The whole weekend akong naghintay ng message ni Seulgi. Kahit simpleng “Hi” or “Hello” wala man lang akong nareceive from her.

I thought it was safe to think na we had a great day last Friday pero parang nadala na naman ako ng pagiging assuming ko.

 

Sana talaga hindi ko na lang sinunod si Jin and Joy. Sana hindi na lang ako nag make ng effort para mapalapit sa kaniya.

 

Ang saya pa naman namin nung Friday yung tipong unti-unti na kaming nagiging comfortable sa isa’t isa. Baka naman imagination ko lang yun? Parang nung sa Raon lang.

Hay. Ang confusing!

 

 

 

 

 

 

 

I quickly checked my phone nang mapansin kong may nag message.

 

Si Joy lang pala.

Ugh!

Nakakainis! Bakit ba until now umaasa pa rin ako?

 

 

Joy: kala mo si seulgi na noh?? ako lang to beh! see u sa lunch!

 

 

I unconsciously rolled my eyes.

Lakas din mang-inis nitong best friend ko noh? Sabagay, she didn’t even try to comfort me nga nung nagrant ako sa kaniya yesterday. Ano pa bang ieexpect ko?

 

Hindi agad ako nakapagreply kay Joy when I noticed Seulgi na naglalakad papasok ng room. As usual, naka-yuko na naman siya habang nakahawak sa shoulder strap ng bag niya.

Mas nakakafrustrate because parang wala talaga siyang kahit anong emotion habang heto ako, sobrang bothered.

 

 

Irene: Kakarating lang ni Seulgi and I think wala lang talaga sa kaniya. What should I do? :(

 

 

Naghintay ako ng ilang minuto para sa reply ni Joy pero mukhang nasa byahe na siya papuntang school or baka naman busy na siyang makipagdaldalan sa mga kaklase niya.

 

I discreetly looked in Seulgi's direction.

Nakapatong yung chin niya sa kamay niya habang nakatulala sa window. I wonder if pumasok man lang ba ako sa isip niya. Hmm… maybe… pero I honestly think na maliit ang possibility.

 

Tama na nga Irene!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ilang oras na ang lumipas when I read Joy’s reply sa message ko kanina.

 

 

Joy: edi kausapin mo. alam naman nating pareho na hindi nangangagat si seulgi.. hahahaha!!!

 

Joy: or baka nangangagat nga… pero u know… sa ibang paraan... :’>

 

Joy: eme! di na tayo highschool bes!

 

 

Napa-irap na naman ako nang wala sa oras.

Kausapin? Ano naman ang sasabihin ko sa kaniya?

 

 

Irene: How?

 

Joy: kaya mo na yan bes. sakto maglalunch na singit mo na yan before tayo magkita sa canteen :p

 

 

Ang laking help talaga nitong best friend ko. Wala akong masabi.

 

But… to be fair wala naman na talaga kong ibang choice but to confront her para na rin sa inner peace ko. Malay mo nga naman tama si Joy sa iniisip niyang baka namali ako ng bigay na number. Or worse baka hindi talaga niya ako minessage at all.

Well, at least sa kahit anong sagot, magkakaroon ako ng closure.

 

Hmmm. Pero need kong magisip kung paano ko masisingit yung about sa message thing nang hindi nagmumukhang desperado.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nang lumabas na yung professor namin, mabilis na ring sumunod si Seulgi. Siguro maglalunch siya kasama nila Byul.

Inayos ko muna yung mga gamit ko bago ko siya sundan.

 

Ang bilis talaga niya maglakad. Like isang hakbang niya parang isa’t kalahati ko na. Daig pa niya yung mga nagcocompete sa walkathon.

 

Bago pa siya makarating sa gate, tumakbo na ako papunta sa kaniya sabay hawak ko sa bag niya.

 

She immediately looked behind her nang maramdaman niya yung pagkapit ko. I can tell na nagulat siya nang bahagya the moment she saw me.

 

“Pwede ba tayo mag-usap?” walang paligoy-ligoy, I directly asked her habang tinatago ko yung paghahabol ko ng hininga.

 

Mabagal bago siya nakareact. “Ha… ha?” she said.

 

“Usap tayo,” I repeated.

 

Para siyang nakakita ng multo.

Siguro pinaprocess na naman niya nang maigi yung sinabi ko.

 

“Seulgi!” someone shouted.

 

Pareho kami ni Seulgi na lumingon sa direction nung sumigaw.

 

I stepped back nang mamukhaan ko kung sino.

 

Si Gyuri.

 

And she’s running papunta kay Seulgi.

 

Bakit nandito siya? Akala ko she’s studying sa Manila?

Ang daming pumapasok na unwanted thoughts sa isip ko.

 

“Kanina— kanina pa kita hinaha—nap,” she said habang hingal sa pagtakbo.

 

“Gyuri,” I heard Seulgi whisper.

 

Gyuri hooked her arm around Seulgi’s.

Napabuntong hininga ako.

 

“Wheein told me your schedule kaya pinuntahan kita agad nang malaman kong break time niyo na. Tara? Let’s have lunch together,” masigla niyang yaya kay Seul.

 

Ilang years na ang lumipas bago ko ulit nakita si Gyuri and she looked better than before. Ang laki na ng pinagbago niya.

 

“Oh,” reaction ni Gyuri nang mapansin niya akong nasa likod ni Seulgi.

 

“Gyuri,” mahina at naghehesitate kong sambit.

 

Si Gyuri lang naman yung isa sa mga ka-close ni Seulgi noong high school bago pa ako dumating. Sobrang popular din niya noon because she was always involved sa mga school orgs, naging member din siya ng student council, plus achiever talaga si Gyuri. Basically wala kang mapipintas sa kaniya noong high school kami.

