Du Jun terjaga dari tidur di suatu pagi dan dia mulai panik apabila dia dapati Sung Gyu tiada di sisinya. Dia mulai risau dan dia segera keluar dari biliknya untuk mencari Sung Gyu. "Gyu! Mana awak?!" teriak Du Jun seperti orang hilang arah. Dia mencari Sung Gyu di sekeliling rumah namun gagal menemuinya. "Gyu, where are you? Tolong jangan buat perkara yang buruk, Gyu...please..." Du Jun duduk di kerusi panjang dengan kerisauan.

Dan tiba-tiba, dia terdengar bunyi pintu rumah dibuka. Du Jun bergegas ke arah pintu utama dan dia terlihat Sung Gyu sedang menyusun kasutnya di rak. "Gyu!" teriak Du Jun lalu dia segera memeluk pinggang Sung Gyu dari belakang. "Please don't leave me!" tanpa disangka air mata Du Jun mula mengalir dan dia menangis.

Sung Gyu kehairanan dengan perangai Du Jun. "Junnie, what's wrong? Why are you crying?" soal Sung Gyu.

Du Jun terkejut tatkala dia mendegar suara Sung Gyu. Well, dah hampir beberapa minggu Sung Gyu membisu lepas kejadian itu dan Du Jun hanya mendengarnya menangis sepanjang tempoh itu. Tapi hari ni, Sung Gyu akhirnya bercakap dengan dia. Du Jun melepaskan pelukan di pinggang Sung Gyu dan mengalih tubuh Sung Gyu menghadapnya.

"Awak okey? Awak dah mula bercakap...I...I miss your voice, Gyu ah..." Du Jun terharu dan air matanya tak berhenti mengalir.

"Junnie, kenapa awak nangis? Dan apa maksud awak saya dah mula bercakap? Setahu saya, saya tak bisu." Sung Gyu seperti hilang ingatan tentang apa yang berlaku sebelum ni. Dia mengesat air mata Du Jun.

"Awak tak ingat ke? Awak dah membisu berminggu-minggu tau. Dan saya cuma dengar suara awak bila awak nangis saja. Saya rindu tau. Saya rindu nak dengar awak bersembang dengan saya. I really miss you!" Du Jun mendakap Sung Gyu seeratnya.

Air mata Sung Gyu juga perlahan mengalir di pipinya. "Tolong...*sniff*...tolong jangan sebut tentang kejadian lalu, Junnie...saya...*sniff*...dah cuba nak lupakan semua tu dan bina hidup baru...lagi." rayu Sung Gyu yang cuba menahan tangisannya.

Du Jun mula memahami semuanya. Sung Gyu dah 'sedar' seperti sedia kala. Dia meleraikan pelukan dan memandang Sung Gyu. "I understand. Saya takkan sebut tentang tu lagi. Saya akan bantu sembuhkan luka di hati awak sebab kejadian tu. Saya takkan tinggalkan awak lagi. Semua projek overseas saya, saya akan batalkan. Saya cuma akan bekerja di sini untuk jaga awak." Du Jun mengesat air mata Sung Gyu pula.

"Tapi kenapa awak nangis tadi, Junnie? Awak takut saya bunuh diri ke?" gurau Sung Gyu.

"Mestilah. Saya tengok awak tertekan sangat akhir-akhir ni, dan pagi ni plak tiba-tiba awak takda. Saya risau tahap gaban ni tau." rungut Du Jun. "Awak ke mana?"

"Saya pergi pasar beli bahan-bahan nak masak. Almari dapur dan peti ais kita tu dah kosong. Takda apa-apa untuk dimasak." jelas Sung Gyu sambil menunjukkan sebakul barang-barang keperluan dapur yang baru dibelinya tadi.

"Kenapa tak gerakkan saya? Saya boleh temankan awak. Ini tak, awak buat saya risau jer." Du Jun berpura-pura merajuk dan Sung Gyu memujuknya dengan aegyonya.

"Soweyy...(sorry...)" ucap Sung Gyu.

"Sorry tak diterima."

"Mianei..."

"Mianei pun tak diterima." Du Jun memandang ke arah lain sambil menjuihkan bibirnya.

"Saya minta maaf..."

"Maaf tak diterima juga."

"Habis awak nak saya buat apa?" Sung Gyu mencekak pinggangnya.

"Awak dah banyak sakitkan hati saya masa saya cuba nak berbaik dengan awak dan pujuk awak lepas kejadi..."

