"Sa mundong puno ng sana, isa lang ang sa ko. Yun ay sana ako na lang... ulit"-author.

"And cut!", sigaw ni Seulgi para iwrap na ang shooting for today. Nangangalahati na sila sa script. Mabilis lang ang mga pangyayari dahil parang pati si Irene ay minamadali ang flow ng shooting at konting konti na lang papunta na sila sa kissing scene. Kaya siguro nagmamadali si Irene sa part na to dail may naiisip siyang pain para kay Seulgi para tigilan na niya itong ipagawa ang kissing scene. Dahil sa nangangalahati na sila binigyan ni Seulgi ang staff ng 3 days na bakasyon tutal hindi naman ito kawalan sa shooting days nila.

"Bear!", rinig ng lahat ang sigaw ni Naeun at para itong virus sa pandinig ni Irene na palihim siyang umirap.

Mas lalo pang umirap si Irene ng makita niya ang eye smile ni Seulgi nung papalapit si Naeun sa kanya.

"Honey!", sigaw din ni Seulgi at mahigpit na yakap ang binigay kay Naeun.

"Kung nakakamatay ang tingin kanina pa lasog lasog ang katawan ng dalawa", bulong ni Joy kay Irene na patawa ng mahina si Jennie.

"Correction. Tatlo?", naconfuse si Joy at Jennie sa sinabi ni Irene.

"Anong tatlo madam?", tanong ni Joy.

"Ikaw yung pangatlo", pagismirk ni Irene at deretso na siya sa kanyang tent.

Inis naman na sumunod si Joy at tawang tawa si Jennie habang naglalakad papasok sa tent.

"Ang sama ng ugali mo Bae Joohyun", kunwareng inis ni Joy.

"Gaga ka kase pano kung narinig nila opinyon mo? Edi lasog lasog nga katawan mo", natatawa parin si Jennie.

"Ang sama ng ugali niyo", tas natawa na ang dalawa pero natigil sila ng makita nilang parang hahandusay na si Irene sa kinatatayuan niya.

"Rene!", sigaw ni Jennie na agad naman niyang naalalayan si Irene at inayos ni Joy yung uupuan nito.

"Sabi kase sayo pahinga muna eh. Kaso ang tigas ng ulo mo", panenermon ni Jennie.

"Buti nga tinuloy tuloy yung shooting eh di may 3 days na bakasyon tayo", napatawa ng onti si Irene.

"Yea? Kapalit nun yung sobrang kapal na make up? At araw araw na pagtake ng vitamins at yung gamot para sa anemia mo?", irap ni Joy.

"Kaya ko pa naman eh----"

"Kaya mo pero pinapain mo na naman kalusugan mo", firm na sabi ni Jennie.

Actually 2 days nang hindi maganda ang pakiramdam ni Irene. Nahihilo siya dahil sa puyat nila sa taping. Sobrang namumutla siya dahil sa lamig dun sa filming site. So she asked Joy kung pwedeng kapalan ng konti ang make up niya para hindi halatang namumutla siya at nagtetake siya ng vitamins to maintain yung sigla niya. She also take meds para sa anemia kaso walang dulot. Masama parin pakiramdam niya. So yung 3 days na bakasyon it will help her para makapagpahinga and to bring her healthy self back.

"Uuwi akong safe place", bulong niya pero sapat para marinig nina Joy at Jennie.

"What?", taas kilay ni Jennie umaasa na namali lang siya ng rinig.

"No madam. Alam mo ano nangyari last time kang umuwi. Diba nasundan ka ng mga stalker mo?", sagot ni Joy.

"Eh sa vulcanizing lang naman kase yun. Hindi naman nila ko makikita kung hindi nasira yung sasakyan", pagdadahilan ni Irene.

"No", firm na sabi ni Jennie.

"Pero Jennie----"

"Masama ang pakiramdam mo tas magkukulong ka? Pano kung may mangyari sayong masama? Oh sana wala naman. Pero malayo kami sayo. Or should I say hindi namin alam saan ka hahanapin if ever? Atleast kung sa bahay niyo ka uuwi madadalaw ka namin and we can check on you. Maaalagaan ka namin", sermon parin ni Jennie.

"Jen. I can manage", mahinhin na sabi ni Irene.

"Mali parin madam eh. Lalo na himatayin ka pa naman. Pano kung may hagdan yung safe place mo tas dun ka nasaktong mahimatay. Pota wag naman sana. Pero yun nga. Mas maigi kung alam namin saan ka pupuntahan at saan ka namin maaalagaan", pagsang-ayon ni Joy kay Jennie.

"Can't you just trust me about this?", kunot noong tanong ni Irene.

"You know I trust you Irene", sambit ni Jennie.

"True. Same madam", dagdag ni Joy.

"Pero sa case mo na to. I'm worried", napabuntong hininga si Jennie.

"Buti sana talaga kung alam namin saan ka pupuntahan incase", sabi ni Joy.

"You know naman I can look after myself. Gaya nung----"

"Madam andito na kami. Hindi ka na nag-iisa. Para san pa at kaibigan mo kami. Or should I say pamilya mo na kami?", mejo galit na si Joy.

"Stop this Irene. Itigil mo na ang pagkulong mo sa sarili mo sa mundo mong ikaw lang ang laman", napabuntong hininga na naman si Joy.

Irene started to cry. Realizing everything. Yes, Jennie and Joy was with her eversince pero something is missing parin kaya she will never be that fully healed. Remembering that day, paanong nawala ang lahat sa kanya. Pamilya at ari-arian. Napunta siya sa bahay ampunan dahil menor de edad pa lamang siya nung mangyari ang lahat ng ito at dahil sa ambisyon ni Jennie na magkaroon ng kapatid kaya sila nagkakilala ni Irene.

"Please?", she's back to her senses nung maramdaman niyang dalawang tao ang yumayakap sa kanya.

"Please. Let me leave. Please let me be alone. Please. Just let me. Let me do this until i'm healed. Let me do this until i'm okay. Please", pagmamakaawa niya kina Joy at Jennie.

"Please. Promise I won't be wreckless. I promise I will take care. Just please let me be. Please", dagdag niya habang umiiyak at hindi narin napigilan ng dalawa ang maiyak sa bisig ni Irene.

Ilang minuto rin silang ganun at nung kumalma na silang lahat konting katahimikan bago magsalita si Jennie.

"Okay we will let you go. Pero you'll use the civic this time. Tama na kakadrive mo ng wigo. Konti na lang mahahalata na nila na fave mo ang wigo at maghahanap na sila ng branch ng mga sasakyan para mahanap ka. Alam ko gaano kadesperado ang mga stalker mo", sabi ni Jennie.

"Okay. Thank you Jennie. Thank you Joy", sabi ni Irene at nangiti ng konti.

"Don't thank me. I still don't like this pero ayoko rin naman na pagbawalan ka to the point na kailangan mo nang magmakaawa. Ayoko na nakikita kang ganyan Rene. Pero please wag laging ganito", buntong hininga ni Jennie.

"Basta madam ha. Ingat. Parang awa", sabi ni Joy at tumango naman si Irene.

Inayos na ni Irene ang kanyang sarili. Balot na balot siya mula ulo hanggang paa. Suot ang sunglasses niya kahit gabi n