Simula first year magkaklase na tayo.

Kung yung iba napapansin ko dahil sobrang ingay nila or kahit anong makaagaw pansin na gawain para mapansin.

Parang yung mga kaibigan mo na sobrang ingay at ang gugulo, pero hindi naman sila yung mga estudyante na kahit may teacher na sa harap e maingay parin.

Maingay lang naman yung tropa nyo pag vacant or pag wala pa yung teacher.

Pero ikaw, hindi ko alam kung paano ka naligaw dyan sa circle of friends mo, ikaw lang ata yung di palasalita sakanila.

Lagi ka lang nakikinig sa kung ano man yung sinasabi nila.

Tatawa or ngingit pag may nakakatawag naikwento yung mga kaibigan mo.

So tingin ko yun yung reason bakt kita napansin.

You always have this poker face look, pero pagkasama mo na yung mga kaibigan mo, you were all smile.

Siguro dahil komportable ka sakanila.

Natapos yung first year ni hindi man lang tayo nakapag usap.

Ni hi ni hello wala.

Siguro hindi ka lang talaga palasalita.

O baka hindi ka lang talaga palakausap sa ibang taong hindi mo kilala.

Second year, same section ulit tayo.

Ganon ka parin.

Tahimik lang magsasalita ka lang pag andyan na yung mga kaibigan mo.

I don’t know but I always caught myself looking at you.

Staring pa nga kung minsan e.

And I don’t know why talaga.

There is something on you kasi na ang sarap mong titigan.

Napansin ko lang na cute ka pala talaga no.

Tama nga yung sinasabi ng mga kaibigan ko, that you’re cute lalo na pag ngumingiti ka.

Hindi naman sa hindi ka cute pag nakapoker face ka, in fact I didn’t find you less attractive kahit na you’re on your poker face look.

Wait did I say, attractive? Well whatever.

After a few months, lumalaki na yung fandom nyong magkakaibigan dun sa lower year satin.

Lalo ka na, napakaraming dumadayo sa labas ng room natin para lang makita ka.