"Hi, are you done with the reports already?"  asked Seulgi habang nakasandal sa cubicle ng station ni Joohyun at nakasukbit na sa balikat nito ang kanyang sling bag. 

"Uhm, yes. Katatapos lang. Bakit?" Tanong ni Joohyun, habang diretso pa rin ang tingin nito sa monitor.

"Ikaw na lang maiiwan dito, anong oras na. Halika na, let's have some dinner bago umuwi." said Seulgi while pretending to check something on her phone.

 "Bakit?"  Dahan dahan na paglingon naman ni Joohyun kay Seulgi pagtapos nitong i-shutdown ang kanyang laptop. 

"U-uhm k-kasi late na and mas mabuti na may kasabay ka sa labas para safe?" Seulgi is now panicking in front of Joohyun nang tumayo ito bigla sa harapan niya.

"Are you asking me out on a late dinner date, boss?" Asked Joohyun with a smirk on her face.

Nanlaki ang mata ni Seulgi sa narinig niya. Hindi sumagi sa isip niya na makikipag-usap nang ganito sa kanya si Joohyun but she's thankful for this moment.

"Nagkataon lang na sabay tayong uuwi ngayon, date agad?" Depensa nito 

Joohyun placed her hand on Seulgi's shoulder at inilapit niya ang kanyang mukha sa tenga ng kanyang boss. "Mmmh, I see. Nagkataon pero almost a week ka nang sumasabay sa overtime ko. May ginagawa ka ba talagang trabaho sa opisina mo?"  That made Seulgi blinked fast. Ganun ba ka-obvious yung ginagawa niya for the past week?

"I'll decline for now, boss Kang. Masyado nang late, baka may iba pa akong gawin sayo after dinner. Mahirap na at baka kung saan pa tayo mapunta." She winked.

She swore she saw the redness on Seulgi's ears, which made her giggle. Nagmamadaling tumakbo si Joohyun palabas ng office nila at sumakay ng elevator. 

Seulgi was left there speechless not knowing what just happened. She knows Joohyun ended her. She got rejected pero bakit may nararamdaman pa rin siyang kakaibang kilig.

Nakaupo siya ngayon sa swivel chair ni Joohyun at nag hintay ng 5 minutes bago tuluyang umuwi. 

___________

"Hey, sorry. Ang dami kong tinapos na reports and proposals. Nasa parking lot na ako."  Said Joohyun

"It's fine, I just got here. The reservation is under my name, pasok ka na lang."  Sabi ng kausap nito sa kabilang linya. She nooded as if the person on the line could see her.

Joohyun turned off her car's engine at tumingin muna sa salamin bago tuluyang bumaba.

Pagpasok nito ay agad niyang nakita ang taong hinahanap niya mula sa entrance. Anino pa lang ay kilala na niya. She walked towards the person at nakita niyang tumayo ito para salubungin siya ng yakap. She freely accepted the hug. 

"How are you, Krys? Long time no see?" Said Joohyun now wearing a genuine smile on her face.

"I've never been better. Ikaw kumusta?" Tanong nito pabalik siya kanya and gave her a signal to sit down. 

"I'm feeling a lot better now, Krys. Thank you. How long has it been? 6 months since we last saw each other?"  Joohyun said while trying to recall what happened for the past months.

"Yes, we were together for almost 8 years and ito yung first time na ang tagal nating hindi nagkita, you know." Said Krystal that made Joohyun agree. 

Joohyun nodded.

"Are you okay now?" She asked the taller woman who gave her a quick nod. Krystal gave her a genuine smile that gave Joohyun a sense of relief. 

"I'm glad that we're okay now. Huling beses na nag-usap tayo kulang na lang dalhin tayo sa presinto ng mga nakakita sa atin kasi grabe tayo mag bangayan." They both laughed at that memory.

"Kumusta yung bahay pala? Nandun ka pa rin ba nakatira or naibenta mo na?" Tanong nito at may naaalala na naman siyang tao nang mabanggit ito ng kausap niya. She shouldn't be thinking about that person right now dahil kaharap niya ang ex niya. 

"May licensed broker na ako and naghahanap pa rin kami ng client kaso hindi namin masyadong maasikaso kasi we're both busy sa full time jobs namin." Sagot ni Joohyun.

Then their food arrived at nag simula na silang kumain.

