Gustong makipagkita sa akin ni ate Taeyeon. Importante raw na makausap niya ako today sabi niya through text.

At first, I found the text a bit odd. Gusto kong matawa sa message niya, but something told me na urgent ito.

We decided na magkita sa Maginhawa. Gusto niya sana magkita kung saan hindi mapupuntahan ng parents namin that's why I suggested magkita kami sa cafe na kwinento sa akin ni Ning before. Doon daw kasi nagwo-work yung friend niya kaya madalas siya doon. She vouched for that place so hard.

Pumayag naman si ate Taeyeon.

Magko-commute na lang ulit ako. To be honest, nawiwili na ako sa commuting na ito. But I know for a fact that I only like it because the timing is convenient for me. Hindi ko pa nararanasan ang tunay na problema dahil hindi pa naman ako nakakapag-commute pauwi kung kailan gabi, kung kailan rush hour at dagsa ang mga tao.

Nag-offer si Kuya Ronnie na ihatid ako. I declined. Mapilit nga lang siya. Susunduin daw niya si Daddy sa St. Luke’s QC at mas mabuti na raw na sumabay na ako. Sa pagkakaalam ko, mahihirapan si Kuya Ronnie lumiko papuntang St. Luke’s kung ibababa muna niya ako ng Quezon Avenue, pero sabi niya okay lang daw. Humirit pa siya na sa Philcoa niya ako ibababa. Hindi na ako nagmatigas at pumayag na lang din.

Tipid na rin siguro sa pamasahe.

Mabilis lang naman ang naging biyahe, gawa rin siguro na sabado ngayon at past lunch pa lang. Hindi rin ako nahirapan puntahan ang cafe papasok ng Maginhawa.

Lagi akong dinadala ni ate Taeyeon sa Maginhawa when I was younger. Na-develop ang taste ko for Japanese food dahil tambay kami ng Crazy Katsu noon. May boyfriend kasi siya noong college na nagta-trabaho sa Friulli Trattoria, ang katabing italian resto ng Crazy Katsu. Minsan naman sa mismong Friulli kami kakain. Minsan sa Caution Hot! naman sa kanto. Depende na lang sa magiging mood ng ate ko.

Palagi kong nae-enjoy ang time namin sa Maginhawa. Growing up in the south, namamangha ako sa dating ng north. I always loved it. There's just something about it that I couldn't pinpoint. Or dahil hindi nga ako madalas makapunta sa part na ito ng metro kaya ganon. Nevertheless, I always looked forward to going there. Kaya nga lang, noong naghiwalay na si ate ang jowa niya na yun, hindi na ulit ako nakabalik ng Maginhawa. When I found out I passed UPCAT, unang pumasok ko ang Maginhawa and how accessible it will be for me finally. Alas, I did not go to UP. Kaya maituturi ko itong first time na pagpunta sa Maginhawa after so many years.

Lemon Dews and Coffee Booze is a very beautiful place. Para siyang makikita sa Pinterest. Very spacious at kahit closed space siya, nagmumukhang mahangin sa loob dahil sa natural light na pumapasok at wide glass windows nito. Sobrang cozy din ng vibe pagpasok at malamig.

I like it here agad.

Against the walls were couches that tables five or six people. Meron din na regular tables lang for four or for two. Umupo ako sa pang-apatan. I have a feeling na kakailanganin namin ni ate all the space that we can get.

Wala masyadong tao sa cafe. Sabi ni Ning, patay na oras daw talaga ang alas dos. Mas maa-appreciate ko raw ang ambience ng cafe kung hindi masyadong maraming tao.

Pagpasok ko, agad namang bumati ang mga naka-duty na service crew. I greeted them back as I chose a table further inside. Sa may bintana.

Chineck ko muna ang phone ko bago maisipang mag-order. Tinanong ko na rin si ate kung nasaan na siya. While doing so, napatingin na lang ako sa tabi ng phone ko because of the menu sliding into the center of my vision.

“Are you a nurse din po ba?”

What the?

I know that voice all too well.

Napaangat ako ng tingin.

Huh.

“Ang bulok na ng joke mo.” Pagsungit ko kaagad. Si stranger from the MRT. Suot-suot niya ang uniform ng mga service crew. “Stalker ka talaga ano?”

“I work here.” She tapped on the name tag on the left side of her chest.

Karina, it read.

I met her eyes once I looked up at her. Nakangisi na agad siya. “Baka ikaw ang stalker sa ating dalawa. Napakalayo nito sa UST eh.”

