WINTER’s 

 

“Look at what you did!” Ate Irene yelled at her girlfriend, lightly punching ate Seulgi’s arm after pointing at me and Ryujin.. Sinamaan niya ng tingin si ate Seulgi na wala man lang ka-galos-galos, nakatingin sa sahig habang nakatayo sa harap namin ni Ryujin. 

 

Natigil din agad ang gulo kanina kasi dumating si ate Irene.. thankfully. Kinabahan na din ako kasi ang bilis ng mga pangyayari. Ang sakit pa ng cheek ko. 

 

After ate Seulgi joined, puro tulakan lang ang nangyari, until napatapon na ako sa sahig and that’s when ate Irene came rushing towards Ryujin and ate Seulgi to stop them. 

 

“Mag-mask kayo.” I looked up at my senior nang makita ang iniaabot niya sa akin na face mask. She’s giving me and Ryujin to hide the bruises on our cheeks and lips. Tumango ako at sinunod ang utos niya.

 

Ryujin did the same, and she’s been silent mula nang mapaghiwalay kaming tatlo. 

 

Right, she never said a word mula kanina nung sinugod siya ni ate Seulgi.

 

“Gusto niyo bang mawalan ng trabaho?” Mabilis kaming umiling ni Ryujin.

 

“Seulgi?” Hinampas niya ulit ang braso ni ate Seulgi na nakasimangot na. “Ikaw ang pinakamatanda, ikaw pa ang nanguna.” 

 

Ate Irene forced me to tell her what happened. Of course.. sinabi ko ang totoo. I admitted na bumawi ako when Ryujin smacked me.

 

Looking back at what happened, I’d like to think she just got defensive. I’m pretty sure the tension between us was clear on both sides noon kaya hindi ko siya masisisi if she thought I was gonna punch her.

 

..And I was waiting for her to say something, kung bakit niya ako sinuntok, but she’s too quiet.

 

Hindi naman siya ganitong katahimik last year, palagi nga siyang may satsat kahit hindi naman kinakausap noon.

 

I felt my phone buzzing. It’s been notifying mula kanina. Baka kay Rina.. or galing sa boss namin, o sa head ng training. I can hear Ryujin’s phone notifications too but both of us were too afraid to interrupt ate Irene’s scolding to check our phones.

 

Naiinis ako. I started this day excitedly dahil para akong papasok ulit sa school at mag-aaral sa training but no, this happened and I feel so guilty about being included at something like this.

 

Ate Irene looked mad, hindi ko naman siya masisi.. napaka-immature namin kung titingnan and if I’m in her position, baka iniwan ko na kami nina Ryujin dito.

 

Instead of taking ate Seulgi’s hand, nauna si ate Irene papunta sa elevator paakyat sa lounge ng building. I’ve been here before because of Yeji kaya alam ko. So, I followed her.. late na din kami ni Ryujin kaya nagmadali na din ako sa paghabol kay ate.

 

No one talked din during the elevator ride, during our walk through the hallways, hanggang makapunta kami sa tapat ng magkatabing office na gagamitin namin ni Ryujin, at nina ate Seulgi at ate Irene.

 

Ate Irene gave me a pat on my shoulder before she and her girlfriend headed towards the door to the next room. As I turned the knob, I heard Yeji’s voice kaya napatingin ako sa direksyon nina ate Seulgi where Yeji and Lia are standing next to them, talking to them.

 

Ngumiti nalang ako when Yeji looked at me, worried. I just know she wasn’t just looking at me, she was eyeing Ryujin too.

 

When we entered, hindi pa naman nagsisimula and the assistant named Jiwon gave us the handbooks. She’s smaller than me, petite and has a loud voice—napansin ko lang nung winelcome niya kami, I even felt Ryujin jolting beside me sa gulat dahil sa lakas ng boses ni Jiwon.

 

Jiwon opened the PCs for me and Ryujin, she told us to wait for the speaker.

 

This training would be held in the computer laboratory office. May ibang nandito din, some of them I’ve seen during the meeting last week. I thought na dahil late na kami, magkakahiwalay kami ng upuan man lang but of course, magkatabi kami ngayon at hindi ko alam kung dapat ko ba siyang kausapin. 

 

I don’t even know what I feel about seeing her again, especially after what happened earlier. 

 

So to distract my head, binuksan ko nalang ang phone ko para tingnan ang mga hindi ko nabasang messages habang pinapagalitan kami ni ate Irene kanina.

 

Rina ko: nasa work na akoo

        musta dyan win?

        start ka na ata, all the best baby! i love you sm

 

Magrereply na sana ako when I received another message.

 

Yeji: Win, are you okay? Sorry about Ryujin.

        Anong oras break niyo? Gamutin natin sugat mo.

Winter: Hi Yej! It’s fine, don’t worry. Hindi ako sure kung lalabas pa ako during break time. Thank you :)

 

W ko: Rina, andito na din ako kina Yeji kanina pa, slr po! 

        I’m okay namann, ingat ka baby. 

        I love you, Katarina.

