Halos isang oras na mula nung tinanggalan ka ni Irene ng pag-asa dahil sa mga sinabi niya sayo at ngayon ay halos 30 minutes ka nang palakad-lakad sa loob ng opisina mo trying to distract yourself from the excrutiating pain that your heart is feeling. Ang hirap sumugal sa isang bagay na ngayon mo palang sisimulang alamin and these sudden hellish headaches are not helping your situation. 

“Seungwan, anong gagawin ko?”  Kanina pa ako palakad lakad dito sa office ko at alam kong nahihilo na si Wendy sa nakikita niya ngayon. 

“Well. clearly, she doesn’t want to talk to you. Respect her personal space na lang muna, Seul. I know you’re trying to get close to her by being her broker pero di ko inakala na aabot ka sa workplace niya? Para kang stalker sa ginagawa mo. This isn’t you! Pinag iisipan mo ba talaga 'tong mga ginagawa mong move? May plano ka ba talaga?”  

“Look, Wan, the only thing I could remember was kissing her 12 years ago. That’s it. Alangang hindi ako mag establish ng comfortability sa kanya tapos bigla kong sabihin na “You don't have the right to push me away kasi I got into an accident 12 yrs ago and I think I had amnesia just because I started getting fragments of these ing memories na sumulpot out of the blue when I bumped into you sa harap ng convenience store 2 years ago. Hindi ko alam kung totoo ba iyong nangyari o panaginip lang yon o nakikita ko lang ba yung past life ko? How ed up is that?!’’  Shoot. Freudian slip. Good luck sa nagger mong bestfriend. Napatigil ako bigla nang ma-realize ko yung na-spill ko.

“Wait, tanginamo? I am your bestfriend tapos ngayon ko lang nalalaman to? Ang sabi mo lang sa akin na may something kay Irene na need mong ifigure out. What the , Seulgi?” Napatayo na lang si Wendy sa kinauupuan niya dahil sa gulat sa mga narinig. 

“Tangina mo nasa office tayo. Boss mo pa rin ako”  Pabiro kong sabi, trying to escape her death glares.

“Edi tangina mo, boss.”  Wendy rolling her eyes is quite entertaining to me. Kasiyahan ko talaga pag naiinis ang kaibigan ko.

“Kidding aside, ikwento mo sa akin ng buo or else iddrop ko na tong friendship natin.”  

“Seungwan, paano ko sasabihin sayo dati eh wala nga akong maalala?!”

“Sorry, sorry, oo nga pala. My bad.”  Natatawa na lang siya sa frustration ko sa buhay. I am not really sure why this is happening to me and I hope that seeking answers will be as easy as I think it will be. I said to myself.

“Eto pa, si Yeri, kilala ko siya. Ako ang nagpakilala sa kanya kay Irene. Nakita ko lang siya doon sa groufies mo and kanina lang nag sink in sa akin na siya iyon when I got her name. I missed that kid so much. Sobrang laki ng pinagbago niya, parang siya yung long lost sister mo nung bata then nahanap mo after so many years. Ganon yung feeling.”

“Gago ikaw yung nawala. Technically speaking.” 

“Right right. Ako pala. Natutuwa ako sobrang gandang bata niya. Gusgusin lang yan dati” natatawa ako sa sarili ko na naiiyak sa pagrereminisce na ginagawa ko.

“Sooo…tell me everything you remember, Seul. I’ll help you out.”

“Yes. I’ll tell you everything later. Balik ka na muna doon mamaya isipin di ka nagwowork kasi tropa tayo.” I said habang naglalakad pabalik sa desk ko. Umupo na ako sa swivel chair ko at tumalikod sa kanya. 

“Pabitin ka naman! Fine! Utang mo yan ha!”  Narinig ko ang mahinang pagsara ng pinto ko at doon na ako napa buntong hininga. 

How do I figure this out?  Humarap na ako ulit sa desk ko and decided to take a quick nap para hindi na lumala ang nagbabadyang headache ko.

I checked my phone at 30 minutes na ang lumipas nung mapapikit ako when I heard a few knocks mula sa pintuan.

"Come in."  sabi ko without knowing kung sino yung nasa labas. I pretended to organize the documents sa table ko, nakakahiya naman if they figure out na natutulog ako sa first day ko.

Then, I saw Yeri and Irene na may mga dalang papers. 

"Hi, boss. Nakakaistorbo po ba kami? May mga ipapapirma lang po akong documents." Sabi ni Yeri habang naglalakad papalapit sa table ko. 

