Seulgi's Pov

Napatitig ako sa asul na kalawakan ng dagat habang ang mga kamay ay nakahawak sa bakal na railings dito sa rooftop ng hospital at kagat ang ibabang labi upang pigilan ang sariling maluha. 

Ilang taon na din ang lumipas matapos mangyari ang lahat ng iyon pero di ko pa din kayang ibaon iyon sa limot kahit pa anong gawin ko.Ayoko sa lugar na to dahil naalala ko lang siya. But as much as I don't want to be here, I've got no choice but to stay here. After all of what happened, all I could ever do was to lament myself..questioning my own existence. It's not totally because I'm jaded up. It's by the fact that I am too fed up over something that I can't easily get over with to the extent of blaming myself for being a mess up. 

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko at ilang minuto lang ang lumipas ay naramdaman kong may lumapit sa tabi ko.

"Hi." Napalingon ako sa gawing iyon at nakita ko ang isang payat na babae pero di maipagkakailang, maganda siya.  Nakita ko pa ang pamumula ng maputi niyang pisngi kaya naman, napangiti ako ng palihim bago ibalik ang paningin sa unahan. "Wow. Mas maganda pa pala siyang tingnan dito." Komento niya kaya napatango ako. "Pano mo nahanap ang lugar na'to?." Napangiwi ako sa tanong niyang yon.

"Every buildings has a rooftop. At kasama ang mga iyon ang hospital na to." Sinubukan kong wag magtunog pilosopo pero napalingon nalang ako sakanya nong di siya nagsalita. Makikita sa mukha niya ang pagkamangha. Para siyang batang tuwang-tuwa sa nakikita niya. Seriously? Napapailing akong nangiti at muling ibinalik ang paningin sa unahan. "What's your name, If I may ask?." 

"Irene." I got taken aback nong bigla siyang tumingin sakin at ngumiti ng matamis. "My name's Irene Ferrell." Napapalunok kong tinitigan ang kamay niyang nakalahad sa harap ko. After a seconds of internally debating whether to accept it or not..I managed to choose the latter. Narinig ko pa ang pagsinghap niya bago ko pa man ibalik ulit ang paningin sa dagat..di niya siguro inaasahan ang ganoong kilos ko.

"Oh, am I being too friendly?." Napatawa siya sa sarili niyang sinabi atsaka napapahiyang tumingin ulit sa unahan.

"I was only asking for your name." Pagpapakatotoo ko.

"You're Mean." 

"I'm Seulgi." Bigla siyang natahimik dahil sa sinabi ko. Ilang segundong katahimikan pa ang lumipas matapos non tsaka pa ako nagtanong ulit. "Matagal ka na dito, hindi ba?." 

"Walong taon. Hindi naging madali para sakin pero nakasanayan ko rin naman kinalaunan." Sagot niya. Di ko alam kung bakit parang pakiramdam ko ay nararamdaman ko ang nararamdaman niya. Dahil ba..siguro ay parehas kaming nasa ganitong sitwasyon? "Gustong-gusto ko nang umalis dito..but it was only when I was young and naive. Guess, people change and so do I." Dahil sa sinabi niyang iyon ang muli akong napalingon sakanya. Nakangiti na siya habang nakatingin na rin sakin na para bang hinihintay niya ang paglingon ko. Medyo di ko nakuha ang ibig niyang sabihin kaya naman, nagtanong ako.

"Anong ibig mong sabihin?." Imbis na sagutin ako ay isang malawak na ngiti lang ang iginawad niya sakin. 

"Lumalamig na. Pumasok na tayo sa loob." Pagtatapos niya sa usapan kaya napabuntong hininga nalang ako tsaka siya sinundan sa loob.

...

A/N: Seulrene on screen! Ft. Joy

In the middle of the dinner..

S(pertaining to the food): it's too hot! I can't eat it!

I: you're hot too and I still eat you. *Smirk*

J( slamming the fork and spoon down): One dinner. I JUST WANT ONE DINNER! 

...

Pretty lame..so yeah whatever..