Pang limang araw na ni Winter sa hospital. Sa totoo lang ay yamot na yamot na to at gusto nang umuwi pero kailangan niyang sundin ang utos ng doktor. Wala pa siyang go signal para mag discharge. 

Miss na miss niya na ang anak niya. Pero kahit pa nangungulila na siya sa anak, hindi niya na ito pinapunta sa sa hospital para dumalaw. Call her overthinker pero isipin niya pa lang na baka kung anong sakit pa ang mahagip ng anak niya ay nako. Hindi niya kakayanin.

Kaya kahit labis ang lungkot nito, they settled na lang sa video calls tuwing hapon o gabi. Isa pa she’s still recovering kaya wala rin siyang choice. 

Habang lumilipas ang araw lalo siyang nalulungkot. Alam niyang nasa maayos na pangangalaga ang anak niya dahil nasa mga magulang niya ito pero hello, ina lang siya. Sino ba namang nanay na gusto iba ang nag-aalaga sa anak niya?

Hindi nagtagal ay naramdaman na naman niya ang sensasyon na nararanasan niya for the nitong mga nakaraang araw. Napahawak siya sa sariling sintido at marahan na sinimulan haplusin ito. Pumipintig ang ulo niya kakaisip. 

“Mamsh, okay ka lang ba?” Tumango lang siya sa kaibigan na katabi niya ngayon sa kama habang pinagbabalatan siya ng mansanas. 

Ngayon lang ito nakadalaw ng matagal dahil kailangan niya dumboble trabaho sa restaurant dahil wala si Winter. Iniwan niya muna ito sa ate ni Winter ngayon. “Uy, Winter umayos ka ah. Ano nga?” 

“Wala nga. Okay lang ako.” Pumikit siya at sumandal sa naka-reclined na kama. 

“Sure? Baka kala mo nakalimutan kong binalak mo makipag meetup kay San Pedro.” Malamyang sabi ni Ning sabay subo sa kaibigan ng isang slice ng apple. Napakunot naman ang noo ni Winter sa sinabi ng kaibigan.

“Anong meetup kay San Pedro ka dyan?” She glared at Ning habang nginunguya ang mansanas. 

“Hindi ba totoo? Muntik ko na nga tawagan yung agent ng St Peter na kinuhaan natin ng plan eh.” Natatawang banggit ni Ning na kala mo hindi tungkol sa life and death situation ang sinabi.

Weird na tumingin si Winter sa kaibigan. Ano bang klaseng kaibigan ang meron siya?

“Seryoso, Ning? Parang gusto mo yata akong mamatay.”

“Sorry na, coping mechanism lang po. Natakot kaya ako nung nakita kitang nagdedeliryo.” Paglambing ni Ning sabay sandal ng ulo sa balikat at kapit sa braso ni Winter. 

“Siguraduhin mo lang ha.” Naglabas na siya ng maliit na ngiti. Alam niya naman na weird lang talaga ang kaibigan. 

“Oo nga kaya wag kang mamamatay.” Seryosong sabi nito at napalakas ang tawa ni Winter. Napa-wow na lang siya sa isip dahil sa wordings ng kaibigan. “Tawa ka dyan? Kala mo kakayanin ko pag nawala ka.”

“Para kang tanga. Oo na, na-motivate na kong hindi mamatay.”

Tawang tawa lang ang dalawa sa sarili nilang kalokohan. Napuno ng kanal humor ni Ning ang buong kwarto na havey na havey kay Winter.

Pero may ibang pakay pa si Winter. When their laughter died, she started fiddling her fingers. 

Hindi bulag si Ning para hindi mapansin yon. Without thinking much, hinawakan niya ang kamay ng kaibigan at tinanong.

"May problema ba?" Ning asked. Her voice was laced with concern. 

Winter took a deep breath bago sumagot. She's too anxious for this.

"Can.. Can I ask you a favor, Ning?" Tanong niya with hopeful eyes. Sana lang pumayag ang nakababata.

"Okay? Ano ba yon?" Unsure na sabi ni Ning.

"P-pwede bang ikaw na lang sumama sakin dito? Don't worry! Baka sa makalawa makakauwi na ko sabi ni doc.. just..I.." Hindi maiwasan ni Winter mag stutter. Napahawak siya sa sariling noo due to frustration.

"Baliw! Wag ka ngang ma-stress dyan." Mahinang hampas ni Ning sa kaibigan. "Wala namang problema sakin, pero bakit?"

Hindi agad nakasagot si Winter. Nakayuko lang ito and maybe nag-iisip ng isasagot. 

The sight is too familiar to Ning. 

She knew this sight of Winter. 

All too well.

"Si Karina Ning." Winter paused. "Nakakahiya sa kanya. Limang araw na ko dito, naiistorbo ko na yung tao, N-Ning. What if nakakaapekto na sa trabaho niya? Paano kung—"

Niyakap ni Ning ang kaibigan to stop her rambling.

Her heart aches for her friend. 

Hindi ito yung first time na makita niyang maging ganito ka-anxious ang kaibigan.

In fact, maraming beses na.

And it's all because of that certain woman. 

Last time na na-witness niya ito is before their divorce. 

Karina really left a bad impression. 

Winter cried on Ning's shoulder. She hates that she feels this way. Ning did nothing but caressed her back.

Imbis na nagpapagaling lang siya ng ayos, lagi pa siyang antsy kay Karina. 

Don't get her wrong, sobrang alaga sa kanya ng ex-wife niya nitong mga nakaraang araw. 

Pero there are things that's hard to forget.

Nang humina na ang pag-iyak ni Winter ay iniharap niya ito sa kanya. Yakap niya pa rin ito sa bewang at ang ulo nito ay nasa balikat niya. 

“Iniisip mo pa rin ba yun?” Mahinahon na tanong niya dito. Tumango lang ito as response.

“Hmm, ayaw mo ba non? Baka bumabawi na si Mama K. Hindi naman siguro yon magtatagal dito kung nakakaistorbo ka sa kanya.” 

Ayon kasi ang nasa isip ni Ning. Na