"No, no. It's fine. Natapos ko naman na yung mga dapat kong gawin so my hands are empty right now." I smiled at Yeri habang inaabot ang papers na ipapa sign niya. Lumingon ako sa taong naghihintay sa likuran niya. 

"How about you, Ms. Bae?"  Inangat niya ang kanyang ulo and I saw her look at me with those doe eyes. Hindi ko alam kung saan nanggagaling itong waves of emotions na nararamdaman ko. 

"Magpapa-sign lang din, boss."  she said calmly. While signing the papers, nararamdaman kong sumasakit ulit ang ulo ko at pakiramdam ko ay may mga droplets of sweat na namumuo sa noo ko.

"Boss, are you okay? You look pale.." Pag aalalang tanong ni Yeri so I gave her a thumbs up and a nod, assuring her na okay lang ako. I looked at my watch at muli akong nagsalita.

"Do you guys need anything else for today? I have a meeting to attend so I might be out na hanggang mag-uwian kayo. Wag niyo na akong hintayin if ever."  Pagpapalusot ko. Wala naman na raw so paglabas nila ay sumunod na rin akong lumabas ng office ko, nagmamadali akong naglakad palapit kay Wendy asking for her car key na agad naman niyang binigay without asking why kaya mabilis akong nakalabas ng office. 

"Is she okay?" Tanong ni Irene kay Yeri habang tutok pa rin ito sa ginagawa niyang pubmats sa computer niya. 

Tinigil ni Yeri ang ginagawa niya at hinarap ang sarili kay Irene, "Aba, malay ko. Bakit hindi siya ang tanungin mo?"  Kita ni Irene sa mukha ni Yeri ang seryosong expression nito. 

"Alam mo namang hindi ganon kadali yon para sa akin, Yerms. Wala siyang sinasabi sa akin tapos gusto mo ako ang magtanong sa kanya?"  Irene is getting frustrated sa ginagawa niya, maaaring sa pubmat na nasa monitor screen niya o sa buhay niya. 

"Bakit kasi hindi kayo mag-usap? Hindi naman kayo ganyan dati. You always tell each other everything, even the smallest things."  Pabulong na sabi ni Yeri at humarap na rin siya ulit sa monitor niya para ituloy ang ginagawa. Nakita ni Irene ang pag-iling ni Yeri that made her realize na di naman yata niya kailangang i-restrict ang sarili niya na lumapit kay Seulgi. They were best friends after all. Madali sana ang lahat kung talagang best friend lang sila.

Napatigil sila sa usapan nang biglang tumayo si Wendy mula sa kanyang upuan at nagpaalam sa kanila na lalabas saglit, emergency lang daw. Nagkatinginan na lang silang dalawa, marahil ay iisa lang sila ng iniisip. Si Seulgi ba yung tinutukoy ni Wendy? 

Halos matisod na si Wendy sa kanyang pagmamadali at tina-try tawagang muli ang kaibigan. She felt relieved nang sumagot ito after a few rings.

"Hey, Slug? Talk to me, please. Nasa elevator na ako, pababa na ako dyan. Don't hang up, okay? Malapit na ako."  Wendy is continuously biting her nails dahil sa tawag na nareceive niya kay Seulgi, asking her for help at ang tunog nito ay mukhang hindi maganda ang lagay. She sounded like she was out of breath. Ang sabi sa kanya matindi raw ang headache niya so she tried to drive herself to the hospital. 

Nanlambot si Wendy sa nakita niya. This is her first time seeing her best friend in her most vulnerable state kung idedescribe mo. She can't even imagine the pain na nararamdaman ng kaibigan dahil sa posisyon nito ngayon.

She is holding the car key habang ang isang kamay ay nakakapit sa door handle. Nakaluhod lang ito sa sahig at nakayuko at pilit na dinidiin ang ulo sa surface ng kotse. Kumaripas ng takbo si Wendy papalapit sa kaibigan at inalalayan ito pasakay sa passenger seat.

"Why can't I remember her, Wan?" Seulgi murmurs at hindi na rin maintindihan ni Wendy ang ibang mga sinasabi ng kaibigan.

"Gago ka. Don't ing die on me, Kang Seulgi. I'm scared as hell. Umayos ka, di mo pa nga nakuwkento lahat!" The panicking Wendy took her car key from Seulgi at binuksan na nito ang makina at nagmamadaling nag drive papunta sa pinaka malapit na hospital.

What the hell happened to you 12 years ago, Kang Seulgi?  Naiinis na tanong ni Wendy sa sarili habang paulit ulit na bumubusina giving emergency signal sa daan hanggang makarating sila ng hospital.