JENNIE POV

Everything is going well pag pasok namin sa loob ng Rodics, naabutan naming kinukuhanan ng litrato ni Joy at Yeri ang isa't isa, si Seulgi naman ay umiiling na lang sa nakikita. Krystal isn't here, nag paalam na pupunta raw muna sa rest room.

"Irog, let's eat."

I was about to eat pero nabaling ang aking atensyon sa kabilang lamesa kung saan naroon ang babaeng kanina pa nakatingin sa direksyon namin. I don't know if she's looking at me— or sa girlfriend ko.

"I will naman, but someone is looking at us kasi."

"Where?"

"There..." Bulong ko sa kanya at sinabi kung nasaan.

Her brows furrowed and looked at the woman. Jisoo immediately stand up from her seat, "Where are you going?" Tanong ko at hinawakan ang kanyang braso.

"I'll talk to that person. I'll be back in 5."

"There's no need to do that."

"But I have to, okay?" She softly said and patted my back. Hinalikan niya pa ang aking noo bago umalis.

Seulgi looked at me, yung tingin na mapang-asar at ngiting alam mo na may ibig sabihin, itinuro niya si Jisoo, asking kung saan ito pupunta. Magsasalita na sana 'ko para sagutin siya pero naputol dahil narinig namin si Jisoo, kausap niya yung tingin nang tingin kanina.

Nang pagmasdan ko ito'y napansin kong blonde ang kanyang buhok na abot hanggang balikat, pero hindi ko makita ang mukha dahil siya'y tumalikod sa akin.

"Hey, not to be rude or anything but would you stop looking at my girlfriend?" Nanlaki ang aking mata sa sinabi ni Jisoo, her arms were crossed nang tingnan ko.

"Oh." The woman answered. "You have a girlfriend?"

"Yes, and she's not comfortable being looked at."

Pinaglaruan ko ang aking daliri at kinagat ang labi.

"I'm so sorry about that." She answered and smiled at Jisoo, na nanatiling tahimik. Nakita ko ang hawak niyang camera bago niya 'to inilagay sa lamesa nila.

"Alright."

"To be honest, I was actually looking at you. I really find you good looking kasi. You really have a good facial features though." Kahit ako ay 'di maitatanggi ang ganda niya. I also love hearing compliments about her. "I'm thinking if you can be my model?"

Pero hindi ko na maiwasang hindi umirap at tumayo mula sa upuan ko para sila'y puntahan dahil iba ang dating sa'kin nung huling sinabi ng babae kanina.

I heard Seulgi whistles, "Familiar." I shrugged it off. 

"Excuse me. Am I interrupting something?" I asked and crossed my arms. Jisoo was shocked to see me here. I felt her arm around my waist. "Jisoo, am I?"

"No, irog. Calm down."

"I am calm." Pag-irap ko pa sa kawalan.

"But the tone of your voice says it all."

"I guess, you are the girlfriend?" Sambit ng babae sa harapan namin. "I'm sorry, hindi ko napansin na may kasama ka pala kanina." Dagdag niya pa kay Jisoo. 

Sa dinami-dami ba naman namin sa lamesa ay hindi niya talaga napansin na wala itong kasama? "And look, it really wasn't my intention to make you feel uncomfortable. I apologize for being a creep." Aniya, at halata naman ang sinseridad sa kanyang sinabi.

I slowly nodded my head. "By the way, I'm—."

"Oh, my god. You guys know each other?" Lahat ay napatingin sa biglang pag sulpot ni Krystal. Malakas ang boses niya kaya mas nag tinginan ang mga tao.

"No." Mabilis kong pag tanggi. "Let's go, Jisoo..."

"Okay." Bakas ang pagtataka sa mukha ni Krystal at dismayado naman ang ipinapakita ng kaharap niya.

"Krystal." Pati ba ito ay kakilala rin ng kaibigan ko?

Hindi na kami nag-abalang pakinggan ang usapan nila at tuluyan nang umalis roon para bumalik sa lamesa. Tumaas ang aking kilay dahil hindi pa rin nababawasan ang pagkain ng mga kasama namin.

"Pwede na ba kumain?" Yeri asked. Nakakahiya na hinintay pa talaga nila kaming makabalik. Pag-upo namin ay nakabalik na rin si Krystal sa pwesto niya.

"Go ahead." 

"Anong nangyari, tol?" Seulgi asked us, hindi na siya sinagot ni Jisoo at sumenyas na lang na kumain na.

"Parang may something..." Bulong ni Krystal sa'kin.

"No. It's just... nevermind." Sambit ko. "Kain na."

"Remember the one I mentioned to you before? Yung photographer na cutie sa Taft? That's her."

"Oh, the one you said na hindi mo papatulan?"

She pouted her lips, "Oo, you still remember it pala."

"Yeah, come on. Kumain na tayo— cause it's late."

