A/N: Yep. This is more like a filler chapter (hence, the title) but still let this out bec. part ng outline ko. Thanks for reading :*

_________

"Sure ka she's still here?"

"Huh? Hmm yes? She told me andian lang siya and she's just studying today."

Wendy pursed her lips. Tumanaw tanaw pa siya ng konti sa sinisilayang coffee shop pero di naman niya makita ang kanyang hinahanap. "Rene, I think she's not here."

Narinig niya na nagbuntong hininga sa kabilang line ang kausap. Maikli ang pasensya ni Irene, she knows. "Wends. Have you tried entering na ba?"

Ilang segundo ring di nakasagot agad si Wendy. 

"See." Isa nanamang deep breath bago sumagot uli ang kausap. "Wends, pumasok ka na. Wala namang mangyayaring masama if you get in... Edi wala siya dian."

Sa totoo lang, di rin alam ni Wendy kung bakit nahihiya siyang lumapit at i-approach ang hinahanap niya. Normally, she's confident with people. A people person. Approachable, and no problems with socializing. 

But that's different. This is different. Kaya siya nandito ngayon is to make amends. Even though sabi naman ni Irene na hindi na need yun dahil kebs naman yung unang pagkikita nila ni Seulgi. Surely, she won't mind her backhanded responses nung time na yun. Right? It's barely 2 lines???

Kay Irene, yes. Maybe it's okay. But with Wendy? No. She needs to fix this. She needs to make bawi kay Seulgi.

Eto kaya ang rason bakit may mga unwanted flashbacks si Wendy for the ongoing several days. Yung mga moments na patulog ka na then you suddenly remember the most embarrassing things you did randomly. She normally remembers her nakakahiyang moments sa class, which is sparse. Kaya keri lang. But THIS is recent at bumabagabag sakanya. 

Kaya she felt the NEED to address this.

Tumango nalang si Wendy sa kausap sa phone kahit di siya makikita nito. Then she remembered to answer verbally. "Okayy. I'll get in." 

Tbh, napansin na rin ni Wendy na mukha siyang tanga sa labas na palinga linga sa loob na tinitignan na rin siya ng ibang tao na nagkakape. Yes, need na niya pumasok and prove na she's not a weirdo.

"Good. and Wends?"

Tinutulak na ni Wendy ang pintuan ng shop. "Hm?"

"Don't sweat it. I swear you're just overthinking."

Tumingin tingin si Wendy sa paligid discreetly, searching for Seulgi. "I hope so."

Binaba na ni Irene ang call nang saktong makita na rin ni Wendy sa di kalayuang table na well lit ang hinahanap.

Kang Seulgi.

Na nakatulala sa kawalan habang may ibinubulong. Nangiti si Wendy. Malamang eto ang studying approach ni Seulgi. Siya lang mag isa sa mesa niya (which is understandable dahil di naman go to coffee place ito ng mga students na gaya niya kaya di matao) at nakalabas din ang makakapal na libro nito pati na din ang commonly-used vertical pencase na punong puno ng highlighter at mga pen.

Yes, kauri nga niya si Seulgi.

Napansin niyang coffee lang ang nasa mesa ng sinadya, kaya naisipan ni Wendy na umorder ng cinnamon roll para kay Seulgi. 

Nakacrouch si Seulgi habang nags scribble ng notes nang may mapansin siyang platito na inilalapit sakanya. Iiiwas na sana niya yung platito kung wala lang itong laman na mabangong cinnamon roll dahil sabaw na rin siya. At wala din siyang naalalang inorder na tinapay sa counter.

Napalunok nalang si Seulgi.

Wag mo sabihing lalaki nanaman to? Yeah. Bakla man si Seulgi pero attractive parin siya in general. Pati na rin sa mata ng mga kalalakihan. Si Kang Seulgi pa ba? Hello? Kung di nga sila naglaro ng Truth or Dare sa Nest ay di niya malalamang nabiktima din niya si Jackson eh. Hehe

Ready na sana ang rejecting face ni Seulgi na reserved sa mga lalaking stinky pero na-caught off- guard siya nang makitang babae pala ang may dala foodz.

And not just any other girl.

A smiling Wendy suddenly appeared.

Oh?

"H-hello. For you?"

Napatilt nalang side ways ang ulo ni Seulgi. Nagtatanong ba siya?

Natawa nalang din ng slight si Wendy sa kaganapan. Jusko. Medyo nakakahiya din pala ang ganito. "Seulgi."

Mga solid 4 seconds rin bago sumagot sakanya si Seulgi. Pero that doesn't mean na naiintindihan na niya ang kaganapan. Ang alam lang niya… "Wendy? Right? Hi :D"

Dali-daling inayos ni Seulgi ang gamit niya sa mesa para paupuin si Wendy. Di man niya alam kung bakit siya nilapitan ng ganitong manner ni Wendy pero a company is always most welcome, diba. Ginesture niyang umupo ang bagong dating at umupo naman ito agad.

Nang matapos ang seremonyas ay bumalik uli kay Wendy ang kakaibang feeling. Medyo naiinitan siya. Kahit na nakajacket ang mga tao dito sa coffee shop. Nakatigil nalang silang dalawa sa isa't isa. Although magaan naman ang mukha ni Seulgi, napalunok nalang Wendy. 

At dahil di mahanap ni Wendy ang boses niya for the first time in a while, si Seulgi uli ang nagsimula. "So…?"

"Uh-hm. I just dropped by to say sorry for... how I treated you when we last met. That was rude of me. You did not deserve that." 

Sa muli, nakita uli ni Wendy ang pagtilt ng ulo ni Seulgi ng 15 degrees. She found it cute. Pero this time with matching confusion na rin sa mukha niya. 

Seryoso, di alam ni Seulgi kung saan nanggaling ang kausap. Ano bang meron last time? May nangyari bang drastic? "Huh?"

Napakamot nalang ng batok si Wendy at nagtawanan ang dalawa.

——————

Bumalik si Seulgi sa table niya na may bitbit na frappe. Kung binilhan daw siya ni Wendy ng cinnamon bun, bibilhan niya ng kape si Wendy. Dahil di naman nga niya kailangan gawin yon for their first meeting according to Seulgi.

Humindi si Wendy, pero wala siyang nagawa nung tumayo na si Seulgi para umorder. Di daw siya pwede umalis ng di niya napapalitan ang binili nito.

“Oh.” Nilapag niya sa harap ni Wendy ang kape. Naggesture siya ng no thanks by waving pero di yun tinanggap ni Seulgi. “Sigee naaa. I insist.”

Nangiti nalang si Wendy at itinabi sakanya ang inumin. “Thank you.”

“Wala yan. Kapalit manlang nung bun. Salamat uli ha :D” 

Tbh, di na yata alam ni Wendy kung ilang beses sila nagthank you sa isa’t isa ni Seulgi. 

“That bread was the le