JENNIE POV

"Good afternoon, Ma'am."

Jisoo her lower lip and bowed her head in front of my mother. She doesn't acknowledged my Mom as a senator. Wala naman akong magagawa roon dahil kahit anong pagpapa-intindi ko, nauuwi lang sa debate ang pag-uusap namin.

Hindi ko matukoy ang ekspresyon ng mukha niya. She looked at me before smiling at my Mom and it's a fake one. I understand kung bakit ganito ang inaakto niya ngayon but she manage to keep calm.

"Mom, this is Jisoo."

My Mom raised a brow before looking at me. Sinuri niya ang kabuuan ni Jisoo na nasa tabi ko, she's wearing a white off shoulder tucked inside her mini skirt. Nag tagal ang tingin niya sa mga braso ni Jisoo na may tinta. Sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa kaba ay tingin ko, malapit na akong mahimatay until my Mom started to ask some questions.

"So, you're the one dating my daughter, huh?"

"Yes." Taas noo niyang sagot. Mahinahon ang kanyang boses at walang bahid na kaba roon.

"Have a seat with us then." I let out a loud breathe.

"Thank you." Jisoo nodded her head and sat beside me.

Pinisil niya ang kamay ko sa ilalim ng lamesa, senyales na ako'y pinapakalma niya. Tahimik lang ang buong paligid habang kami'y kumakain. Minsan ay nakikita ko ang pag yukom ng kamao ni Jisoo na para bang may ipinapahiwatig dahil may gusto siyang sabihin kapag nagsasalita si Mom. Para akong pinagpapawisan, nanginginig ang kamay ko, at umakyat sa ulo ang aking mga dugo.

"Hey, i got you." Jisoo whispered and held my hand.

Hindi ba dapat siya ang kabahan at hindi ako? Pero ito kasi ang unang beses na may ipinakilala ako kay Mommy. Paano pa kaya 'pag kay Dad na? Masyado kong iniisip ang sasabihin nila, hindi na tuloy ako nakakain. Hindi ko alam kung magugustuhan siya ng parents ko but knowing her... sana nga.

"So, Jisoo, how long have you been dating my daughter?"

"It's been almost two months, Ma'am."

"Two months." Mom strictly said. "How sure are you na hindi mo sasaktan ang anak ko?" She asked.

"I understand where you're coming from pero hindi na po ako magpapaka-plastik katulad ng iba." My eyes widened. "Hindi ko masisigurado at hindi ako mangangako na hindi ko sasaktan ang anak ninyo dahil una pa lang kasama na sa pagmamahal 'yon."

Huh?

"But one thing's for sure, as long as Jennie is with me,  I'll make her the happiest woman in this lifetime."

What?

Nakita ko ang pag tikhim ni Mommy sa mainit niyang tsaa bago tumango. Hinawakan ni Jisoo ang kamay ko sa ibabaw ng lamesa at ngumiti sa akin pero nawala iyon nang bumalik ang tingin niya kay Mommy.

"Convincing, but words are just words without actions. Don't get too ahead of yourself, ija. At may tiwala naman ako sa aking anak na kaya niyang maging masaya na hindi dumedepende sa iba."

I'm not so sure about that anymore.

"I know my child. I have my trust on her and not just on someone else just because they want my daughter to be happy." Mom gave me a sincere look. I bit my lip at unti-unting tumango.

"Well, I guess the reason why you want to see me right now is a permission to walk the talk, right?" 

"Jisoo." I whispered.

"You don't have to worry, Ma'am. I'll do it for your daughter and not for someone else just because I have to prove myself to them." Jisoo said seriously.

She really wants to debate my Mom? Ugh.

"As you should."

Saglit na naputol ang kanilang pag-uusap nang lumapit ang secretary ni Mommy sa kanya. May ibinulong ito kaya napa-iling siya. "Cancel the meeting. I'm having my lunch with my daughter." Sambit niya at nag lipat ng tingin sa amin bago muling nag salita.

"So, Jisoo, are you still studying?" Gosh, interview?!

"Yes. I'm a graduating student from UP."

"UP? Iskolar." Mom chuckled sarcastically.

"May problema po ba tayo roon?" 

"Jisoo!" Bulong ko ulit at pinisil ang kamay niya.

"No, Jennie. It's fine. Sinasagot niya lang ang tanong ko."

