“Trafik kazası.”

Luhan gözlerini kapattı ve sıcak yaşların aktığını hissetti.

“Küçük bir çocuk annesinin elinden kurtulup yola koşmuş.”

Nefes alamayacak gibi hissediyordu. Bir elindeki iki kutuya baktı bir de diğer kitaba. Nemomei.

“Mei de o sırada elinde fotoğraf makinesiyle dolaşıyormuş.”

Eski sevgilisinin son sözleri bir kez daha yankılandı kulaklarında. Kendi lanetini hatırlattı.

“Çocuğu itmeyi başarmış ama…”

Kendisinden iğrendi. Bu kadar korkak ve güçsüz olduğuna.

“Yanına ilk giden şoför olmuş ve o anda bile yapılacak bir şey yokmuş.”

Mezarın önünde dizlerini çökmüş oturuyordu. Yanında Chen’in verdiği kutu –içindeki her şeyi belki de yüzlerce defa okumuştu ve yüzlerce defa ağlamıştı- ve kendi topladığı kutu vardı –içindeki her fotoğrafı binlerce defa incelemişti- Ve bir de kitap vardı.

Life of a Blue Bird.

Kitabın son sayfasını açtı ve gözlerine hü eden yaşları bir kez daha tutamadı.

Fotoğraf o kadar tanıdıktı ki… Yine de ne zaman olduğunu bilmiyordu. Muhtemelen lisedeyken çekinmişlerdi. Ama son yıl mı, ondan önceki yaz mı yoksa sonrasındaki üç haftada mı… bilmiyordu.

Mei’nin kuma gömülmüş ayakları Luhan’ın büyük ayakları yanında iyice minik kalmıştı. Luhan’ın kot pantolonun paçası fotoğrafın üst kenarından çıkmaya çalışmıştı.

Bir de elleri.

Fotoğrafın bir kenarında Mei’nin makineyi tutmaya eli görülüyordu. Luhan’ın elleri arasında.

Mezara bir kez daha ba