"Babalikan kita, hindi man ngayon, pero pababalikin kita, sa piling ko"-author.

Its already 3am, pero hindi parin ako makatulog. I am still thinking about what happened, before and a while.

Inaalala ko yung mga araw na nasa tabi kita. Hindi ito madalas pero sa oras na to, naaalala ko bawat sandali na nasa piling tayo ng isa't isa.

Naaalala ko yung time na una tayong magkita. Akala mo talaga nun hindi ko alam na pinipicture'an mo ko. Nacapture mo yung time na napangiti ako sa screen ng phone ko kase ang cute ng picture na nisend ng dad mo.

Yung everytime na kumakain tayo at habit mo talaga yung kumain na hindi pa nginunguya ang pagkain mo tas magsasalita ka or laging may bahid ng ice cream sa labi mo.

I miss that crescent smile of yours, Seulgi-yah. I miss that soft giggle everytime I can't open a bottled water, or kapag ginugulat mo ko dahil lumalabas ka na lang kung saan, or yung ikaw naman naiinis kase lagi ko kinukuha ang chicken skin sayo dahil fave natin yun dalawa pero lagi mong pinapaubaya yun sakin. I miss you. I can't believe that 3 words could hurt me like this.

Naaalala ko pa nung umulan ng malakas, kumulog at kidlat, akala mo nagdadrama lang ako na naiyak at napaupo na lang kung saan habang tinakpan ang tenga ko. Akala mo niloloko kita kase natatalo na ko sa pang-aasar mo. But then it soften you kase alam mong hindi ako ganun then you simply hug me from behind.

"Hyun-ah", sabi mo.

"Seulgi-yah. Takot ako", I sob.

"Ssshhhh. Andito lang ako", and you rub your nose sa batok ko. Hindi ko alam pero habit mo rin yan. Lalo pag naglalambing ka.

"Thank you, Seulgi-yah", at unti unti akong napakalma ng presence mo.

"Kapag takot ka bigkasin mo lang ang pangalan ko", sabi mo from a moment of silence.

"Bakit naman?", confused na tanong ko.

"Kase alam kong kakalma ka", you're so sure while saying this.

"Paano mo nasabi?", it's supposed to be a tease.

"Kapag malapit ako sayo tapos natatakot ka ano nararamdaman mo?", iniharap mo ako sayo at hinaplos mo ang magkabilaang braso ko to calm me more.

"Kalmado ako kase alam kong proproteksyonan mo ako", I softly said pero sapat para marinig mo.

"Anong pangalan ng nagpapakalma sayo?", you smiled, the smile that made me fall inlove.

"Seulgi-yah", I answered, totoong sagot kase alam ko sa sarili ko ibang kalma ang nararamdaman ko kapag malapit ka, isang pakiramdam na kailanman hindi maeexplain sa kahit anong salita.

Nabalik ako sa wisyo nung marinig ko ang phone ko na may tumatawag, si Jennie. Ilang ulit ko nang nirefuse ang tawag. I still need time to think kung itutuloy ko pa ba yung movie or just pay the damage. Pero if ever i'm gonna dump this project kamumuhian mo ko, because I know how's this so important to you.

Napabuntong hininga ako at nabaling ang atensyon ko sa painting. Everytime na nalulungkot ako I just look at the painting you gave me. Binigay mo yan nung araw na luluwas ka na para sa operasyon mo.

Gulat ako nun kase mga bata ang nasa painting kaya natawa ako ng konti sayo. Pero nagpout ka and I find you so cute kaya hinayaan kitang magexplain. Kabisado ko bawat salitang binitiwan mo. Kinabisa ng puso kong nagmamahal at tumitibok para sayo.

"Hindi ko kase alam magdrawing ng mga teenagers, Hyun. Kase mahirap, tapos ayaw mo nun? Para kunware nagkakilala tayo nung mga bata pa tayo", you softly giggled.

"Eh ano yang kiss at singsing?", hindi ko alam pero biglang uminit yung pisngi ko tas pagtingin ko sayo namumula ka rin at binaling ang atensyon sa ibang direksyon.

You cleared your throat after a moment of s