"I actually have so many questions for you too, Ma'am." Jisoo said through gritted teeth before shaking her head. Alam mong seryoso siya sa mga sinasabi niya kapag lumalabas na ang ugat sa noo niya.

"Don't hesitate to ask questions, ija. I will gladly answer it for you. Do you have any concerns?"

"Aba, marami!" Prangka niyang sagot.

The tension between them is so obvious.

"Jisoo." Sambit ko nang mas mahinahon. She looked at me and slowly nodded her head.

"Right." Aniya at huminga ng malalim.

"So, UP, huh. That's why. What's your course, ija?"

"Music."

"Interesting." Umawang ang bibig ni Jisoo dahil doon. "I'm guessing you want to be a musician?"

"Yes."

"Oh, the music industry in the country is very alarming and some may have a very low chance of ever being succesful and getting what they deserve. Good luck on that one, ija." Mom sipped on her tea.

"Well, i'll take that as a compliment, Ma'am. Wala naman pong nagsisimula sa itaas, lahat ay pantay at galing sa ibaba." She said. "Pero 'yon ay para lamang sa iilan, dahil karamihan ay hindi kakayahan ang ginagamit para makarating sa tuktok kundi kapangyarihan." Sambit niya at nag punas ng bibig pagkatapos uminom ng tubig.

"What are you implying, ija?"

"Bilog ang mundo. Hindi palaging nasa itaas ang tao at dadating sa punto na babagsak sila at matututo."

And that's the first time that I saw my mother smile that day. Parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib dahil wala naman siyang masyadong sinabi tungkol kay Jisoo. Hindi ko alam kung anong ibigsabihin no'n but somehow, gumaan ang pakiramdam ko.

"Jennie, ikaw pala 'yan! Nag kita na naman tayo rito!”

Tinatanaw ko ang kalakihan ng Sunken Garden nang may tumawag sa'kin. Tumingin ako sa pamilyar na boses at ngumiti nang makita kung sino 'yon.

"Seulgi."

"Anong ginagawa mo rito? Loner ka naman!"

"I'm waiting for Jisoo."

"Oh? Oo nga pala." Sambit niya at tumawa. "May date na naman kayo?" She asked. "Pwede ba maging third wheel?" May hawak na naman siyang camera.

"Baliw." Sagot ko at tumawa na lang din.

"I have a confession to make." My eyes widened.

"Huh?"

"Uy! Baka mali ang iniisip mo, ah! Wala akong gusto sa'yo!" Aniya. "Takot ko lang kay Jisoo, e." I nodded.

"What confession?" I asked curiously.

"Nakakahiya, e!" Aniya at nag kamot ng kilay.

"Sabihin mo na. About what ba 'yan?"

She's tapping her forehead at umupo sa bench para tumabi sa'kin. Itinago niya muna ang camera sa bag niya bago mag salita. Na-curious tuloy ako sa kung anong sasabihin niya.

"Mukhang tinamaan ata ako sa kaibigan mo."

I looked at her na para bang hinuhusguhan ko siya kaya nag bigay siya ng peace sign sa akin.

"Who's friend? Krystal?"

"No, Jennie. The other one."

"Ano?” Naningkit ang mata ko. “Care to explain?”

"Yung kasama niyo ni Krystal sa Route."

"You mean, Irene?" I crossed my arms.

"Oh, Irene is her name nga pala."

"Wait, are you blushing?" Biglang namula ang mukha niya at mas lalong nawala ang mata niya.

"Hindi, ah! Meztisa ako!" Pag tanggi niya.

"Fine." I rolled my eyes.

"I think I like her." She confessed.

Wow? I can’t believe her. How is that possible?

"But I can't like her, e." Pag-amin niya.

"Because you also like Krystal?" Tanong ko.

She laughs kaya nawala ang mata niya. "No, Jennie."

"Oh?"

"Because my friend likes Irene too." What?

"Your friend? Who's friend?" I asked curiously.

"Wendy." Mahinahon niyang sambit, inalala ko kung sino yung Wendy, and yeah, she's the blonde one—

"Seulgi, is your friend a varsity?"

"Yeah, she's part of the women's volleyball."

And now I feel like i've connected the dots. The one that made amin to Irene before is Wendy which is Jisoo and Seulgi's friend? Oh, my god! The world is so small. Then later on, Seulgi instantly likes Irene? Ang haba ng buhok ng bruha, pero the last time I checked, Krystal is hitting on Seulgi. I am confused.

‘Pag ito hindi talaga inayos ang desisyon sa buhay, e.

