Marami akong planong gawin ngayong sembreak namin. Like pumuntang Vigan and mastay doon ng 1 week. I want to explore this city and witness the beauty of this historical city especially the museums and the famous Calle Crisologo.

I really want to explore Vigan with her, Seulgi. 

Just me and her.

Only the two of us. 

But I think, malabong mangyari ‘yan ngayon dahil sa nangyari noong nakaraang gabi. It’s been two weeks and wala akong naririnig na kahit anong balita about kay Seulgi. Hindi ko ugali ang magstalk sa social media account ng ibang tao pero para kay Seulgi handa akong maging stalker. Last post pa niya ay noong umattend kami ng local concert kasama si Jisoo.

Hindi ko lubos akalain na sa dinami-daming tao sa mundo eh half-sister ko pa ang magiging kaagaw ko kay Seulgi. Bakit si Jisoo pa? Why? And knowing na mas naunang makilala ni Jisoo si Seulgi at mas naunang magmahal kay Seulgi…it’s just…just frustrating. I don’t know what and how it happened. It is really frustrating. 

Gusto kong makausap si Seulgi and ask her about everything but how am I supposed to do that when she’s ignoring all my calls and messages. I’m not dumb para hindi malaman na ayaw niya akong kausapin.

*sighed* 

I guess, maghihintay na lang akong matapos ang sembreak para makita ko siya at makausap ng personal. 

Sumandal ako sa sofa na inuupuan ko sa sala naming and I open my cellphone and went to phone gallery.

 I clicked this one particular picture naming ni Seulgi. We’re both smiling sa picture. I badly miss her. Her voice, laugh, smile, I miss everything about her.

I’m busy staring at Seulgis’ picture when I heard footsteps coming from the stairs. Tiningnan ko kung sino yun and nakita ko si Jisoo na nagmamadaling naglalakad pababa sa hagdan.

Since that night na pumunta ditto si Seulgi never kaming nag-usap ni Jisoo. Sa tuwing magkakasalubong kami or kakain ng sabay hindi kami umimiik. Nilalampasan lang o hindi pinapansin. 

Ipinatong ko ang cellphone ko sa table at tumayo. Mukang nagmamadali nga siya at mukang di ako napansin that’s why I decided to call her.

“Where are you going?” Napatigil siya sa paglalakad at bahagyang tumingin sa’kin ng sandal bago ako inirapan at nagpatuloy sa paglalakad.

What the… 

Medyo nainis ako sa inasal niya kaya sinundan ko siya.

“Jisoo,” tawag ko sa kanya pero tuloy lang siya sa paglalakad. Inuubos niya pasensya ko. 

Binilisan ko ang lakad ko, hinawakan ang brso niya at marahas siyang iniharap sa’kin.

“What the do you want?” malakas at galit na sabi niya sa akin. I’m still holding her arms while trying to calm to myself.

“I ask you, where are you going?” mariing sabi ko sa kanya. She’s glaring at me na para bang gusto na niya akong sampalin. Marahas din niyang inalis ang kamay ko sa braso niya.

“It’s none of your business” mariin din niyang sabi at tumalikod sakin para umalis pero muli ko siyang pinigilan.

“What the , Irene?” sigaw niya sa’kin. 

And I lost my patience.

“I’m asking you, where are you going?” pagalit na sigaw ko sa kanya. I don’t care kung marinig ka