Chaeyoung tugged at their joined hands. "Kakausapin ko siya." 

"Sigurado ka?" Hindi pa rin naalis ang tingin ni Casper sa matandang babae. 

"Oo." Chaeyoung said, stepping out from his back. She stood by his side but still did not relinquish his hand. For safety measures. "Sino ka at anong kailangan mo sa amin?" 

"Magandang katanungan. Kanina pa ako nagdadalawang isip kung ibibigay ko ba sayo ang pangalan ko kapag tinanong mo. Names hold power over people, señorita. Kapag sinabi ko sayo ngayon ang pangalan ko maaring patayin mo ako. Hindi man ngayon pero sinong nakakaalam, maaring sa susunod nating pagkikita ay gawin mo. That's the nature of our kind after all." nakangiting sabi ng matanda. 

"Wala naman akong kailangan sayo. At kung meron man akong mukhang hindi ko rin naman makukuha. At kung sakaling makuha ko man siguradong mamamatay ako. Hindi ako makapapayag. I still want to reach my millenia birthday." she said with a loud laugh. An inside joke. "Hmmm. Ano ba. Sabihin nalang natin na nagulat ako and at the same time ay natuwa. I never thought na may makikita muli akong kauri ko pagkatapos ng ilang daang taon." 

Mas naguluhan si Chaeyoung dahil sa huling sinabi nito. Wala siyang maabsorb sa mga sinasabi ng matanda sa harap niya. Milenia birthday? Kauri? Ilang daang taon? Siguro kitang-kita ang kaguluhan sa m