When I ended my relationship with my ex-wife, samu't saring mga tanong at opinyon ang narinig at naririnig ko pa rin up until this day.

"Bakit ka nakipaghiwalay? Sayang ang pagsasama niyo."

"Mga bata talaga ngayon wala ng respeto sa kasal."

"Naku, kaunting probleman lang. Sana pinagtiyagaan mo muna ang asawa mo."

Sa totoo lang, nakakabother.

You know, sometimes I question myself if I did the right thing kasi why do I feel like it was my fault?

Masyado lang ba akong sensitive?

Sinayang ko lang ba yung oras namin?

Yung feelings kasi, alam kong nandiyan pa rin. It never left eh. Kaya hanggang ngayon tinatanong ko pa rin ang sarili ko.

Siguro mas madali kung wala na akong feelings para sa kanya.

Feelings makes everything complicated.

Pero then again, I had my reasons.

Yes, reasons.

Akala kasi ng iba, tinapos ko because of that incident.

Well, that was somehow the decision point.

Pero hindi lang iyon ang dahilan. Kahit sino naman siguro na may asawa ay hindi lang basta basta makikipaghiwalay dahil lang sa isang problema, tama ba?

It's not just isang away tapos tama na.

Isang problema, ayoko na.

Isang tampuhan, tapusin na.

Hindi iyon eh.

It was more than that.

Yung matatanda sa buhay namin, they don't see it that way. Ang alam lang nila, pabaya ako. Hindi kayang samahan si Karina sa hirap.

Ako yung asawang hindi maaasahan.

Ako yung asawang nangiiwan.

Siguro nga ganon ako.

Siguro.

Pero sorry ha? Nalilito man ako pero hindi ako nagsisisi.

"Bab!"

Napaangat ang ulo ni Winter sa direksiyon na may tumawag sa kanya. A sense of familiarity hits her nang makita niya ang pamilyar na mukha ng babae na ngayon ay nakatayo sa pinto ng office niya. 

Dali dali siyang tumayo at niyakap ang babae.

"Ate Bab!" She basically shouted upon hugging the girl. "You're here." Dagdag niya while the other girl hugged her back.

"You're all grown up pero napaka pa-baby pa rin." Natatawang sabi ng babae, still not breaking the hug. Winter jokingly frowned.

Humiwalay sa yakap si Winter and humawak siya sa mga kamay nito. She can't believe that her Ate Bab is finally back after all these years.

"Bakit hindi ka nagsabi? Nasunod sana kita." Nakapout niyang sabi.

"It's fine. Tsaka," The woman roamed her eyes sa opisina ni Winter. "You must be very busy. Your restaurant is a total hit!" 

After their hi's and hello's, pinaupo niya na rin ito sa couch so they can continue their catching up.

Mijoo is like an older sister to her. Actually, ang magkaibigan talaga ay si Mijoo at ang Ate niyang si Jennie. Pero dahil laging kasama nito ang Ate niya noon, naging close na rin sila. 

When Jennie started her job, which requires the older woman to go abroad a lot, mas naging strong ang bond ni Mijoo at Winter. Though not too long after ay nag-ibang bansa rin si Mijoo para doon magtrabaho. 

After 3 years, ngayon na lang ulit sila personal na nagkita. Pero sa mga nagdaang panahon ay wala naman silang gaanong na-missed sa buhay ng isa't isa dahil nag v-videocall sila every now and then.

"Kumusta naman ang life?" Mijoo asked. Nakasandal ito sa backrest ng couch at may hawak hawak na mug na naglalaman ng tsaa habang si Winter ay nakatayo sa tapat ng lamesa at nagtitimpla ng kanyang kape.

"Updated ka naman, Ate bab. Lagi nga tayong magkacall." Sagot niya matapos magtimpla.

Naglakad siya papunta sa couch, coffee in her right hand. She sat sa opposite side ng upuan.

"Iba yun, Bab. So, ano nga?" 

Winter sipped her coffee and kept her blank face.

"Well, okay lang." She truthfully answered.

For the past months, she's striving. Yung tipong okay, pwede na. But hey, at least okay no.

"Okay? Care to elaborate?" Curious na tanong ng nakatatanda at humarap sa direksyon ni Winter. Napairap naman ito sa dahil sa pag-usisa. Hindi pa rin talaga nagbabago. 

"Ano bang gusto mo malaman, Ate Bab? Okay naman ako, ganon pa rin. Okay lang kami ni Avery." Napangiti siya sa sarili niyang pag mention sa anak. Nasa school nga pala ito ngayon. Bahagya niya na rin itong namimiss dahil lately ay busy siya.

Suminghal si Mijoo dahil sa pagka-vague nang sagot ni Winter. Hindi man lang mapiga magkwento.

"Ang hirap mo kausap. Osya, baguhin ang tanong. Kumusta kayo ni Karina?" Pag taunt niya sa nakababata habang nakataas ang kaliwang kilay nito.

"What about me and Karina? We're fine. Okay lang kami." She paused for a while, "We co-parent. Ginagawa niya naman yung part niya."

Hindi gustong magtanong ni Mijoo. She's scared that she might open some wounds from the younger pero she can't help it. It's been years at ngayon niya lang ulit nakausap si Winter ng personal.

She see Winter as her own younger sibling. When she learned the news na nakikipaghiwalay na ito sa asawa niyang si Karina, gusto niya umuwi sa Pinas ngunit hindi siya pinayagan ng boss niya. She can't go against them dahil under siya ng contract.

It physically pained her dahil wala siyang magawa. Hindi niya madamayan ang nakababata. So ngayon, she'll do everything to help and guide Winter.

"Eh ikaw, okay ka lang?" After asking, she stood up at pumunta sa fridge. Sinuri niya ang ref at tsaka kumuha ng bottled water. "Pahingi ako ah."

Winter nodded. She didn't even need to ask.

Nakasandal na ito ngayon sa ref. but she's still looking at Winter. Anticipating for the younger's answer.

Yumuko si Winter at napatingin sa kanyang mga kamay. She started to think, okay naman siya di ba? Okay naman siya sa set-up nila. But she can't deny, she always feel empty. There's a gap na hindi niya alam kung paano pupunan. 

Mijoo noticed the girl's expression kaya lumapit siya at tumabi dito. Inakbayan niya si Winter at sumandal naman ito sa kanyang balikat.