 

“Oh, hey, it’s been a while,” she said with a smile on her face.

 

 

 

 

 

After namin masermunan ng parents namin dahil sa nangyaring gulo sa first day ko, naglakas loob akong lumapit kay Seulgi.

 

Lalo akong naguilty nang makita kong binabanad niya yung knuckles niya sa icepack.

 

I bit my lip.

 

“I’m sorry for what happened,” I sincerely apologized to her.

 

She beamed at me. “Ah wala yun. Deserve naman pala niyang masoplak sa mukha eh,” she replied na parang hindi big deal yung nangyari.

 

I sighed, “Yeah, but still—”

 

She interrupted me.

 

Sumandal siya sa pader. “Yaan mo na yun. Ang mahalaga hindi ka na nila babastusin kahit kelan, hindi mo deserve bastusin ng kahit sino,” sabi niya habang nakatingin sa malayo.

 

Hindi ko inexpect yung reply niya.

 

I smiled unknowingly.

 

Pero nabura agad ang ngiti ko nang may lumapit sa kaniyang babae.

 

“Seul! What happened?” the girl concernedly looked at Seulgi’s face and then on her bruised knuckles.

 

I stepped back to give them space.

 

“Uy, Gyuri. May klase ka pa ah?” sabi ni Seulgi.

 

Ah. Gyuri. I think I saw her name sa bulletin kanina.

 

“Nah, It’s okay. Nagpaalam ako. Okay ka lang ba? I freaking hate that head,” patuloy pa rin si Gyuri sa pag check ng sugat ni Seulgi.

 

Hindi rin nagtagal nang lumabas si Byul sa guidance office. Dumiretso siya sa mga kaibigan niya.

 

“I already told you guys na hindi worth it patulan yung mga yun. Alam niyo naman both na wala kayong mapapala dun,” sermon ni Gyuri sa dalawa.

 

Seulgi glanced my way.

 

“Worth it kaya,” she answered.

 

Byul laughed. “Oo nga! Sakto talo kami sa pustahan sa Dota. At least nakabawi naman kami dun,” sabay akbay niya kay Seulgi.

 

Seulgi gave me a gentle smile before sila maglakad papalayo sakin.

 

Worth it nga ba?

 

 

 

 

 

 

Right. Yun yung unang beses na nakita ko si Gyuri.

Yun yung isa sa maraming beses na nagiging hangin lang ako bigla kapag nandyan siya kaya nakakagulat na naalala pa rin niya ako ngayon.

 

“May plans ba kayong dalawa?” Gyuri asked us.

 

Seulgi shook her head. “Wala naman pero… ano…” she shyly glanced at me na para bang nag-aask siya ng permission para ipagpa next time na lang yung concern ko.

 

“No, okay lang. Next time na lang tayo mag-usap,” I tried my best to smile at them.

 

“Nice to see you again, Gyuri,” sabi ko kahit na sobrang uncomfortable sa feeling.

 

Tuluyan na akong naglakad papalayo sa kanila.

 

 

 

 

 

 

Maya-maya pa, nakita kong nagmamadaling naglalakad papunta sakin si Joy.

 

“Bes! Si Gyuri nan—”

 

“Alam ko,” I interrupted her at patuloy lang na naglakad.

 

Humarang si Joy sa harap ko dahilan para mapahinto ako sa paghakbang. “Weh?! Paano mo nalaman?” gulat na tanong niya.

 

Huminga ako nang malalim. “Nakita ko siya kanina. Pinuntahan niya si Seulgi,” malamya kong sagot.

 

Kumapit siya sa braso ko tapos sabay kaming naglakad papunta sa canteen.

 

“Shemay! Legit nga. Sabi nung source ko magkakasama sila kahapon,” parang lalong bumigat yung pakiramdam ko sa sinabi ni Joy.

 

Maybe that’s why hindi na nag-abalang magmessage si Seulgi. Baka they were busy nitong weekend.

 

“Sinong sila?” I asked just to clarify things.

 

“Edi yung magkakaibigan. Si Gyuri tapos yung mga Dota gorls,” nakasimangot na reply ni Joy.

 

So… baka nga yun na yung reason.

 

Oh, well.

 

“Good for them,” cold kong sagot.

 

Tinusok ni Joy yung tagiliran ko. “Yieeee selos ka na niyan?” nakakainis talaga siya.

 

Umirap ako. “Bakit naman ako magseselos?” tanong ko.

 

Minock pa niya ako.

 

“Syempre, Gyuri yun eh,” sabi pa niya.

 

 

 

 

 

 

Intramurals.

Everyone’s excited sa mga sports, games, and booths na pinrepare ng student council. Wala akong sinalihan ni isa habang busyng busy naman si Joy sa pagbabantay sa Jail Booth.

Kaya nagsettle na lang ako sa panunuod ng laban ng badminton kahit na hindi ko naman kilala yung mga kasali.

 

I really respect itong mga kapwa students ko na ang sipag sumali sa mga co-curricular activities. Because for me, nagte-take na ng too much time yung mga subjects namin then feeling ko ‘di ko na kayang magsingit pa ng ibang activity bukod dun. Samantalang sila, ang dami-dami nilang energy at ang galing nila magmanage ng oras.

 

 

“Irene!!!” sigaw ng isa kong kaklase.

 

Napatingin ako sa kaniya. “Takbo!” sigaw niya.

 

Confused akong lumingon-lingon, “What?!” tanong ko.

 

Narinig ko yung boses ni Joy na nag-aannounce.

 

“I repeat… lahat ng naka-navy blue shirt sa grandsta