(Yung mga dapat may POV lang ni Lisa yung nilagay ko dito)

Hindi ko sinadyang saktan si Joohyun sa araw na yun. Pero kung hindi namin tatapusin baka mas malala yung sakit na mararamdaman namin. Oo, I planned na huwag munang umuwi kase hindi ko alam paano siya haharapin. Hindi ko alam paano tatapusin. Dahil kapag nakikita ko gaano siya kasaya sa bawat pag-uwi ko lalo kong kinikeep yung katotohanan na hindi na siya yung tahanan ko.

Pero nahanap niya ko sa mga araw na gusto ko pa munang magtago. Nahanap ako, dahil totoo ngang kahit anong tago mo kung tinuturing kang tahanan ng isang tao. Babalik at babalik siya sayo.

Kaso wala na talaga. Idagdag na natin yung pressure sa part ko. Joohyun is a future CEO. Kung tutuusin kaya niyang ibigay sakin ang posisyon sa engineering department eh. Kaso umayaw ako. May lima kasing department ang kompanya nila. Engineering, breeding, economics, agriculture at fisheries. Yung goal nila para sa innovations ng country. Ang laking kompanya. Ang malas ni Joohyun kapag ako yung nakatuloyan niya.

Pero plan niya talaga na ilagay ako sa engineering department. Laging yan ang topic namin everytime na umuuwi ako. Pero pag nakita niyang tumitig na ko sa kanya, titigil siya. Feeling ko hindi ko nameet ang standards niya. Feeling ko sobrang ang baba ko para sa taong tulad niya. And there I lost interest in her.

Especially when I met this girl. Sobrang click kami. Sobrang gaan. Walang insecurities. Walang pressure. Just, plain happiness. Hindi yung hindi ko nahanap kay Joohyun pero happiness na walang worries. Ang hirap iexplain basta ganun.

Hanggang sa dumating na ko sa point na umuuwi na lang ako kay Joohyun to check her up. Binabato ko ng cheesy lines pero wala na yung spark. Pero yun nga. I am such a coward na sabihin sa kanya dahil hindi pa ako ready na masaktan siya. But it was just twice. At yun na nga yung hindi ko pag-uwi sa kanya.

Naramdaman kong hindi na doon ang tahanan ko. Naramdaman kong sa piling na ng taong nandito. Pinagpalit sa malapit as what they say. Pero hindi niyo ako masisisi dahil kapag puso ang nagdikta. Ijudge man ng marami. Kahit ako na may-ari ng puso walang nagawa.

-----

Hindi ako pumasok sa work after what happened. I sulk. I question myself kung tama ba ang ginawa ko. Pero kapag andun na yung part na iniisip ko yung nandito at iniisip ko si Joohyun. Mas matimbang talaga yung part na nandito na yung uuwian ko.

Kaya inayos ko sarili ko the other day. Pumasok ako sa work. Triny ko idistract yung sarili ko. At totoo nga. Kapag nandito siya not a single time I think of Joohyun. Naaalala ko na lang siya kapag nasa apartment na ako. Normal lang naman ang ganito. Kase syempre fresh pa diba.

-----

Lumipas ang mga araw at linggo. Nalaman ko sa firm na pinagwoworkan ko na patapos na yung project. And yung next project ay saktong sa location nina Joohyun. Siguro nga oras na para harapin siya. Almost 2 months narin.

Pero bago ko iwan yung place na to. Gusto ko mag-iwan ng ala-ala. Isang ala-ala na malay ko ba kung isa sa pinakamagandang ala-ala sa akin.

-----

"Hi", bati ko sa kanya. She look wonderful tonight.

"Hello", maikli niyang sabi. Mukhang nahiya. Cute.

"Upo ka", sabi ko at iniatras ang upuan para paupoin siya pagkatapos at umupo narin ako sa harap niya.

I planned dinner for us. At balak ko narin umamin sa kanya kung anong nararamdaman ko. It feels mutual din naman. Kaya naencourage ako.

"How are you?", tanong ko nung mabalot kami ng katahimikan.

"You sound like hindi tayo nagkakasama araw-araw", napatawa siya. Pero kinilig naman ako. Oo nga everyday kami magkasama.

"Sorry. I feel nervous kase", pag-aamin ko.

"Why? Is there something wrong?", tanong niya at kumunot noo niya. Paisa ulit. Cute.

"I was just planning to say something habang kumakain tayo", gusto ko kase maiba. Gusto niyo yun habang nakain binubuhos mo rin lahat n