"Don't you like Krystal?" I asked curiously.

"I only see her as a friend. She's fun, actually." Oh.

I wonder kung paano nasabi ni Seulgi na her friend likes Irene, ang sabi sa'kin ni Irene ay hindi na sila nag-uusap nung friend slash fling niyang si Wendy nung sinabihan ko siyang mag-usap silang dalawa.

"Okay, so what do you want me to say?" I asked.

"Wala naman." Aniya. "I just shared it with you."

“I’m curious at one thing lang.”

“Ano ‘yon, Jennie?”

“Why did you tell me all of this?”

“It’s bothering me for the past few days at ikaw ang una kong nakita.”

"You know what? As their friend, the only advice that I can give to you is sana, don't give Krystal too much hope."

"Tropa lang kami no'n!"

"Tropa? Anong tawag do’n sa every time na may gala ang isa’t isa ay palaging kayo ang magkasama? Like as in every damn time— you and Krystal are always together. At kapag tropa, dapat tropa lang din ang turing."

“Edi super tropa?” Inosente niyang sambit.

“I’ve heard na sumasama ka raw sa mga shoot niya? At siya, well, palagi siyang umo-oo sa mga yaya mo kapag may gig si Jisoo para mag hang out kayo.”

“E, baka may gusto siya kay Jisoo!” She joked.

“You’re funny.” I laughed. “Admit it, Seulgi.”

“Na ano?”

“Paasa ka. Don’t give her false hope. ‘Wag mong saktan ang kaibigan ko. She has been through so much.” 

Nag kibit balikat na lang siya at tumawa ng mahina. Why do i feel like Seulgi is a living heartbreak? Hindi halata sa kanyang mukha pero mahahalata mo ‘yon kapag siya’y nag salita. I wonder how's my friends today. Sana lang hindi sila mapunta sa maling tao.

“Una na ‘ko, Jennie!” I nodded my head at her.

“Secret lang natin ‘yon, ah!”

“Whatever, living heartbreak!”

Umiling na lang siya at kumaway na sa’kin bago umalis. Nakaramdam ako ng gutom kaya lumingon ako para tanawin si Jisoo sa paligid pero kahit anino ay wala pa rin. I took my phone to call her number until I felt someone kissed my cheek from behind. 

“Irog, sorry! Pinaghintay na naman kita.” I pouted. Tumawa siya ng mahina at hinalikan ang panga ko hanggang umabot ito ng pisngi. 

“Kain tayo?” 

“Okay, I want tapa.”

“Ayaw mo na ng neon balls?” She laughs.

“Annoying ka!”

“Irog, ayaw mo na ng tofu with brown sugar sauce and pearls?” Pang-aasar niya pa kaya umirap ako.

“Tara na.” Pag-aaya niya at marahan na hinigit ang palapulsuhan ko para tumayo. Inilabas niya sa kanyang mahiwagang tote bag ang payong at binuksan ‘yon para hindi kami mainitan.

“Ayokong mag lakad.”

“Sayang ang gas mo.”

“Nakakatamad!”

“Kailangan mong mag exercise!”

“I’ll drive then you’ll walk. Sasabayan na lang kita.”

“Seriously? Baka abutin pa tayo ng pasko no’n.”

“Ang mahalaga, ‘di tayo single sa pasko!”

“Ikaw, ah! Natututo ka na! Halika na nga!” Parehas na lang kaming tumawa dahil sa sinabi niya. 

Nakasanayan ko na rin pa lang hintayin si Jisoo sa Sunken Garden ‘pag wala na ‘kong klase o kaya naman ay kapag tapos na ‘kong mag revise ng research. Hindi lumalampas ng lima o sampung minuto ang pag dating niya dito pero madalas siyang nahuhuli kapag nagkikita kami dahil dumadaan muna siya sa mga tinuturuan niya. 

At pag dumating na siya nang hindi ko namamalayan, bigla na lang siyang hahalik sa aking pisngi at mang-aasar muna bago ako yayain kumain ng tapsi sa Rodics, lumanghap ng usok sa Maginhawa, mag lakad sa kalsada ng Katipunan, o kaya naman ay makipagsiksikan sa mga kainan dito sa UP para kumain ng street foods.

Kung siya naman yung dadating, bakit ‘di ko siya hintayin? At kung ako naman ay kanyang sasanayin, bakit hindi siya dadating?