Sung Gyu bermuram semula. "Saya dah kata jangan sebut pasal kejadian tu lagi..."

Kini, Du Jun pula yang cuba memujuk Sung Gyu yang mulai nangis. Sung Gyu masih sensitif sekarang ni, dan hanya satu kesilapan boleh buat dia menangis. Macam meroyan la orang cakap.

"Gyu, mianei...saya tak bermaksud nak sebut pasal..."

"Awak sebut lagi...*T___T*"

"Oh, sorry...please don't cry..."

Setengah jam kemudian, keadaan mulai reda dan tenang. Du Jun membantu Sung Gyu memasak di dapur dan mereka kelihatan mesra.

"Awak nak masak apa?" soal Du Jun yang sedang memotong sayur kobis di meja.

"Ntah." jawab Sung Gyu selamba sambil dia membasuh sayur-sayuran yang dipotong tadi.

Du Jun memandang Sung Gyu. "Awak tak tau nak masak apa? Habis kenapa sediakan semua bahan-bahan ni?"

"Saya ingat lepas siap sediakan bahan baru saya nak fikir nak masak apa."

"Sedia bahan dulu, baru fikir hidangan apa yang nak dimasak? Mana awak belajar peraturan tu?"

"Saya yang reka. Lagipun, saya bukannya chef. Biarlah saya nak buat macam mana pun. Yang penting perut kenyang."

"Kalau macam ni, sementara nak fikir menu apa yang nak dimasak, dan kebulur dulu ni."

"Awak perli saya, ke? Saya minta tolong awak ke sini untuk potong sayur, bukannya berleter. Kalau awak pandai sangat, awak masaklah sendiri. I'm quit!" ucap Sung Gyu yang kononnya merajuk. Dia membuka apron pinknya dan digantung di penyangkut. Kemudian dia melangkah keluar dari dapur sambil memuncungkan bibirnya tanda merajuk.

"Gyu! Janganlah merajuk!" teriak Du Jun lalu dia segera mengikut Sung Gyu.

Sung Gyu duduk di sofa sambil berpura-pura menonton televisyen. Dia sesekali mengerling ke arah Du Jun kemudian beralih kepada tv semula. Du Jun sedang berdiri terpacak di sebelah sofa dan memandang Sung Gyu yang tidak mengendahkannya.

"Gyu, apa kata kita makan kat luar? Tak payah penat-penat fikir nak masak apa. Kita makan kat luar, order saja. Kan senang. Jom!"

"Taknak!" ucap Sung Gyu sambil berdiri dan beredar ke dapur semula. Du Jun mengeluh lalu mengikutnya. "Sampai bila saya nak jadi macam ni? Tak pandai masak. Nanti apa orang kata? 'Eh itu budak yang tak reti masak. Kesian siapa yang jadi suami dia. Inilah salah satu sebab suami cari yang lain.' Saya taknak orang ejek saya macam tu, Junnie. Walau apapun jadi, saya nak cuba masak untuk awak juga juga. Saya taknak awak cari yang lain sebab saya tak boleh hidup tanpa awak...*air mata mula mengalir* Cukuplah dua orang bakal anak kita dah tinggalkan saya, sekarang saya taknak awak pula tinggalkan saya. Saya dah cukup menderita. Jangan tambah lagi...*sniff* Junnie..."

"Gyu, sudahlah~" Du Jun segera menarik Sung Gyu ke dalam dakapannya. "Shh, jangan nangis. Saya takkan tinggalkan awak. Orang yang ejek awak macam tu sebenarnya iri hati. Diorang dengki tengok kita bahagia walaupun awak tak pandai masak. Please don't cry anymore, Gyu...saya terseksa setiap kali tengok awak nangis. Shhh~"

"Betul awak tak kisah dengan kekurangan saya?"

"Saya terima awak seadanya, Gyu. Saya terima awak seikhlas hati saya. Please don't doubt my love again~ I really love you!"

"I'm sorry...and I love you too, Junnie!"

~~~~~~~~~~~~~~~~

Well, touching scene right? Tapi, nangis punya nangis, pujuk punya pujuk, akhirnya diorang makan di luar juga sebab sampai ke malam Sung Gyu tetap taktau menu apa untuk dimasak. Ish ish ish... tak dapatlah Du Jun merasa masakan Sung Gyu lagi...hehehe...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~