“Ni-recommend kaya ito ng friend ko. Magpasalamat ka, may customer kayo.”

Umiling si Karina.

The name feels weird on my mouth. It’s different from calling her stranger or stalker. Hindi ko alam if it’s a bad weird or good weird. But it’s not unwelcomed.

Karina.

“My dear, the cafe gets along just fine kahit never ka pa pumunta dito.” I blinked at the sudden endearment. It’s off-handed for sure. Hindi ako sanay kapag galing sa hindi ko naman kaibigan.

“Hindi ko tinanong.” Napailing na lang siya. Of course, umirap ako. Nagpipigil siya ng tawa pero lumalabas ang dimple niya sa right cheek. It was gone as fast as it showed.

“Nag-order ka na ba?” I shook my head no. Hindi ko pa nasisilip ang menu. Nakakaramdam na rin ako ng gutom. Nasaan na ba ang ate ko?

“May hinihintay pa ako.” I flat out said.

“A date?”

“Ano naman sayo?”

“Sungit. Nagtatanong lang naman”

“None of your business”

“It’s interesting paano may makakatiis sa ugali mo, eh napakasungit mo.” Comment niya. Napairap ako in response. Bakit niya ba ako hinuhusgahan?

“Did it ever occur to you na baka sayo lang ako masungit?” I challenged. Sa kanya lang din ako naaasar.

“If that’s the case, would you say I’m special?” Ngumiti siya ulit. One that’s teasing and playful. Dimple peeking out.

“Whatever,” irap ko. Lahat na lang nalulusutan nitong stranger na to. “Mag-recommend ka na lang ng lunch. Ayusin mo.”

And she did. She suggested Grilled Cheese sandwich at Truffle Mushroom Pasta. Yun daw kasi yung una niyang natikman dito, naniniwala siyang magugustuhan ko raw yung dish and yung place even more through those food. Dinagdagan na rin niya ng vanilla latte ang suggestion niya at strawberry milkshake.

Hindi ako umangal. Madali lang naman akong kausap lalo na kapag gutom. Akin yung milkshake of course. It’s my favorite.

“Okay, be right back then.” Karina said and then disappeared into the back room.

I expected to be alone for quite a while dahil kakapasok lang ng Quezon Avenue ni ate Taeyeon. Pero hindi ko naman daw kailangan maghintay nang matagal. Siguro sakto lang din sa pagdating ng orders namin.

Gulat ko lang nang umupo sa tapat ko si Karina. Bare from the khaki cap dressing her head and the green apron on her torso. Nilapag din niya sa table ang lilac colored niyang tumbler at isang malaking slice ng…mukhang Banoffee Pie.

“Uh, what are you doing?” tanong ko, in utter confusion.

“What does it look like? Kakain ako, duh.” She handed me a fork and pushed the plate towards me. “Oh, kain ka rin.”

“I ordered food already though”

Sinamaan lang ako ng tingin ni Karina. “Samahan mo ako kumain, break ko”

Napakunot ang kilay ko sa sinabi niya, “ante, kakain ka lang. Anong pinoproblema mo?”

“Taray,” bulong ko.

“Kumain ka dyan,” she sliced a small piece of the pie and took a bite.

“Kakain talaga ako.” Irap ko. I did not miss the smile that formed on her lips.

I sliced a part of the pie at tinikman ito. I thought the pie was just going to be any other Banoffee Pie I have tasted. But surprisingly, this one’s better than the ones I’ve tried before.

Ang sarap!

Pinipigilan ko lang ang sarili kong mag-react, ayaw kong bigyan ng satisfaction si strang--ay si Karina.

“It’s good, right?” Hindi ko na lang sinagot. But she didn’t seem fazed by it. Napangiti pa nga siya eh. She must have taken my silence as an answer. After all, silence means yes naman talaga. Bahala na, totoo naman. Masarap naman talaga. Mukhang mapapabalik pa ako dito next time ah.

“Mind if I ask gaano ka na katagal nagwo-work dito?” Pag basag ko sa bumabalot na katahimikan sa aming dalawa. Hindi naman ako naiilang, pero my social butterfly self just can’t keep mum.

Karina wiped with a napkin, “almost a year na rin. Eight months ganon.”

“Ah, matagal-tagal na rin pala.” Tumatango-tango ako.

“Yes, kaya alam ko na first time mo pa lang dito.”

Automatic namang umikot ang mga mata ko sa comment niya. She really knows when to push my buttons. Never a peaceful moment.

“Ni-recommend nga ng friend ko.”

Please Subscribe to read the full chapter