 

As I placed my phone back into my pocket, naramdaman ko ang paggalaw ng upuan ni Ryujin sa tabi ko. 

 

Nang tingnan ko siya, she’s giving me the attendance sheet pala. 

 

Hindi nagtagpo ang mga tingin namin, both of us were avoiding each other kaya ganun din ang nangyari nang kunin ko ang papel. 

 

And while I was writing, I heard her talking. 

 

Finally, I heard her talking. 

 

“Sorry kanina.. I was shocked, I shouldn’t have punched you.”

 

Napatigil ako sa pagsusulat, staring down at the letters I wrote on the paper; W I N T E R  K I.. 

 

I paused when what she said sunk in, alam ko na ang nararamdaman ko.

 

Gusto ko din na magsorry.. for punching her.

 

KARINA’s

 

“Sorry.”

 

I glanced at Gigi na nagd-drive. Nakafocus siya sa kalsada pero everyone in the carㅡme and Ning knows why she suddenly said that.

 

Hindi sila nag-usap kaninang umaga. For sure, hindi din sila nag-usap during work at hindi din sila nag-usap on their way to pick me up.

 

Busy ang baby ko kaya sina Gigi at Ning din ang sumundo sa akin.

 

“Ning..” Nagsalita ulit si Gi, hindi kasi sumagot si Ningning eh.

 

"Ano?"

 

Nanahimik lang ako dito sa likod, kunwari nalang, wala akong naririnig. 

 

"Sorry." Banggit ulit ni Gigi. I can see how she keeps glancing at Ningning na sa labas lang nakatingin. 

 

"Bakit?" 

 

Ano? Bakit? Ang iikli ng tanong ni Ningning, she sounds like Winter kapag sinusuyo ko.

 

"Kasi umalis lang ako basta nung isang gabi.."

 

I couldn’t help recalling what happened the other night. Hindi ko malilimutan kasi nabitin ako nun! Sobrang cute at hot pa naman ni Winter that day. But it’s okay. Ang mahalaga, nag-uusap na sila ngayon.

 

"Bakit, Gigi? What exactly are you apologizing for? Eh ano naman kung umalis ka?" Asking the right questions, Ning. Good job! 

 

"I just needed some fresh air."

 

Sa tingin ko, as a friend na ayaw silang magkalabuan, they would have to come to terms para hindi sila nad-drain sa thoughts nila. I got lucky dahil iisa ang gusto namin ni Winter. And.. if ever that same situation happens to me and Winter, siguro magpaparaya ako. I’d do everything that Winter wants.

 

"You can always talk to me.. Hindi naman kita pinipilit sa mga gusto ko kasi ayokong masakal ka."

 

"Mahal kita, Ning. Gusto kong maging masaya ka."

 

Pero magkakaiba ang mga tao, Gigi has pinaghuhugutan at malakas ang hila nun sa train of thoughts niya whenever this comes up.

 

I saw Ningning finally looking back at her girlfriend na ngayon ay nakatitig na sa daan.

 

"Masaya ako." Ningning said, staring at Giselle.

 

"But you can be happier."

 

Nainis ako sa sagot ni Gigi, but at the same time, naiintindihan ko naman. 

 

Ever since I met Gigi, she’s never had any romantic interests. Oo, mahilig siyang makisali sa pang-aasar sa amin ni Winter, sometimes teasing Ningning with her former crushes. Kaso yun lang, wala talaga siyang masyadong interest dahil galit ata siya sa idea ng commitment.

 

"'Wag ka ngang magsalita nang ganiyan, Gigi.." Ningning sighed, lightly slapping Giselle’s thigh. 

 

Hindi naman siguro galit si Gigi sa idea ng commitment, assumption ko lang yun na binabawi ko na ngayon kasi look at her, holding Ning’s hand na nasa gitna nila. 

 

"Bati na tayo?" Nakangiting tanong ni Gigi.

 

"Hm.."

 

Napairap na ako sa ngitian nila. Kakainis talaga maging thirdwheel! Okay pa kung ako yung nasa first or second wheel eh.

 

"Magbati na kayo, please." Sabi ko. Tumawa naman sila kaya I glared at Ningning through the rear mirror.

 

"We can not talk about that naman, Giselle. Kung gusto mo.. Seryoso ako. Hindi kita pinipilit, dun tayo sa comfortable ka." Giselle. Ning just called Gigi as ‘Giselle’. It means she’s above serious-being serious. 

 

I hate it when there’s a gap forming in my circle. Kung sa ibang perspective, Ning calling Gigi ‘Giselle’ in that tone is just normal pero para sa akin, para kay Gigi, that’s something she has to think about. 

 

Ayusin mo yan, Gigi.

 

"Alright.. thank you." Sagot ni Gi na napansin din ang pagtawag ni Ning sa full first name niya.

 

After a few good minutes, one block away nalang kami sa condo building. 

 

"Karina." Napakunot ang noo ko nang tawagin ako ni Gigi. Karina ampotek.

 

"Yes, Giselle?" Pabalang kong sagot. Inirapan niya ako through the mirror.

