“Khap u.kjem rraop, jeju?” Patanong na sabi ni Karina. “What does that mean? Parang andaming words.”

 

First day ng Nævian lesson namin, at dahil desidido talaga si Karina na matuto nito, siya na mismo ang nag-aya na sa bahay nalang nila kami mag simula. Mas maganda raw kasi ang scenery ng porch nila at feel niya na madali siyang matututo kung ganto ang paligid niya. 

 

Nag suggest ako na pwede naman sa library nalang after school pero hindi rin natuloy kasi ang gusto niyang schedule ay 'yung same time ng Deep Filipino Words lesson namin ni Yeji. Ewan ko nalang talaga dito. Nung hindi ako pumayag, tsaka lang siya nag insist na sa bahay nalang daw nila – kahit hindi na same time ng lesson namin ni Yeji. Ang gulo, 'di ba?

 

“I love you, mom.” sagot ko.

 

Hinampas niya ako ng notebook na hawak niya, then nag-pout. “I asked you how to say ‘I love you’ not ‘I love you, mom’ ”

 

“Pareho lang naman!” Hinimas ko ang balikat ko kahit hindi naman ako nasaktan. Reflex ko na 'to kasi weird daw kung may mananampal sa'kin tapos hindi man lang ako masasaktan. Kailangan ko umacting.

 

Karina rolled her eyes, “No, it's not. Paano kung I want to say it to someone I love?” 

 

“Mahal mo naman mama mo?”

 

“Yeah, but I don't love her romantically, Minjeong. That would be really weird.”

 

Ah, gets. Oo nga. Inayos ko ang pagkakaupo ko at hinarap si Karina. 

 

“Khap zhao rrip.” I blurted out.

 

“Khap... zhao rrip?” pag-ulit ni Karina sa sinabi ko.

 

'Di ko mapigilang mapangiti sa pagkakasabi niya nito. Kung tutuusin kasi, ngayon ko lang narinig ang tatlong salita na 'yan out of someone else's mouth. Ang madalas ko lang kasing gamitin ay ang familial term nito, which is 'yung tinuro ko na kay Karina kanina.

 

“Mhm, khap zhao rrip.” Tango ko, at ngumisi kay Karina. “I love you.”

 

Bumilis at parang lumakas bigla ang tunog mula sa puso ni Karina at biglang namula ang tenga. 

 

Kinakabahan ba siya? Sabi ni ate Jisoo gano'n daw ang ibig sabihin pag may narinig akong tao na mabilis ang tibok ng puso. Pero saan naman siya kakabahan? Lumingon lingon ako sa paligid.

 

“Oh.” Napaubo si Karina. Aabutan ko na sana siya ng tubig na nasa mesa sa pagitan namin, pero nagsalita siya ulit. “How do you say ‘I love you too’ ?”

 

”Wala.”

 

“Wala?”

 

Tumango ulit ako, “Sa Kwangya, pag nag I love you sa'yo ang mate mo, you don't have to say it back. Instead, lalapit ka sa kanya tapos bibigyan mo siya ng halik.” Tinuro ko ang lips ko.

 

“What if my mom said it to me?” Gulat na tanong ni Karina. “Do I have to kiss her too?”

 

“Ano ba 'yan Karina, ang dugyot mo–” 

 

“It's a valid question!”

 

“Bakit mo naman hahalikan sa lips ang mama mo?” Asar ko sa kanya. “So to answer your question, hindi, syempre.”

 

Curious na binaling ni Karina ang tingin niya sa'kin. “So how do you say it back?”

 

“Hindi ko rin alam.” I shrugged, at sinamaan lang ako ng tingin nitong best friend ko. 

 

Totoo naman. Hindi ko talaga alam. Bihira magsabi ng mga ganyang bagay ang mga tao sa Kwangya, lalo na't kapag halos lahat ng nasa pamilya mo ay prominent members ng Science Guild. Siguro bilang lang sa daliri ko kung ilang beses akong sinabihan ng mga magulang ko na mahal nila ako at sa bawat oras na 'yon, I wasn't able to say it back kasi pati ako, magugulat.

 

At speaking of Science Guild, naalala ko tuloy bigla si ra͡ʊʒjum – o Ate Taeyeon as she insisted. 'Di ako sanay dito kasi si Ate Jisoo lang naman ang tinatawag kong ate, except nalang siguro kung counted 'yung one time na tinawag kong ate si Karina, at ayun, hindi niya 'ko kinausap for three days straight. 

