Umalis ako sa apartment ni Jennie na mabigat ang loob ko. Na kahit nag-usap kami parang hindi yung pakiramdam ko. Parang wala kaming pagkakaintindihan sa kung anoman ang nangyari doon.

I made the right decision, right? I made the decision that I know best for me and Jennie. Siyempre, it's best for Jennie too dahil hindi naman niya deserve na pasukin ang relasyon kasama ako na hindi kayang ibalik ang pagmamahal sa kanya. Best for me dahil hindi naman maipagkakaila na mahal na mahal ko ang aking sinisinta at deserve niyang piliin araw-araw. Ayaw kong ipadama sa kanya kung ano ang pinadama ng lahat sa kanya. Gusto ko naiiba ako sa lahat.

"Hyun? Sinta ko", banggit ko nang makita ko siya na nakahiga sa sofa at tinakpan ang mukha niya ng kanyang tuhod.

"Seul? Seul?", tawag niya at kita ko ang luhang namumuo na naman sa mga mata niya at kita ko rin na kanina pa siya umiiyak.

"Bakit? Bat ka umiiyak? Anong nangyari?", pag-aalalang tanong ko sa kanya at hinaplos ko ang pisngi niya.

"Seul", niyakap niya ako ng mahigpit at binalik ko rin ang yakap sa kanya. Mas mahigpit pa.

"Naandito na ako, sinta. Naandito na ako. Tahan na", pagpapakalma ko sa kanya.

"I was worried", paninimula niya na nakayakap parin kami sa isa't isa.

"Bakit?", tanong ko habang hinahaplos ang likod niya.

"Nasanay akong hindi ako ang pinipili at hindi ko maiwasan na isiping baka. Baka sa paglabas mo sa pintuan kanina siguradong ako pa pero pagpasok mo baka siya na", sinira ako ng mga salita niya. Kung pwede ko lang pawiin lahat ng masasakit na nangyari sa kanya ginawa ko na.

I feel bad na ganito ang nararamdaman niya. I feel broken dahil ganito siya sinira ng tao. Joohyun is so fragile. Joohyun is so kind, the kindest person pero bakit siya sinira ng mga tao. Paanong kaya nilang sirain ang ganito kabait na tao.

"Ikaw parin, sinta", walang bahid ng pag-aalinlangan na sabi ko. Sigurado ako sa binitiwan kong salita. Never akong naging sigurado sa tala ng buhay ko. Kay Joohyub lang.

"Thank you, Seulgi. Thank you for choosing me", ramdam ko ang mga luha niya na binasa na ang mga balikat ko.

"Hindi mo kailangan magpasalamat. Hindi mo kailanman kailangan magpasalamat na pinili kita, Hyun. Dahil ginawa ko kung anong dapat, kung ano yung karapat-dapat at iyon yung piliin ka ng paulit-ulit sinta", hinawakan ko na ang batok niya at kinulong bisig ko. Gagawin ko ang lahat maprotektahan lamang ang taong ito.

"Mahal