Nagsalitang muli si Krystal, "Hey, if you're too busy pwede mong ipasa sa akin yung contact number nung broker mo para pag free time ko naman, pwede ko siyang i-meet pag may kailangan siyang i-discuss." That made Joohyun froze from her seat. She can't know that it's Seulgi and she doesn't want her ex-girlfriend to know Seulgi's existence.

Si Seulgi ay parang anino sa kanilang relasyon, palagi itong nakasunod kahit saan sila magtungo. Kahit ano ang gawin nila. Maaaring naka move on si Joohyun from her past ay ibig sabihin no'n ay tuluyan na niyang nakalimutan si Seulgi at ang sakit na iniwan nito.

Yung umaapaw na pagmamahal na dapat ilalaan niya sa unang pag-ibig ay nanatiling walang mapaglagyan ngunit hindi rin naman niya ito kayang ibigay sa iba.

Ang pagmamahal na para kay Seulgi ay dapat para kay Seulgi lang. Ang pagmamahal na inilaan ni Joohyun kay Soojung ay para kay Soojung lang at alam niyang doon siya hindi nagbigay nang sapat.

"Hey, are you okay? Nakatulala ka dyan. Mukhang pagod ka na." Asked Krystal that made Joohyun startled. 

"Ah, yup. I'm okay, inantok lang ako bigla. Sorry."  Joohyun realized she safely dodged the question.  " About the house, it's okay kasi manageable naman siya di naman namin kailangan ng constant communication sa ngayon but thanks sa offer. I'll ask a hand kapag hectic ang schedule ko don't worry." She continued. 

Krystal sighed. "I know we're okay na and we've both moved on or say moving on sa relationship na to with an open heart, nalulungkot lang ako na nag end up tayo sa pagbenta nung bahay na pinundar natin."  

Joohyun agreed. Kung buo lang sana siya ay mags-settle sana siya kay Soojung but that wasn't the case for her. Puno siya ng sikreto, puno siya ng unresolved business at unexpressed emotions kaya kahit anong pilit niyang maging mabuting partner ay alam niyang hindi ito magiging sapat at hindi iyon deserve ni Soojung.

"I'm sorry, Soojung, kasi hindi ko deserve yung mga bagay na kaya mong ibigay. I know, kasalanan ko lahat." Joohyun's shoulder fell but she felt a pair of warm hands reached out to her.

Soojung gave her a comforting smile. "It's fine, Joo. You did your best. You tried and that's more than enough for me. Hindi ko alam kung ano o sino ang makakapuno ng void sa puso mo and alam kong naghahanap ka rin ng sagot pero tanggap kong hindi ako ang makakatulong sa'yo doon that's why I let you go."  She rubbed her thumb on her hands before she retracted. 

"I'm happy na hindi na tayo nag-aaway kapag nag-uusap nang ganito, Krys." 

"Ako rin. I am really happy." 

The dinner ended way better than what they have both expected. 

They are walking through the parking lot para makauwi na sila pareho.

"By the way, how's work?"  Tanong ni Joohyun at humarap ito kay Soojung.

"It's fine. Hectic lang sa hospital and I have this special case."

"Really? Bakit? I mean it's okay lang kung ayaw mong i-disclose yung info ng patient. I understand."  She lets out a small laugh at siniko niya ito sa side.

"I have this patient suffering from retrograde amnesia." It made Joohyun surprised but she responded, "Hindi ba normal na sa department niyo yan?" 

"Yes, the thing is, I have this uncertain attachment doon sa patient kasi mukhang naliligaw siya sa buhay niya kasi inabot siya ng dekada para lang mag decide siya to address the problem. Sinubukan daw niyang mag move forward sa buhay niya at tanggapin na lang ang mga nakalimutan sa past niya tapos ngayon hina-haunt pa rin siya nung missing memories niya. Naaawa lang ako kasi naghahanap siya ng sagot na ang tagal nang lumipas and naalala kita sa patient na yon."

Joohyun tilted her head waiting for Soojung to continue...

"I hope you and that patient find the answers you're both looking for, Joohyun. Sana mahanap niyo ang kulang at ang magpupunan nung pagkukulang na matagal nang humahabol sa inyo."

Those words made her sleep later that night. Alam niya kung anong kulang at hindi lang siya handang harapin 'yon kahit hinahabol na siya nito. She felt bad for that patient and she wished na sana mahanap na rin ng patient na 'yon ang nawawalang pagkatao niya.