 

"Kat." She called me again.

 

"Yes, mommy number 1?" Pa-sweet kong sabi, blinking my eyes in a pretty way habang naka-grin. Siya si mommy number 1, si Ning ang mommy number 2 dahil feeling ko anak nila ako ngayon.

 

Narinig ko ang pag-‘Tss’ niya kaya napasimangot ako. 

 

"Ano?" Inis kong tanong. 

 

"Nakauwi na ba si Win? Kami na ni Ning ang bibili ng dinner natin.” Oh right.

 

Dinouble tap ko ang screen ng phone ko to check pero kagaya kanina, wala pa ring reply si Win. Busy yata yun, huling reply niya eh kanina pang umaga.

 

"Hindi nga nagrereply eh..” I sighed. “Pero ang usapan naman kanina, sa unit niya tayo magdidinner so sige lang, drop me off nalang sa may entrance."

 

Tumango nalang si Gigi. Nakita kong nagchecheck na si Ning ng mga menu sa FP app niya sa phone. 

 

A minute later, nasa entrance na kami ng building so I got ready to leave the car. 

 

"Ingat kayo! Thanks sa ride."

 

"Sige, bye Kat!"

 

"Byeㅡ"

 

Hindi natuloy ang pag-buhbye ko kasi biglang namanhid yung noo ko na tumama sa handle sa may car ceiling katabi ng pinto ng backseat when I was going to leave the car.

 

"Aray!"

 

Ang sakit, nauntog ako!

 

"Ayan, gaga ka!" I heard Ningning gasping habang si Gigi, tinatawanan na ako. 

 

Hinampas ko yung bubong ng sasakyan niya nang makatayo ako sa labas while glaring at the car owner. 

 

"Kat, ‘wag kasi!"

 

Tawa ka pa dyan ha?

 

"Bye!" Isang hampas pa ulit kaya nagmadali na siyang umalis bago pa ako makapalo ulit sa kotse niya.

 

------

 

"Aww.." Hinihilot ko ang ulo ko pero mas sumasakit yata. 

 

Kainis naman kasi. Kapag nagkaroon ako ng sasakyan, yung roofless para walang nauumpog.

 

Nakarating na din ako sa tapat ng unit ko pero wala pang reply si Winter until now. Hm.. unahan ko nalang siguro siya sa kwarto niya. 

 

Wala pa din si Yeji. Wala ding paramdam sa group chat namin yun. Busy siguro? If tama ang pagkakaalala ko, kasama niya sina Seulgi at ate Irene ngayon.

 

After changing clothes, lumabas na din ako agad mula sa unit ko para puntahan yung kabila dala ang susi sa bedroom ni Win. I know Winter’s password—we all know each other’s passwords pero ako lang ang may duplicate ng susi sa kwarto niya. 

 

Syempre, ako pa ba?

 

Medyo delighted pa ako at the moment after witnessing Gigi and Ning’s talk kanina kahit na masakit nang slight yung ulo ko. 

 

But when I entered Winter’s living room, nawala lahat ng nararamdaman ko at napalitan ng kaba. I saw Winter holding up a hand mirror and a cotton, then when she saw me, she rushed to hide everything behind her..

 

..revealing her bruised face.

 

"Winter? Anong nangyari?" Mabilis din niyang kinuha ang mask out of nowhere at tinakpan ang bibig at pisngi niya. 

 

"W-Wala!"

 

I think my eyebrows clashed sa sobrang pag-aalala. Nilapitan ko siya at tinanggal ang mask niya para makita ang mukha niya.

 

"Baby, ano 'to? Sinong gumawa niyan?" Her eyes are busy looking somewhere else. 

 

Kinuha ko agad yung first aid na nakatago sa likod niya at nagsimulang linisan siya. , ano ba ‘to? Bakit ganito ‘to?

 

Winter winced. "Rina—m-masakit.." She mumbles, pulling away from my hand. 

 

Napalunok ako at inis siyang tiningnan. "Tch, ano ba naman yan Winter? Sinong gumawa nito sayo ha?"

 

Umiling si Winter, avoiding my question again.

 

"What happened sa forehead mo?" She asked instead, reminding me of my red forehead. Oo nga pala.

 

Ah—look at her! Nililipat sa’kin yung usapan.

 

"Wala, nadali lang somewhere." Pagdismiss ko. Pinisil-pisil ko yung ointment paste container, para lang ready mamaya.

 

"Nauntog ka?" Tanong niya ulit, malalim akong huminga bago ipagpatuloy ang pagpunas sa isa pang sugat niya sa pisngi.

 

Hindi ako sumagot. I’m baffled. Either nahihiya sa binibigay niyang attention sa noo ko or naiinis dahil sa itsura niya ngayon. 

 

Sa lahat ng mukha sa mundo, mukha ni Winter ang pinakamaamo so who in their right mind would try to ruin it?

 

"I thought designing ang training na yun.. bakit parang boxing pala?" Ipinilit ko ulit na ibalik sa kaniya ang topic namin. I heard her sighing.

 

"Rina.."

 

"Nag-aala