4 AM ang usapang alis nilang lima pero dahil sa nag hibernate nilang boss ay 4 AM pa lang nang nagising ito. Wala naman silang hinahabol na oras at anytime beyond 2pm ang check-in nila kaya wala itong problema.

Ayaw rin naman nilang magmadali kaysa may maiwan o malimutan pa silang dalhin masyadong malayo ang Baguio para balikan ang maiiwan nila rito.

Naka-load na lahat ng gamit sa sasakyan. They decided to use Seulgi's van. Nag hire na lang ito ng kakilalang driver para wala nang mapagod sa kanilang mag-drive at makapagpahinga pa sa biyahe.

The reason Seulgi woke up late ay dahil hindi ito makatulog agad. She kept on rolling and tossing herself on her spacious bed. Nakaprogram na sa utak niya days before na katabi niya si Joohyun na matutulog ngayong gabi. Mabuti na lang na nagdesisyon si Joohyun na katukin siya sa kwarto niya nung makatulog na yung tatlo. 

Tinabihan siya nito matulog but Joohyun made sure na siya ang mauunang gumising sa kanilang lahat. Lalo doon sa tatlong iniwan niya sa guest rooms. To avoid you know: interrogation. 

Parang sa loob niya ay nagsisisi siya na Friday ang binigay niyang araw ng alis nila. Hindi pa nakatulong ang suggestion nila Yeri na mag overnight. Muntik pa silang mahuli. 

Bakit nga ba siya natatakot mahuli? Siya ba ang may ayaw na mahuli sila or the woman she's involving herself with...

Alam niya deep down na marami silang dapat i-figure out, especially from their 'unknown' past, marami silang dapat pag-usapan. Inaasahan nga niya na baka isang araw ay mag-away pa sila. She's just waiting for her memories to come around and she's willing to face it head on. 

Seulgi has issues with confrontations but she trusts the idea that when she's with Joohyun she can overcome all of it.

"Boss, gising ka na ba? Coffee?" Yeri's voice pulled her back from her trance. "Hmm? Sorry, ano yun?" mahinang tanong ni Seulgi while blinking slowly and shaking her head. Sinusubukang alisin ang ingay sa utak niya.

"I was just asking you kung gusto mo talaga diyan sa pinakalikod umupo." Yeri repeated what she said earlier. Then she handed her coffee. Seulgi nodded and mouthed a thank you. Pumasok na rin ito at umupo sa likod ng driver. 

Saka sumunod na si Joohyun, Joy and then Wendy. 

Joohyun sat beside Seulgi which caught her off guard. Akala niya ay tatabi ito kay Yeri. She felt the older woman's hand lightly brushed hers bago ito umupo sa tabi niya.

Then Wendy sat beside Joy na nasa likuran ni Yeri.

Nagtanong na si manong if ready na ba sila and they answered "Opo, kuya." in unison. 

The first few hours of their travel was quiet probably still waiting for the caffeine to kick in. Ang ilan sa kanila ay nakatulog pa ulit, while some of them are trying to fight the tension building up from within...

Wendy is still thinking about how Joy and Doc Krystal are connected and if would it be a big deal kung malaman nila kung bakit magkakilala si Seulgi and Krystal?

Seulgi, on the other hand, is trying to recall the fragments of her memories, hindi pa rin ito nadadagdagan.

Meanwhile, Joohyun is just being Joohyun, pabalik balik ang tingin sa katabi at sa kamay nito until she decided to intertwine her fingers with Seulgi's. 

She saw how Seulgi reacted to her touch. Ramdam niya ang paghigpit ng paghawak ng kamay nito sa kanya.

Ilang minuto pa ay lumapit ito kay Seulgi at bumulong, 

"Seul, i'm hungry." said in her small voice. Seulgi swore to god na ito na yata ang pinaka cute na babaeng nakita niya sa buong buhay niya. 

"Manong, tigil tayo sa next stop para makabili ng pagkain natin." Seulgi said at nag okay naman si kuya driver.

Nasa Pampanga na sila nang gumising na lahat para bumili ng food, bumaba rin ng sasakyan si kuya driver para sa yosi break niya dahil dire-diretso na ang byahe nila pagtapos nito. Si Wendy, Joy and Yeri na ang bumaba para bumili ng pagkain at naiwan ang dalawa sa van.

"Thank you for sneaking into my room last night, Hyun." Seulgi spoke softly habang nilalaro ang maliit na kamay ni Joohyun.

"Para saan?" Joohyun asked while staring at their hands.

"Kasi nakatulog ako nung tinabihan mo ako." She answered.

"You were always like that, di ka nakakatulog pag di mo ako katabi." Joohyun lets out a giggle.

"Was I?" Seulgi asked with a confused look on her face and Joohyun saw it causing it to change her mood in split seconds.

"Di mo ba naaalala, Seulgi? Or you're just pretending and playing dumb?" Joohyun snapped, slightly raising her voice.

"Why are you so sensitive? I was just asking you." Seulgi remained calm despite her annoyance with Joohyun's tone.

