.

.

.

.

.

The Absense of the one we love is worse than death,
and frustrates hope severer than despair...

.

.

.

การหายไปของคนที่เรารักนั้น แย่กว่าความตายเสียอีก
และความหวังลมๆ แล้งๆ ที่น่าท้อใจนั้น อันตรายกว่าความรู้สึกหมดหวัง...

.

.

.

.

.

 

 

 

Choi Junhong

 

 

คุณเห็นด้วยกับมันไหมครับ? สำหรับผมนะ มันโคตรจะใช่เลย การหายตัวไปของคนที่เรารัก มันแย่จริงๆ นะ ทรมานสุดๆ เลย ยิ่งกว่าความตายเสียอีก

 

 

และในตอนนี้ ผมก็กำลังเผชิญกับความทรมาณนี้อยู่ คนรักของผม บัง ยงกุก ทำไมผมถึงรู้สึกว่า ตัวเขาค่อยๆ ไกลออกไปและหายไปจากชีวิตของผมแบบนี้นะ

 

ผมรู้นะว่าเขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด และโลกส่วนตัวสูงยิ่งกว่าใคร

 

แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามักจะเว้นที่ไว้ให้ผมเสมอๆ และผมก็จะรู้สึกถึงการมีตัวตนของเขาอยู่ตลอด

 

แต่ตอนนี้.. ผมกลับไม่ค่อยรู้สึกถึงมันเลย

 

 

 

ผมจะทำยังไงดี..?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Moon Jongup

 

 

ผมนะ เห็นด้วยกับข้อความด้านบนอย่างเต็มเหนี่ยวเลยละ ที่จริงแล้ว.. คนที่ผมรัก เขาไม่ได้หายไปไหนหรอก เขานะ ตัวดีเลย คอยมาป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่รอบตัวผมอยู่ตลอดเวลา จนตอนนี้ผมรักเขาไปแล้ว

 

เขาคอยอยู่ใกล้ๆ ผมเสมอ

 

เขามาคอยดูแล วนเวียนอยู่ข้างตัวและไม่ไปไหน

 

เขามาคอยเป็นห่วงเป็นใย ไม่ให้ผมเบื่อหรือเหงา

 

แต่...

 

เขาไม่เคยชัดเจนเรื่องของเรา อย่างน้อย ในความรู้สึกของผม มันก็ไม่ชัดเจน

 

เขาไม่เคยเอ่ยถึงสถานะของเรา ไม่เคยเอ่ยย้ำคำใดเกี่ยวกับสถานะของเราสองคนเลย

 

 

 

ผม.. กำลังหวังลมๆ แล้งๆ อยู่หรือเปล่า...?

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

#ฟิคหมอนบังโล่ #ฟิคเตียงฮิมออบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เชิงอรรถ

 

 

#ต้นฉบับของ [The Absense of the one we love is worse than death, and frustrates hope severer than despair...] มาจาก [Absence from whom we love is worse than death, and frustrates hope is server than despair.] เขียนโดย William Cowper ส่วนภาษาไทยเราแปลเอง :)

 

#รูปประกอบเป็นรูปที่เราถ่ายเองและ edit เอง