“Okay, everyone. Take 15! May tubig tayo dito.”

Napahilata ako sa gilid ng court. Hinanap ng mga mata ko si Ning Ning, kita ko siyang naglalakad papalapit sa akin habang umiinom sa kaniyang tumbler galing sa Starbucks.

Umupo siya sa tabi ko, “Ang sakit ng paa ko. Parang timang tong si Karina, napaka talaga.”

“Syempre andiyan si Mrs. Tolentino.” Hinablot ko ang hawak niya, “Painom, bud.”

Second week of practices namin para sa Street Dance competition sa University Week. Puro half day at full day ang mga practices namin for the upcoming three weeks, I’m honestly not looking forward to it.

Except for one thing, maybe.

One person, rather.

One of the leaders sa team namin, si Heejin. Beauty, brains, and talent. Running for Latin honors, part ng school paper, at halimaw sa dance stage. My newfound crush, last week lang.

Cute niya kasi. She addresses everyone as ‘beb’ and/or ‘bebe’. Mabait rin siya, she lended me an elastic band last week. Lahat ng ginagawa niya, directed man sa akin o hindi, kinakakiligan ko. I caught it quite quickly. My super subtle and minuscule feelings for her.

“Buti na lang pala at sumali ka dito,” napatingin ako sa kanan banda, naglalakad papalapit si Liz.

Pinaupo ko ito sa kabilang tabi ko, “Oo nga eh. Nadagdagan yung inspirasyon ko sa buhay.”

Labag sa loob akong nag-sign up para dito sa event na to. Apart from the fact na hindi naman ako mahilig sumali sa mga ganito, hindi rin ako sumasayaw talaga. Sakto lang.

“Mag-thank you ka sakin, Winter,” sumbat ni Ning Ning na siyang namilit sa aking sumali para daw may kasama siya. It took her some time pero I eventually gave in dahil hindi ko naman siya natitiis, tsaka may plus points kasi pag sumali, and extra plus points pag nsg-champion or kahit place kami. Okay na rin, for the experience, as well.

Naudlot ang usapan namin nang muli na kaming utusang bumalik sa pwesto namin para ituloy ang practice. On the dot talagang 15 minutes.

I lazily walked back sa aking pwesto sa gitna. Nagising ang diwa ko nang biglang mag-play ang napakalakas na music sa speaker, bass boosted at naka-reverb ata yung sounds.

After about half an hour of moving around in circles and whatnot, na-dismiss na kami, finally.

At this point, bawat hakbang ko napapa-ngiwi ako sa sakit, this is how you know it’s serious. Pinaglihi ata sa footwork yung choreographer.

Napatingin ako sa orasan sa phone ko, it was nearing 7PM. “Tara dinner. Gusto ko ng Japanese food.”

P