 

As I was saying, nagkausap na kami ni ‘Ate Taeyeon’ last week. Sinabi niya sa akin ang mga plano niya ngayong nandito na siya. Dito na raw siya maninirahan – pero sa lab daw muna ni Tito. Nag offer naman si Ate Jisoo na i-guide siya about Earth customs, kaya wala gaanong problema except nalang kung saan siya titira in the future at kung magtatrabaho ba siya since ayaw daw niyang makitira sa bahay namin ni ate. Remember what I said about superiority complex? 

 

Hanggang ngayon, di ko pa rin alam kung paano ako gagalaw around her. Normal lang ba 'yun? I've been with her halos buong buhay ko noong nasa Kwangya pa kami at parang pamilya na rin ang turing namin sa isa't isa nun. 

 

Pero kung tatanungin ako kung anong pakiramdam na nandito siya ngayon, hindi ko naman maitatanggi na relieved din ako. Kasi all this time, akala ko ako nalang ang nag-iisang Kwangyan at nabibigatan din ako dahil dito – parang buhat ko na rin ang buong mundo namin. Sa akin at sa mga balak kong gawin nakasalalay ang kinabukasan ng home planet ko, kung hahayaan ko na lang ba na mawala 'to as I embrace my life as a ‘human’ here, o may plano ba akong pigilan ang paglaho nito by doing something – anything. Gulong gulo ako dati. So with ra͡ʊʒjum being here, malaki ang tulong niya para mabawasan ang bigat sa balikat ko. At least, hindi lang sa akin mapupunta ang pressure.

 

Hindi na nag-push si Karina about sa topic namin about sa ‘I love you’ thing ng Kwangyans. We went back to our ‘lesson’ habang si Karina, napagdesisyunan na tumabi nalang sa'kin para daw mas ma-gets niya ang mga pinagsasabi ko. Komportable kaming dalawa sa porch nila. 

 

May notebook at pen sa lap ko, at si Karina naman, nakapalupot na naman sa aking braso. Tahimik lang ako na nakikinig sa mga binubulong niyang Nævian words.

 

“Hey, you okay?” Di ko namalayan na nakatingin na pala si Karina sa'kin habang nilalaro ang bracelet sa kamay ko. “You just spaced out.”

 

Kumirap ako at ngumiti sa kanya. Inayos ko na rin ang upo ko kaya pati siya, napagalaw din sa pwesto pero hindi niya inalis ang pagkahawak sakin. 

 

“Sorry, may naalala lang.”

 

“About Kwangya?”

 

“'Yung time na tinawag kitang ate tapos hindi mo ako kinausap for three days,” I joked at agad naman siyang sumimangot.

 

“Isang taon lang naman ang natin, dummy. I'm not your ate.” Umirap pa siya sa'kin tapos biglang tinaasan ako ng kilay with matching gulat expression. “Wait, do you see me as your ate?”

 

“Paano kung o–”

 

Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil hinampas na ni Karina ng notebook niya ang bibig ko.

 

 

 

Ang sakit sa tenga ng sigaw ng mga bata dito! Ang lakas na nga ng mga tili nila, masyado pang sensitive ang hearing ko. Ayan tuloy, doble ang ingay na naririnig ng kawawa kong ears. 

 

Kakatapos lang lang Nævian lesson namin ni Karina, so as we have planned, dumiretso agad kami sa local park dito para mag pahinga muna ng utak. Nilibre niya ako ng isang canned coke, at sa kanya naman, tubig lang. Healthy living daw kasi siya. So ano ako? Malnourished living?

 

“Gusto mo?” Tanong ko kay Karina nung napansin ko na nakatitig lang siya sa isang cart ng cotton candy na pinag pipilahan ng mga bata.

 

“No, I'm good.” Pero nakatingin pa rin siya. Naiinggit siguro 'to.

 

“Wait,” sabi ko bago tumayo mula sa bench na inuupuan namin. 

 

“Where are you going?”

 

Para siyang si Dory sa tanong niya.

 

Dory ba 'yun? Yung unano na may bangs tapos may backpack tas laging nagtatanong kung nasaan siya? Dolores ata?

 

Beatrice? Ewan, basta it's in between those names. Dory, Dolores, o Beatrice.

 

“Bibili ng cotton candy.”

 

“But sabi ko I'm good na.”

 

Umiling ako at kinuha ang wallet mula sa bulsa ko. “Hindi naman para sa'yo. Para sa'kin kasi.”

 

She sulked, “K.”

 

Tumawa na lang ako at na