"Sensitive? Was I?! Wow, Seulgi. Just wow." She just stared at Joohyun who's now clearly mad. Sinusubukang basahin ang nasa isip ng kaharap niya. Trying to read the hurt in those eyes. She wants to figure everything out already so she resolve this once and for all. She wants to give Joohyun the answers she deserves pero hindi naman ganun kadali para sa kanya na sabihin na may amnesia siya, tingin niya ay mukhang gumagawa lang siya ng excuse para sa sarili niya.

She thinks Joohyun wouldn't understand. She thinks Joohyun will leave her.

What she doesn't realize is she keep things to herself. Gusto niyang solohin ang lahat. She wanted to wait for her memories to come back but at the same time she can't also distance herself from Joohyun kaya nasasaktan din niya ito without her knowing. 

Sasagot na sana siya when they heard the door opened at narinig na niya ang boses nung tatlo. Agad namang tumayo si Joohyun to excuse herself at magc-cr daw.

That leaves the four of them dumbfounded sa sudden change of mood nito.

"What happened, Slug?" tanong ni Wendy nang mapansin nitong tahimik ang kaibigan.

"Hmm. Nothing. Mag-cr lang daw siya. Why?" Patay malisya nito.

"Baka gutom na kaya mainit na ulo." Pabirong sabi ni Joy habang dinidistribute ang mga pagkain nila. Bumalik na rin si kuyang driver at inabot na rin Joy and food nito.

"Kain ka muna, kuya, mahaba haba pa ang byahe natin." Joy said and kuya answered him with a thank you. Para hindi antukin ang lahat ay nagsalang na ng kanta si kuya. Migraine by Moonstar 88. Okay, very timely.

Pagbalik ni Joohyun ay umupo ito sa tabi ni Yeri at ipinaabot niya ang neck pillow niya na nasa tabi ni Seulgi. 

"O bakit nandito ka ayaw ko may katabi. Bumalik ka dun." Pagtulak ni Yeri sa balikat niya.

"Ayaw ko, nakakahilo doon." Joohyun firmly answered.

"Nakakalito pa." bulong ni Joy sa sarili na narinig naman ni Joohyun sa laki ba naman ng tenga niya ay di nakaligtas ito. She gave Joy an eyeroll.

Umaandar na muli sila.

"Asa'n ba 'ko sa'yo? Aasa ba 'ko sa'yo?" Pagsabay ni Yeri sa kanta that surprised everyone sa loob ng sasakyan.

"NAHIHILO", Birit ni Wendy with matching hand gestures

"NALILITO" Joy followed habang nakapikit at feel na feel ang kanta nilang tatlo.

Habang yung dalawa, parehong naka cross arms sa kanilang mga pwesto rolling their eyes sa biglang spurt of energy nung tatlo. Dapat di na nila ginising itong mga to e. Bulong nila sa sarili.

---

Busy day sa ospital ngayon at bandang hapon na nung humupa ang mga tao kaya panandaliang lumabas ng office si Soojung para bumili ng lunch, she's also getting ready para sa convention nila sa Baguio city. Tonight daw ang byahe nila to avoid traffic na rin. 

Nang bumalik ito sa opisina niya ay surpresa ang bumungad sa kanya, isang pamilyar na mukha na kahawig ang humarap sa kanya na nakaupo sa swivel chair niya.

"Did my little sister miss me?!" bungad ng kanyang ate at inextend nito ang kanyang mga braso to welcome her little sister for a hug. 

"Ate Jess! What are you doing here?! Wow!" Soojung hopped in excitement nang makita ang ate nito at mahigpit na yumakap ito.

Matagal silang nagkawalay ng ate niya, hindi niya ito nakita nang 11 years matapos nitong lumipad pa USA para doon manirahan. That was the best option they had that time...

"Ate, how are you? I-I know it's wrong for me to ask that question but I can't help it. Sobrang namiss kita." Now Soojung is sulking like a little kid. Akala mo ay batang pinapagalitan.

"Hey. Hey. It's okay, baby. I'm okay now. Hindi ako galit sayo or whatever okay? Kaya nga ako nandito eh kasi namiss kita." Sagot ni Jessica habang hinahaplos ang buhok ng kapatid na nakayakap sa kanya.

"It's just that...i'm still guilty na napahamak kita. I almost ruined your life nang dahil sa aksidenteng yun, hindi mo maaalis sa akin yun." Soojung said, reliving the trauma from 12 years ago.

"If I could go back in time, Soojung. Gagawin ko ulit para sayo yun. Hinding hindi pa rin ako magsisisi." 

"Love you, ate." Soojung said to her ate who's now staring at her so dearly.

Naputol ang iyakan ng magkapatid when they both heard a knock sa pinto.

"Doc Krys, file po ni Kang Seulgi naiwan niyo kanina." Banggit ng nurse pagbukas nito ng pinto.

Jessica froze when she heard a familiar name. Baka naman ka-pangalan lang, right? Soojung didn't get the chance to know what really happened that night, kung sino ang biktima at kung anong nangyari sa biktima. All she knew was it was just a minor injury. That's all. It was Jessica who took the blame for her sister. 

