'Apa aku nak buat ni? Nampaknya, aku kena berbincang dengan dia pasal ni juga.' fikir Du Jun sewaktu dia sedang memandu. "Gyu, saya nak bincang sesuatu dengan awak dan saya harap awak jangan marah."

"Apa yang awak nak bincang? Awak tak gembira dengan berita ni, ke?" soal Sung Gyu dan Du Jun tersentak dengan andaiannya itu. "Kalau taknak baby ni takper. Tapi jangan suruh saya gugurkannya." rayu Sung Gyu dengan berlinangan air mata.

Du Jun segera menghentikan keretanya di tepi jalan. Dia memandang Sung Gyu. "Gyu, apa awak cakap ni? Kenapa saya nak suruh awak buat macam tu?" soal Du Jun sambil mengesat air mata di pipi Sung Gyu.

"Sebab saya tengok awak tak happy bila dengar berita ni tadi. Awak muram saja. So, apa maksudnya lagi, kalau memang awak tak suka?"

"Saya gembira, Gyu. Saya rasa inilah berita yang paling menggembirakan saya selama saya hidup di dunia ni. Percayalah." pujuk Du Jun.

"Tapi, kenapa awak muram sebaik saja dengar berita ni? Jangan nak berdalih, Junnie. Saya tau awak tak suka baby. Awak pernah cakap masa malam pertama kita setahun yang lalu. Saya masih ingat, Junnie!" Sung Gyu segera keluar dari kereta dan mula melangkah pergi dalam tangisan.

"Gyu!" teriak Du Jun sambil mengejar Sung Gyu. "Memang dulu saya pernah cakap macam tu, tapi sekarang saya gembira dengan berita ni! Percayalah!" Du Jun mencapai tangan Sung Gyu, namun Sung Gyu menepisnya dan terus berjalan meninggalkannya.

"Gyu, jangan macam ni!" teriak Du Jun namun tidak diendahkan. Du Jun mengekori Sung Gyu dalam diam. Dia tahu Sung Gyu seorang yang degil dan dia susah dipujuk. Jadi, inilah caranya untuk memastikan Sung Gyu tak apa-apa. 'Awak taknak ikut saya balik, saya akan ikut awak ke mana saja. Saya nak pastikan awak dan bakal anak kita selamat.' getus hati Du Jun.

'Saya takkan ikut awak. Saya takkan 'bunuh' anak ini. Awak tak boleh paksa saya!' getus hati Sung Gyu yang menyedari Du Jun mengikutnya. Namun, tak lama selepas itu, Sung Gyu tiba-tiba rebah. Du Jun segera berlari ke arahnya dan memangkunya.

"Gyu! Gyu, wake up!" teriak Du Jun sambil dia cuba menggerakkan Sung Gyu, namun gagal. Dia segera mendukung Sung Gyu dan dibawa ke keretanya semula. "Maybe awak penat. Kita akan balik berehat di rumah, ya?" Du Jun mula memandu menuju ke rumah mereka.

Beberapa minit kemudian, Sung Gyu mulai tersedar dari pengsan. Dia mendapati dia kini ada di dalam biliknya. Dia perlahan bangun.

"Gyu, awak dah sedar? Baguslah! Saya risau tau tak?" Du Jun duduk di birai katil di sebelah Sung Gyu.

"Apa dah jadi?"

"Awak pengsan waktu merajuk dengan saya tadi."

"Merajuk?" Sung Gyu mulai teringat tentang topik pergaduhan mereka tadi, lalu dia segera mendakap perutnya. "Please, jangan minta saya gugurkan bayi ni. Saya sayang 'dia'." rayu Sung Gyu yang mula menangis.

"Gyu, berapa kali saya nak beritahu? Saya takkan suruh awak gugurkannya. I want you to keep it. Dia anak kita, dan tanda cinta kita." jelas Du Jun. "Tolong jangan anggap saya ni jahat, Gyu. Saya tak sejahat itu." Du Jun berdiri dan memandang Sung Gyu. "Hanya kerana saya cakap saya tak suka baby, tak bermaksud saya akan suruh awak 'bunuh' anak kita, Gyu. Itu dulu. Awak sendiri kata, ia kata-kata saya setahun yang lalu, dan bukan sekarang." air mata Du Jun perlahan mengalir di pipinya.

"Junnie..." Sung Gyu tersentuh dan mula rasa bersalah kerana salah faham.

"Tapi kalau awak masih fikir saya sekejam itu...baiklah. Anggap saja macam tu kalau itu yang buat awak gembira." Du Jun mula melangkah menuju ke pintu dan belum sempat dia melangkah keluar dari bilik itu, Sung Gyu memeluknya dari belakang.

"Mianei! Saya minta maaf, Junnie! Saya tau saya salah faham terhadap awak. Mianei!" Sung Gyu mula menangis teresak-esak.

Du Jun meleraikan pelukan Sung Gyu dan beralih ke arahnya. "Shh, don't cry, Gyu ah..." Du Jun mengesat air mata Sung Gyu sebelum mengucup dahinya. "I forgive you! Please don't cry. It's not good for the...*menyentuh perut Sung Gyu*...baby."