“Ang amos mo talaga kumain!” Kumuha siya ng tissue at ipinunas ‘yon sa bibig ko. Inayos niya rin ang buhok ko at inilagay ‘yon sa kabilang banda.

“Masarap kasi.”

“Ako?” She asked sarcastically.

“Pwede naman kung magpapatikim ka.” I whispered.

“Bastos ka!” Sabi niya at tumawa.

“Sinimulan mo, e!” Sambit ko at inasar pa siya.

“Umayos ka!” Sagot niya at kiniliti ang batok ko kaya kinurot ko ang tagiliran niya. At dahil sa sobrang harot naming dalawa, natapon ang tubig sa sahig. Umayos siya ng upo at sumiksik sa’kin bago tawagin ang waitress para ipalinis ‘yon.

"Ikaw ang umayos!”

I wrapped my arms around her neck, napansin ko ang mga tinginan ng mga tao sa’min at hindi na lang ito muling binigyan ng pansin. Jisoo took my phone at inilagay ‘yon sa camera. Nag selfie siya roon mag isa kahit ang lapit naman ng mukha ko sa kanya at hindi ako isinama, ang matindi pa doon ay ginawa niyang wallpaper ang naka-wacky niyang mukha. 

Pinaglaruan ko ang suot niyang kwintas na rosaryo at inayos ang salamin sa mata. “Let’s watch UAAP tomorrow.”

“Basketball?”

“Yeah.”

“Bakit? May chini-cheer ka ba do’n?” Her brows furrowed.

“Yung cheerleader.” I answered.

“Cheer leader na nga, chini-cheer mo pa? Edi sobrang taas na ng energy no’n.” She laughs.

“Sira! Si Irene kasi, syempre, ‘no!” I rolled my eyes.

“Ay, wow. Cheer leader pala siya? Bagay sila ng tropa ko, volleyball player ‘yon!” Aniya at pinatay na ang phone ko bago ilagay sa loob ng bag ko na nakalagay sa hita niya.

Jisoo doesn’t know that her friend likes my friend? I wonder kung bakit si Seulgi ay alam ‘yon at siya’y hindi.

“May ticket ka ba? Sinong magkalaban bukas?”

“Yeah, opening. Ateneo versus UP.” I said.

“Aba, e, talaga namang manonood ako d’yan!”

“Uh, ‘wag ka na lang kayang manood? Baka umiyak ka lang kapag nasaksihan mo pagkatalo ng school mo!” Pang-aasar ko.

“Ikaw, bully ka, ah! Maganda na line up ng UP ngayon!"

“Let’s see, Iska.” I whispered.

“Ano, kahit pustahan pa tayong dalawa, e!”

“Pustahan?”

“Oo! Pag nanalo ang UP, tayo na! Hindi ka na lugi roon, Jennie Kim!” She’s so nosy.

“Parang matatagalan pa atang mangyari ‘yon!”

“Parang ayaw mo naman maging tayo niyan.”

I rolled my eyes, lagi na lang talaga siyang may rebutt.

“Okay, sure. But in one condition, Jisoo.”

“Sige, kahit dagdagan mo pa ‘yan!” I giggled.

“Wear blue tomorrow and cheer with me.”

“What?! No way!” Pag-angal niya at tinanggal ang braso ko sa leeg niya.

“I won’t wear blue, Jennie.”

“Edi ‘wag! Bahala ka, ikaw rin.” 

“Hindi ako magsusuot ng blue!”

“Nagkagusto ka nga sa Atenista, e, tapos mag suot pa kaya ng blue, hindi mo pa magawa.” I rolled my eyes and crossed my arms.

“Aba, syempre! May pride din ako!”

“Pipiliin mo pa ‘yang pride mo kaysa sa’kin?”

“Wag mong sabihin na ang pag-aawayan natin ang UAAP?” Naningkit ang mata niya sa’kin. “Hindi pa rin ako magsusuot ng kulay blue.”

“Wag mo muna akong kausapin ng isang linggo.”

“Bakit naman?” Her eyes widened.

“Para makapagluksa ka sa pagkatalo ng UP mo bukas.” Hindi maipinta ang mukha niya dahil sa sinabi ko kaya tumawa ako ng malakas.

“This is Atin.” I said sarcastically and rolled my eyes.

“Sasapakin na kita d’yan, e!”

“Ano?!” Singhal ko.

“Sasapakin na kita ng pagmamahal.”

“Ang corny mo!” Sinam