"Alright, babe." She chuckled. "Irereto ko na sana siya sa'yo kaso buti na lang talaga may irog ka—."

"Ano kamo?" Panandaliang tumigil sa pag-kain ang aking katabi at umakbay sa'kin. Sarkastiko ang ngiti niya at binasa ang ibabang labi. "Ano 'yon, Krystal?"

"Wala. Sabi ko nga, kakain na 'ko, 'di ba?" Hay nako.

"As you should."

We continued eating na lang, at nang matapos kami ay napagpasyahan na namin umuwi. I insisted to be with her tonight, but the night after it pinauwi niya na ako dahil may klase ako, naiintindihan ko naman yung kanyang pag tanggi. Mas mabuti na ‘yon, para makapag-isip siya nang maayos tungkol sa nangyari kanina. 

Binigyan ko siya ng ilang araw para roon. I was busy on my academics too, tatawag lang siya pag gising at bago matulog, minsan nama'y ako pero hindi pa rin naman namin nakakalimutan ang isa't isa sa gitna ng araw. Ika nga nila, make your partner part of your day. It's the little things that makes our relationship so great and worth it, the constant reassurance and communication like what more could I ask in life? 

Wala na, nasa tamang tao na 'ko. Ang sarap lang sa pakiramdam na matanggap yung mga bagay na 'di mo naman hinihiling pero kusa itong ibinibigay.

But it's not always about the right person though, kasi wala namang tamang tao, nasa tao 'yan kung gusto niya maging tama para sa'yo.

It's almost a weekend again, and today is friday. 

From: Jisoo

Irog... i'm outside your unit :-)

There's always a smile flastered on my face when I received a message from her. Even though she has a key of my unit, mas gusto niyang pinagbubuksan ko siya ng pinto. I slowly opened the door for her, and the moment our eyes met, parehas na lang kaming napayakap sa isa't isa. 

It feels like home, Jisoo is home. Ang bango talaga.

"How was your day? You look great, irog." Sambit niya at marahan na humalik sa'king labi. Niyaya ko siyang mag tungo sa living room bago siya sagutin. Inilagay niya sa sofa ang dala niyang gitara pati na rin yung tote bag na hawak niya bago umupo roon.

"Uh, thanks?" I chuckled. "My day actually went well. Kinakabahan lang ako para sa dinner later."

"Hindi ito ang unang beses na magkikita kami ng Mommy mo, ‘diba? Don't stress yourself too much. I got it."

"Baka kasi mamaya ay kung ano pa ang sabihin niya."

"We'll never know kung ano yung pwedeng sabihin o itanong ng Mommy mo sa'kin but it's fine. Whatever happens, sisiguraduhin kong para sa ikabubuti natin 'yon, irog. I'll act behave, relax ka lang d'yan." Aniya.

"Right, thanks for letting me know that." The corner of her lips rose up, muli siyang yumakap. Hindi ko pa rin maintindihan kung ba't kailangan makausap ni Mommy si Jisoo nang mag-isa lang, ba't kailangan na wala ako roon?

Somehow, nawalan naman ang kaba sa dibdib ko.

"I missed you..." I softly said, ilang araw din kaming hindi nag kita. She pouted her lips, asking for a kiss. I gently cupped her cheek and gave her a smooth kiss on her lips. But Jisoo being Jisoo, we made out.

Hindi na tuloy nawala ang mga ngiti sa mukha niya. 

"How about you, kumusta yung practice?" I asked. 

Hanggang ngayon ay wala pa rin siyang nababanggit tungkol roon pero ang alam ko ay patuloy pa rin siya sa pag-eensayo. Ayaw ko rin naman siyang tanungin.

Malapit na pala ang kaarawan ni Krystal.

"Okay lang." Tipid niyang sagot at pinaglaruan ang mga kamay ko. "Mahabang istorya, gusto mo bang marinig?" Aniya at tumawa nang mahina. She bit her lower lip at biglang sumeryoso ang mukha. I nodded my head, waiting for her to speak. "Sigurado ka ba?"

"I wanna hear it, i wanna know what you feel about it. Makikinig ako, sabihin mo lahat ng gusto mong sabihin." Ngumiti ako at tinapik ang kanyang braso.

"Okay..." She whispered and pouted her lips. "Okay."

Narinig ko ang malalim niyang pag hinga, "I couldn't sleep nung umuwi ka, hindi na nga lang kita inabala kasi gusto kong mag pahinga ka na.” She started. “I texted her if it’s okay na mag-usap kami. And then she called, she was crying— dahilan para mapaiyak din ako nung gabing ‘yon.”

"Oh." The thought of her crying breaks my heart.

"Nag-iyakan lang kami hanggang umaga." Natatawa pa niyang sambit. "Walang usap o kahit ano, siguro, parehas kaming pagod sa sitwasyon o sa nangyari... bago maibaba yung tawag, sabi niya, mag-usap raw kami, pumayag ako. Days after, nag-usap nga kami."

