Pigil ang aking mga paa na lapitan sya, pigil ang aking mga kamay na takpan ang kanyang mga mata habang nagpupumiglas sya at pilit na alisin ang mga to sa pagkatatakip ng mga mata nya, at kapag nakawala ay hahabulin ako sabay kurot sa tagiliran na may kasamang "kainis na Oso!" katulad na katulad nung kami ay mga bata pa. Isang batang napaka-mahiyain na di makabasag pinggan, contrast sa pagiging kwela at maingay na si ako but we blended in so well like coffee and creamer.

"Oso, sana balang araw pag nagkita tayo ulit, kahit na  may iba kang kasa-kasama o di kayay kasal na sana di mo pa din ako kakalimutan..ako pa din only one favorite Baechu mo ha?! Promise mo yan! Pinky swear?"

At syempre dahil paborito nga talaga, tango ako agad sabay sabing "kaw lang only peborit kong Kuneho!"

"mamimiss kita, Oso ko...!" sandaling yumakap sakin saka tumalikod dahil ayaw na ayaw nyang nakikita syang lumuluha.

Isang matamis at masakit na alaalang pilit kong wag isipin subalit tandang-tanda ko pa ang mga salitang yan na binitiwan nya bago sya tuluyang umalis. (Malaysia, Bae, paano na ako... - my younger self was saying.) 

"Babe, likana pasok na tayo sa loob, gutom na ako. Nagluto ako kanina ng paborito mong gulay na ampalaya, dinamihan ko talaga yung itlog kasi alam kong dadating ka. Bigla bigla kapa namang sumusulpot eh.."

Suddenly bringing me back to the present time. At yung totoo, nawalan na ako ng ganang kumain. Ayaw ko namang ipahalata kay Tzu at baka mag-alala na naman to. 

Matapos kumain, nagpaalam na akong umalis at sinabing inaantok nako at lumalalim na din yung gabi. Bid my goodbye, hinatid nya ako sa may pintuan then gave me a quick peck on the lips as she said goodnight. (Oh Seul..how can you be so heartless and hurt such a sweet girl like her? - asked myself.)

: : :

Days passed so quickly as we even barely  noticed them and as I too live them always trying to deny Baechu's existence which has been such a difficult task. 

"You desire one woman yet you are pledged to another" isang kataga sa libro na tumatak sa akin. Akmang akma sa sitwasyon ko ngayon. 

"Tzuyu, nagpunta nga pala dito si Irene at hinanap ka.."  her aunt said one afternoon as she caught us playing Sudoku sa may sala.

Nanlaki ang aking mata sa narinig. (Seul...potek! Not the Baechu Irene...no way!!)

"At bakit daw-?" Nayayamot na tanong ni Tzu. Nakafocus padin ang atensyon sa game. Tantya kong hindi sila close.

"di sinabi pero babalik daw dito mamaya" sagot ng aunt nya saka umalis.

Juskopo, kahit di man din confirmed na si Baechu ko tinutukoy nya, I swear my heart is in riot. My palms are sweating, my mind went blank. 

"huyyyy....kaw na!"  siniko ako ng di ako agad nakasagot kahit na nabaling na tingin ko sa laro, na nakaprint sa newspaper. Paborito ko din tong libangan at pumapangalawa sa mga una una kong hinahanap sa isang newspaper.

"Seulgi!!!"  Medjo pasigaw na, mukang may halong inis. Marahil nasira na din mood nya sa narinig na balita ng aunt nya. "dinig-mo-yun? Pumunta-dito-yung-crush-mo!"

Naku po, lintik na. Si Baechu nga yun! Syado na ba ako ganun ka-obyus at napaghahalataan na? (Taena, Seul...)​​​​​​

The anger in her tone is so obvious as the venom in each word she utters is so transparent. My jaw dropped in disbelief, I couldn't form the words to muster the answer as quickly as needed, I am caught off-guard.

Her eyes shows a mixture of anger, disappoinment...and jealousy? Di ako sigurado pero sure akong she is mad. "oh ano?! Di ka makapagsalita! Akala mo di ko napapansin ang pagsisystem down mo pag anjan syag dumadaan? You think I am that blind, di ako manhid! You suddenly become speechless na parang anjan ka sa tabi ko pero nasa kanya atensyon mo! Seul she is my cousin! Sa dinami-dami ba't sya?!"

Oh God...they are cousins?! And I haven't even seen them together before. (Pano ba to...Seul! Sagot! - my poor self say.)

"Pano mo ko napag-iisipan ng ganyan! Wala ka bang tiwala sakin?"  was all my mouth can say. No, I can't hurt her. I need to lie to not to hurt her. "I think I better go..saka na tayo mag-usap pag okey ka na."

I walked out the house, marahil mas maigi pa itong gawin kesa magdagdag pa ako ng kasinungalingan. Si Tzu yung klaseng babae na pag nagliliyab, pabayaan mo munang humupa dahil kung ano man ang sasabihin mo, wala ding magagawa. Let her cool down herself.

Marahil iniisip nyang galit din ako dahil alam nyang di ko ugali yung basta nagwo walkout pag nagkakasagutan kami. I usually let her cool down a few minutes and stay..then manunuyo na. This time, I handled it differently. Maybe because this time, she was right and I am so guilty.

I love her. But a part of me, still belongs and will always belong to Bae.