(Flashback nung pumasok na si Seulgi sa buhay ni Joohyun)

Unang araw ko ngayon sa trabaho. Sinabihan ako ni dad na huwag munang pumasok kung hindi pa ako okay pero siguro kailangan ko to. Distractions para makalimutan anong nangyari sa amin. Ni hindi ko narin kaya banggitin ang pangalan niya. Pangalan pa lang niya masakit na. Ano pa kaya sa ginawa niya.

Pag-apak ko pa lang sa branch na to ng kompanya may mga gossips na akong naririnig. I mean hindi naman yun maiiwasan so hinahayaan ko na lang. Pinapakita ko na lang ang best look ko. Yung don't talk to me or don't approach me. Which is easier. What happend left me trauma. Ayoko nang maattach sa mga tao. Napakadali para sa kanilang iwan ako.

I step foot sa mismong department at may apat na tao. Must be the field operators and such. Hindi ko pa nakikita backgrounds nila.

But a certain someone caught my eye. Bear-look girl, monolid eye and tall. Magkapareho lang ata sila ng height. Then nakita niya akong nakatingin sa kanya kaya nagkunwari akong nakatingin sa pinto dahil yun din naman ang nasa harap ng station niya.

-----

At nagpatuloy ngang paulit ulit kong napapansin ang babaeng ito. Lagi rin kaming nagkakasabay mag OT pero never ko siyang kinausap. Never kaming nagkaencounter.

Hanggang sa umulan ng malakas. Kumulog at kidlat. Hindi ko alam ang gagawin ko. I am so scared at alam kong hindi ako makakapagdrive ng ayos.

Nauna na akong umalis kaysa sa kanya para tignan kung kaya ko bang suongin ang ulan na to na may kulog at kidlat but it turns out na hindi ko pala kaya.

Napalingon ako nung marinig ko yung pagbukas ng pinto. Oh, at tapos na pala siya. Nageye contact pa kami at hindi na napigila ng mga mata ko na iparating sa kanya gaano ako katakot ngayon kase as in.

Bigla akong napahawak sa tenga ko at napatili nung kumidlat. Ganun kase ko. Kapag kita ko nang kumidlat bigla bigla na lang na tatakpan ko ang tenga ko.

"Miss Bae, okay ka lang?", nanginginig na tanong niya sakin. Hindi ko na alam kung sino ba takot sa amin. Ako o siya.

"P....p....pwe....de b....ba a....a....ko....kong sumabay?", nakakainis nautal pa ko sa pagsasalita at hindi naman ako masisisi dahil dala ito ng takot ko. Nilunok ko na lahat ng hiya ko. Hindi ko talaga kaya magdrive sa gantong panahon.

"Sure. Hintayin mo ko dito. Kunin ko lang yung sasakyan ko", mejo nagulat ako sa part na pumayag siya agad dahil una, ito yung una naming pag-uusap, pangalawa, walang pangalawa dahil wala akong ibang maisip na rason na.

Ready na siya sa pagtakbo papunta sa sasakyan niya at hindi ko alam ang nasa isip ko. Bigla kong hinawakan ang damit niya.

"Wag mo ko iwan", sabi ko at hindi ko namalayang nagpout ako. Gusto kong sampalin ang sarili ko sa ganitong sitwasyon kase biglang ang pabebe ko sa kanya.

"Pero nandun pa yung sasakyan, miss Bae. Hintayin mo na lang ako dito. Mababasa ka kapag sinama kita hanggang dun. Wala pa naman akong payong", sabi niya pero wala talaga ko planong tanggalin yung kapit ko sa jacket niya.