"Oh, shoot. Muntik ko pa mawala. Thank you, nurse." Soojung said while excusing herself sa kanyang ate whose back is still facing the door. Soojung walked past Jessica kaya hindi nito nakita kung paano nawalan ng kulay ang balat nito at nang bumalik ito sa desk niya para ayusin ang folder ay nagtaka ito sa reaction ng kanyang ate.

"Huy, ate. What happened? Bakit ganyan itsura mo? Okay ka lang ba may jetlag ka ba?" Pag-aalalang sabi nito. 

Nang bumalik sa wisyo si Jessica ay tumango lang ito. "Yes, yes. I'm okay. Pwede mo ba ako ikuha ng water please?" Sabi nito at tinapik sa braso ang kapatid. Agad namang lumabas si Soojung para sundin ang utos ng ate.

Dahan-dahang humakbang papalapit ito sa desk para abutin ang file folder na binigay ng nurse kani-kanina lang.

Her hands were shaking, ang dami nang palaisipan ang tumatakbo sa isip niya. 

Bakit tila parang hinahabol pa rin sila ng nakaraan.

Was it because they covered up a lie? 

Is it still bound to come out kahit mahigit isang dekada na ang nakalipas? Will Seulgi remember her? Paano kung ibang Seulgi naman pala ito and she's just overthinking it?

Nanginginig at nagdadalawang isip siyang hawakan at buksan ang file na nasa harapan niya.

Is it best not to know? 

Ngunit paano ka makakapag plan two steps ahead kung hindi mo alam, diba?

Is she about to cover up something again? Should she tell the truth to her sister? She protected her for so long. Ang layo na ng narating nila. Ayaw na niyang sirain ito. She's trying to think ahead of their possible situation.

She grabbed the folder, slowly flipped the cover and she saw Kang Seulgi's chart with her picture attached to it. 

Then it suddenly brought her back to that rainy night.

Hurry. She said to herself. Hindi siya pwedeng maabutang tuliro ni Soojung. Kaya agad na binitawan nito ang folder at ibinalik kung saan ito nakalagay.

She walked back and forth sa loob ng opisina trying to catch her breath, patuloy na sinasabi sa sarili na walang mangyayaring masama sa kanilang dalawang magkapatid. She didn't expect na ito ang bubungad sa kanya the moment na umuwi siya ng Pinas. Akala niya tapos na. Akala niya ay nakalaya na siya. 

Akala niya ay nakalaya na silang dalawang magkapatid sa sikreto na ibinaon nila sa limot.

Ang huling balita niya ay dinala sa europe si Seulgi nang magising ito from coma at naging okay siya doon. 

Hindi lang siguro niya inakala na posibleng umuwi ulit iyon dito at mas lalong hindi niya inakala na magiging patient pa ito ng kapatid niya. Is she okay? May masakit pa ba sa kanya? Bakit siya patient sa neuro department? Ang daming tanong sa isip niya.

Nakabalik na si Soojung sa opisina at inabutan ng tubig ang kanyang ate.

"Thank you, sis. I'm okay now. Nahilo lang ako kanina." Paliwanag nito. 

"Are you sure you're okay now? Gusto mo hatid muna kita sa bahay?" Pag aalala pa rin ito. Jessica shook her head. 

"I'm okay, aalis din ako maya-maya. Hintayin na lang kita sa bahay. By the way, is that your patient?" Sabay turo nito sa folder na nasa ibabaw ng desk, trying to pretend na hindi niya nakita ang laman nito.

"Ah, yup. Retrograde amnesia. Ngayon pa lang niya inaddress after so many years. Don't tell anyone okay?" Pabulong na sabi ni Soojung.

"Baliw! Kanino ko naman sasabihin. How is she doing? Nakakapag recover naman ba?" Pag-usisa nito.

"She didn't get to heal for 12 years kaya ngayon medyo hirap irecall ang memories niya pero at least meron kahit paano." Sabi ni Soojung while staring at Seulgi's chart.

"Alam mo, ate, sobrang eager ako tulungan itong pasyente kong 'to. I want to help her heal. Gusto kong mabuo niya ang sarili niya ulit kasi she wants to find someone.I think I now have my favorite patient..." she smiled at the idea of Seulgi's recollection of her past.

"Alam mo ba, sobrang liit ng mundo. I recently found out na siya ang bagong boss nila Joohyun. Small world diba?!"Natutuwang pagbalita nito. Unti-unti na namang umiikot ang sikmura ni Jessica sa naririnig niya. She can see how excited Soojung is and she knows that Soojung shouldn't associate herself with Seulgi of all people.

"Pag nagpupunta nga siya rito for her session and nag-uusap kami sobrang click yung mindset namin. It felt like I found a new friend..." Soojung lets out a soft smile. A one that is genuine. 

"B-but...don't get yourself too close, Soojung." Jessica firmly said.

"Why?'' Pagtatakang tanong nito sa kapatid.

"Because...she's your patient after all..." Jessica said bago ito lumapit sa kapatid at binigyan ng mahigpit na yakap.