"Personally?”

“Yes.”

“And?”

"Ang nasa isip ko, i'll tell her na okay lang kung hindi na talaga nila itutuloy yung gig. Pero ako, itutuloy ko kasi ayoko namang ipahiya ka sa kaibigan mo dahil lang sa kasamahan ko. At kaya ko namang mag-isa, 'yun kasi yung palagi kong sinasabi sa sarili ko, eh."

"Kaya mo dahil natutunan mo. Hindi mo sasabihin 'yan sa sarili mo kung 'di mo alam kung papaano..."

"I know, but sometimes, kahit kaya natin mag-isa, kailangan pa rin natin kailanganin ang iba, 'yun ay hindi dahil kailangan nating dumepende sa kanila, 'yun ay dahil kailangan natin ng taong iintindi sa kung ano ang nararamdaman natin, irog." She said.

And she has a point. "Ang sarap sa pakiramdam 'pag palagi kang naiintindihan, pero hindi lahat ng tao ay kayang gawin 'yon, hindi sapat na naiintindihan ka lang, dapat kailangan din nila tayong tanggapin ng walang pag-aalinlangan, kaya nasa atin pa rin ang desisyon kung sino ang dapat nating bigyan ng atensyon para doon. Desisyon natin, hindi ng iba."

Malalim na ang sinasabi niya. I'm getting confused.

"Kumbaga nasa atin pa rin ang last stand." Rinig ko ang mahina niyang pag tawa. "But of all the people that came into my life, you, irog, understand me the most so i'm grateful. And that's how i've realized na hindi ako nagkamali ng pinili." She genuinely said.

At ngayon malinaw na sa'kin. I caressed her arm and smiled at her. "Don't worry. I won't make you regret your decision. I won't make you regret choosing me." I said and tapped her head. "Iintindihin kita sa lahat ng bagay, katulad na lang kung paano mo ipaintindi sa'kin ang buhay."

It's always give and take relationship. 

She intertwined our fingers and rested her back on my chest. I placed my chin on her head and closed my eyes. "Thank you, swerte ko talaga sa'yo, 'no?"

"I should be the one saying that."

"Well, i think, it's kinda fair." She chuckled.

I shrugged it off. "What happened next?" I asked.

"Right!" Panandalian siyang tumigil. "She pleaded, at ayoko sa lahat ay yung nagmamakaawa ang tao. Lalo na't si— Soojoo pa 'yon." Her voice broke off.

"Kaya ibinigay mo ang gusto?" My brows furrowed.

"Kaya pinagbigyan ko. Magkaiba 'yon."

"Okay?" The way she talks about Soojoo is different.

"The patience she has for Jinyoung is unbelievable, naging kaibigan ko pa rin naman sila noon so why not give them a second chance? Pero sabi ko, that would be the last kasi ayoko na talaga sila maging parte ng buhay ko, irog, e." Seryoso niyang sambit.

Base sa kanyang pananalita ay palagay ko, 'di talaga naging maganda ang naging epekto sa kanya ng mga kaibigan niyang 'yon. Ano man ang desisyon niya, i'll respect it. Minsan kasi, mas okay na rin na tayo yung umalis, kaysa hintayin na tayo pa yung iwan ng tao.

Kung alam natin na hindi na sila makakabuti sa atin.

"Kasama ni Soojoo yung dalawa, at nakausap ko na rin. Jinyoung apologized for what he said, but he's never sorry for what he did kasi sabi niya, wala raw siyang nakikitang mali sa ginawa niya. At wala na 'kong magagawa roon, may mali rin naman ako, e. Ganyan ang pride ng tao..."

"I hope someday, people will realize their own mistakes and and admit to it, reflect on them." Bulong ko at mukhang narinig niya iyon.

"'Wag mo nang problemahin 'yan, irog ko. After ng birthday party ni Krystal, that's pretty much it..."

"Okay naman ba yung practice niyo?" I asked.

"Yeah, so far."

"Mahal na mahal ka talaga ni Soojoo, 'no?"

"Huh?" Her brows furrowed. "That's so random."

"Sumagi sa isip ko na baka kaya hindi lang para kay Jinyoung mahaba ang pasensya niya kundi sa'yo rin, nakikita ko na sobra ka rin niyang naiintindihan, na para bang kahit anong gawin mo, she always wants to be in the picture, but you're not letting her in..."

"Binigya ko na siya ng oportunidad para pumasok sa buhay ko noon. Too bad, siya rin ang nag sara nito."

"Okay?" 

"Why would I let her in, if you're already here?" She asked at itinuro pa ang kanyang dibdib. Rinig ko pa ang mahina niyang pag tawa. But something crossed my mind.

"Paano kung hindi ako dumatin