuro ko ang phone ko para senyasan siyang may kausap ko. Pinasunod ko na rin siya sa couch para doon umupo.

 

“As I was saying, maybe you can contact Ning’s mom. Hyunjin is willing to help them catch Felix eh.” 

 

“Yeah yeah. Sure. I’ll give tita a heads up na lang pero I’ll give you her number na rin so that you guys can talk directly.” 

 

“That’ll do! Thank you, Win.”

 

“No problem. Thank you rin, Yeji.” 

 

“You’re welcome.” She chuckled. “I’ll end the call na ha? Para ma-contact ko na yung mom ni Ning. Thank you again, Winter.”

 

“Bye, Yeji.” 

 

“Bye!”

 

*Call ends*

 

As soon as the call ended, agad akong lumapit kay Karina na naka-upo sa couch. “Uy. What are you doing here?” Tanong ko sa kanya. 

 

Inabot niya sa akin ang isang paper bag bago sumagot.. “Am I not allowed to visit you? Look oh.” She answered as she showed me her phone screen. Bumungad sa akin ang napakaraming messages niya.

 

Karina: Win, I’ll help you walk home ha. Wait for me sa tapat ng building niyo.

 

Karina: I’m here na. I bought shawarma rin. Yey!

 

Karina: Winter??

 

Karina: Hey. 

 

Karina: :(((

 

Karina: Babe.

 

Karina: Punta na lang ako sa unit mo later. 

 

Nanlaki ang mga mata ko at napatakip ng bibig dahil sa nakita. “Omg! I’m sorry, Rina. I was in a hurry because urgent daw yung sasabihin ni Yeji sabi ni Ryujin.” Lumapit ako sa kanya at yumakap sa bewang niya, my head resting on her shoulder.

 

“Nyenye. You completely forgot about me. First day pa naman ng dating stage natin.” She pouted. Ang cute cute naman magtampo ng bebe na yan.

 

“I’m sorry na. I promise na laging messages mo na ang ichecheck ko first every time I’ll open my phone.” I looked at her eyes sincerely. Agad naman siyang tumingin pabalik sa akin habang nakasimangot pa rin.

 

“Napilitan ka yata eh.” Sagot niya.

 

“Of course not!” I answered while still staring at her.

 

“Don’t give me your puppy eyes. Palibhasa alam na alam mo kung paano ako kunin.” Sagot niya bago hawi-hawiin ang bangs ko. She also gave me a light tap on my cheek. “Let’s eat na. Hindi na mainit yung shawarma oh.” She added.

 

I smiled at her before happily standing up. “Kuha lang ako ng juice sa ref.” 

 

Please Subscribe to read the full chapter