Sung Gyu mengangguk sambil mengesat air matanya.

Kemudian mereka duduk di kerusi panjang yang terletak di balkoni. Sung Gyu duduk dalam pangkuan Du Jun. Dan Du Jun memeluknya dari belakang sambil tangannya di perut Sung Gyu. Sung Gyu memegang tangan Du Jun.

"So, apa yang awak nak bincangkan?" soal Sung Gyu.

"Ia tentang kerja saya."

"Ya? Kenapa dengan kerja awak? *terfikir sesuatu* Ada sesuatu yang berlaku pada syarikat awak, ke? Berapa yang awak perlukan? Saya akan keluarkan semua simpanan saya untuk selamatkan syarikat awak."

"Gyu, don't! It's not it. Boleh tak awak biar saya cakap sampai habis sebelum buat andaian? Saya taknak awak salah faham macam tadi. Saya penat tau nak pujuk awak." rungut Du Jun.

"Ops, mianei...okey awak cakaplah. Saya akan 'zip' mulut saya."

"Thanks. Well, saya sebenarnya..." Du Jun masih teragak-agak untuk memberitahu.

"Awak ada orang lain, ke?" teka Sung Gyu lagi lalu dia segera berdiri dan memandang Du Jun.

"Apa?!" Du Jun tersentak dengan andaian Sung Gyu itu. 'Sampai ke situ awak fikir? Saya ni nampak jahat sangat, ke?' getus hati Du Jun lalu dia berdiri menghadap Sung Gyu. "Gyu, please...listen to me first. Saya taknak gaduh dengan awak. It's not good during your pregnancy. Please, calm down and let me finish my word, wouldn't you?" rayu Du Jun.

"I-I'm sorry, Junnie! Saya pun tak tau kenapa saya sensitif sangat sekarang ni. Mianei..."

"It's okey. Come sit down." Du Jun menarik Sung Gyu duduk semula seperti tadi.

"Okey, continue your speak. I'm listening. Promise." Sung Gyu bersandar pada Du Jun.

"Next week, saya kena pergi ke China atas urusan projek pembangunan di sana."

"Bo?!"

"Mungkin saya di sana untuk beberapa bulan. Saya kena tengok tapaknya dan merancang reka bentuknya. So..."

Sung Gyu berdiri semula. Dia membelakangi Du Jun yang masih duduk di kerusi. "Maksud awak, awak takkan dapat bersama saya masa kelahiran pertama anak kita la? Macam tu?"

Du Jun bangun dari kerusi. "Saya akan cuba balik sebelum kelahiran anak kita. I promise. Okey?"

"Suka hati awaklah. Saya ni bukannya penting bagi awakpun." Sung Gyu menuju ke arah katil lalu berbaring. Dia menyelimuti seluruh tubuhnya dan tidak mengendahkan Du Jun yang masih memandangnya. Dia cuba untuk tidur kerana tidak mahu berbincang lagi. Hatinya terluka kerana Du Jun akan meninggalkannya seorang diri untuk tempoh yang lama.

Malam itu...

'How could he? Saya tak bersedia untuk bersendirian dalam tempoh ni*menyentuh perutnya* Ini anak pertama dan pengalaman pertama saya. Saya tak tahu apa yang perlu dibuat. I'm scared. Junnie, don't leave me...i'm begging you...' Sung Gyu menangis.

"Gyu, what's wrong?" soal Du Jun yang terjaga dari tidur setelah terdengar tangisan Sung Gyu. Dia menurunkan selimut yang menutupi tubuh Sung Gyu dan terkejut melihat Sung Gyu menangis. Dia bangun duduk. "Gyu, why are you crying? Are you hurt?" soal Du Jun dengan cemas.

Sung Gyu perlahan membuka matanya dan dia segera bangun dan memeluk Du Jun seeratnya. "Junnie! Don't leave me! Saya takut bersendirian dalam keadaan macam ni. Ini pengalaman pertama saya. Saya taktau macam mana nak hadapinya. It's hurt, i know. But if you with me, i think i can hold it..."

Du Jun membalas pelukan Sung Gyu dan mengusap-usap belakangnya untuk menenangkannya. "Saya pergi tak lama, Gyu. Bila selesai, saya baliklah. Don't worry."

Sung Gyu meleraikan pelukan. "Tak! Saya takkan benarkan awak pergi! Dan kalau awak nak pergi juga, saya...saya akan tinggalkan awak."

"Gyu, tolong jangan macam ni. Projek ini penting untuk..."

"Syarikat awak penting, atau saya lebih penting?"

"Tentulah awak lebih penting, tapi..."

"Kalau saya lebih penting, lupakan niat awak untuk ke China. Arasseo?" Sung Gyu berbaring semula dan mulai tidur. Du Jun mengeluh.

'Apa yang aku nak buat ni? Gyu tak boleh ikut aku sebab dia ada alahan yang teruk. Tak boleh berjalan jauh. Kalau tak, tentu aku bawa dia sekali. Eotteokhae?'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

So, apa keputusan Du Jun? Batalkan projeknya di China atau meninggalkan Sung Gyu untuk mengharungi kehamilannya sendirian? So, wait for my update...soooonnn....