“I can pay for the groceries, Winter.” Kinakausap ko si Karina regarding sa house rules. I suggested na half-half kami sa bills and groceries. “Also the other bills. Electricity, Water and Internet.”

Bakit hindi na lang kaya siya umuwi sa bahay niya? Ano pang saysay ko kung siya magbabayad lahat?

Pero magtataka pa ba ako? Siya naman talaga nagbabayad ng halos lahat noon. 

Not that I wanted but she insisted. Recently lang din namin na-establish yung restaurant ko. I was a normal corporate girl before. 

Wow, normal. 

Though hati kami sa hulog ng bahay dati as well as yung family car namin noon na never ko naman na-drive dahil ayoko mag drive that time.

Well, ayoko pa rin ngayon. Wala lang akong choice. 

“At bakit ako papayag?” I countered. “Ikaw na nga nagbabayad ng tuition ni Avery.” 

Sa totoo lang medyo surprising pa rin everytime na nakikita ko yung tuition ni Ave. Like, really? For a 6-year old kid? 

Ganon ba talaga? Pero siguro ignorante lang ako dati.

Sila Mommy at Daddy lang kasi ang nag-aasikaso ng tuition ko noon.

Pero okay na rin. I want the best for Avery. Kaya nga kami nagtatrabaho eh. To afford to give her a good life. 

“Because that’s my responsibility. Hayaan mo na ko, ikaw naman nagbabayad ng condo.” 

To be honest ang laki ng gastos ko sa condo na to. I already paid more than half of it pero ang laki pa rin ng monthly. 

I think 2 years more at matatapos ko na to bayaran.

After non ay maintenance na lang ang babayaran ko buwan buwan. 

“Karina hindi pwede yung gusto mo. We’re individuals now at si Avery na lang ang responsibility mo dito.” 

Tangina.

Ako nasaktan sa sinabi ko ha?

Halata na ang frustration sa mukha niya.

“Look, you’re still the mom of our child, Winter. Kahit wala ng bisa ang kasal natin,” Lumihis ng tingin ang ex-wife ni Winter. “Hindi magbabago na ikaw ang nagdala ng anak ko. Natin.”

“Fine. Do what you want, Karina. It’s not like you ever listen to me.”

“What are you saying?”

“Nothing.”

“Win–”

“You can pay the bills, Karina. Basta ang gusto ko lang is magsasabay tayong kumain pag nandyan si Avery and tell me pag aalis ka para hindi maiwan mag-isa ang bata.” 

I stated as if walang alam si Karina.

I'm still bitter about it.

“I told you, I work from home na. It’s unlikely na maiwan ko si Avery.”

3 months ago sinabi sakin ni Karina na umalis na siya sa corporate job niya.

The job she loves the most.

She’s currently working under an American company na home-based. 

Bahala siya kung anong gusto niyang gawin sa buhay niya.

“Unlikely but possible. Basta sabihan mo na lang ako.”

Why am I so petty?

Tuwing kausap ko si Karina, I can’t help but to be sarcastic, angry– or sad.

That's all I feel pag kaharap ko si Karina. 

How I wish I didn't feel that way.

Ang sakit kasi sa puso.

I checked my watch at 9:30 AM na. 30 minutes na lang ay mag o-open na ang restaurant.

“I have to go. Please don’t forget na sunduin si Ave mamaya.” 

I didn’t get to hear kung sumagot ba si Karina. Tuloy tuloy na kasi ako lumabas ng pinto.

Anong nangyari samin?

“Stupidass, I heard nakatira ka na ulit with your wife.” Sumalampak ang kaibigan ni Karina sa carpet ng sala. “Ooops, ex-wife na pala. My bad.” The Japanese girl teased. 

“ you.” 

Pumunta ang kaibigan niyang si Giselle to celebrate her new residence daw. Hinayaan niya na tutal kailangan niya rin ng makakausap.

“Kidding aside, how do you feel?” Tumabi si Karina sa tabi ni Giselle. 

“I don’t know. Ang daming changes.” I sighed remembering my recent interactions with Winter. It’s too cold.

It was so cold that I could barely see the woman I spent half of my life with sa current Winter.

“Tanga, malamang. Iba yung dati kasi kayo pa nun. Tsaka ilang buwan na kayong hiwalay ah? Hindi ka pa ba nasanay sa not so new treatment ni Winter sayo?” 

She didn’t need to rub it off. I’m very much aware.

“Parang never naman ako masasanay, Gi.”