(Mga POV ni Jennie na gusto kong ishare)

"Totoo ba? Wise meaning ng pangalan mo?", tanong ko sa kanya.

"Oo raw sabi ni mama", sagot naman niya na napakamot sa batok niya.

"So, simula ngayon, wise na itatawag ko sayo. Ayoko na ng Seulgi. Tsaka bagay naman sayo yung wise, it reflects", napatawa ako habang pinipisil ang pisngi niya.

"Okay. Hahayaan kitang tawagin akong wise pag hinayaan mo akong tawagin kitang gummy bear", nakangisi niyang sabi.

"Gummy bear?", nagtatakang tanong ko.

"Oo", sagot naman niya.

"Bakit gummy bear?", di ko parin gets.

"Kase pag tumawa ka ng malawak. Mas kita pa gums mo kesa ngipin mo. At yan yung pahiwatig na sobrang saya mo. Kaya gummy. Bear naman kase mukha kang bear pag nagagalit pero fluffy at the same time dahil nacocomfort ako sa yakap mo", mahabang pageexplain niya at yung ngiti niyang hindi na kita ang mga mata niya.

Right there and then. Alam ko nang nahuhulog ako sa kanya sa bawat araw na lumilipas.

-----

Paano ko ba sisimulan ito. Paano ko ba ilalabas yung saloobin ko tungkol sa bestfriend ko. Bestfriend. Napangisi ako.

Isa akong civil engineer na nahulog sa isang agriculturist. Gusto mo yun. Akong bahala sa structure sa bahala sa pagkain. Kung magkakatuloyan kami.

Kaso wala pang isang percent yung probability na maging kami. Never naman niya ko nakita bilang more than friends or bestfriend or kapatid. Pero araw-araw kong natatanaw na siya yung makakasama ko panghabangbuhay.

Wise, she never fell inlove. So siguro tumaas yung pag-asa ko na baka may chance kami. Kase ganun din sakin.

We hug. We hold hands. We cuddle. But no label. Lahat ay dala lang nag pagiging childhood friends namin kase sanay na kami sa isa't isa. Kita na namin bawat kapangitan ng isa't isa. Diba sobrang bagay kami. Pero hindi sa paningin niya.

Kung tatanungin niyo kung masakit ba? Oo. Para akong sinasaksak ng paulit ulit pero hindi ako nawawalan ng hininga. Pero makita ko lang yung ngiti niya. Yung satisfaction sa mukha niya. Kaya ko na ulit siyang ipaglaban sa araw-araw.

-----

I came home from work at umuwi sa bahay. Nagluto si mom at naisipan kong magbaon na lang at pumunta sa opisina ni Wise para sabay na kaming kumain. Tsaka miss ko narin siya. Work is being hectic nowadays kase malapit na matapos yung project at hindi ko alam if mas malayo yung next. Kaya ngayong may mga time pa. I want to spend it with wise. Siya lang naman yung pahinga ko sa nakakapagod na mundo.

-----

"How are you?", tanong ko nung nakaalis na kami sa opisina nila.

"Oh. Ikaw nagluto?", tanong niya na walang sagot sa tanong ko.

"Nope. Si mom. Alam kase niya na bihira ka kumain ng lutong bahay dahil sa work mo at syempre dahil tamad ka kaya she prefer na wag na sa resto kumain", sagot ko habang inaayos na yung pagkain namin.

"So how are you?", pagbabalik ko sa tanong.

"Gummy bear", sabi niya at ang hindi niya alam kanina pa ko nakatingin sa kanya kase nakatingin siya sa baba.

"Meron 'no?", biglang ang kirot sa puso ko. Umaasa akong sana sabihin niya sakin na wala. Pero sa kilos niya alam kong meron na.

"Ang weird kase kagabi lang kami nag-usap", hindi siya deretsong sumagot sa tanong ko.

"Wise, alam mo, hindi nakabase yan sa tagal o bilis. Kase alam mo naman na kapag puso ang nagdikta---"

"Kahit gusto mong iwasan hindi mo kaya", pagpapatuloy niya. Feeling ko nasasakal ako pero kelangan kong ayusin ang sarili ko.

"Paano ba nagsimula?", bakit sa akin walang simula. Gusto kong itanong pero wala eh. Hindi naman kase magiging ako kailanman.

"Kagabi lang. Sumabay siya sakin kase pareho kayong takot sa kulog at kidlat. Tas ewan. Yun yung unang interaction namin since nagwork siya dun tas biglang ang weird na ng feelings ko. Nakangiti na ko hanggang kanina pero nawala nung hindi niya ko pinansin", then nagflashback paano ako alagaan ni wise at ganun din ang ginawa niya sa tinutukoy niya