CHAPTER TWO

Hindi ko na hinintay na matapos ang meeting de avance, right after Ate Seohyun presented their proposed projects dali-dali na akong lumabas sa audi. I’m too embarrassed to stay. I just texted Yizhou na kukunin ko nalang sa kanya ang bag ko mamaya.

“Baby Kim!” napatigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang pamilyar na palayaw. . . . I quicken my pace hoping na makalayo ako agad sa kung sino man ang tumawag sa’kin.

Baby Kim. Unang beses kong narinig ang palayaw na to noong grade six ako. I was waiting near the guard house ng KSU Elementary School. Ate was supposed to pick me up by 4:30pm pero 5:30pm na at wala parin siya. Nasundo na lahat ng students na kasama kong maghintay sa guard house at ako nalang ang naiiwan. I tried asking Kuya Guard na palabasin nalang ako kasi kaya ko naman na mag commute pauwi pero di niya ako pinayagan dahil sa wala daw akong gate pass at may susundo naman daw sa akin.

6:00pm na pero wala parin si Ate. Naiiyak na ako, madilim na kasi at umalis din si kuya guard para romonda sa campus namin.

"Baby Kim!!" Narinig kong tawag ng isang di pamilyar na boses. Lumingon ako sa likod pero wala akong maaninag dahil sa sobrang dilim ng paligid. Maya't maya pa may biglang papalapit na dalawang anino. Gusto ko mapasigaw pero parang walang lumalabas na boses sa'kin. Dalawang maliit na katawan na may napaka laking ulo ang dahan dahang papalapit sa guard house kung saan ako naroroon. Nanginginig kong niyakap ang backpack ko habang nakapikit na nagdadasal.

"Winter Kim, asan kana?" I stopped shaking when I heard the familiar voice. Dali dali akong lumabas ng guard house para puntahan si ate nang biglang

"AAAAAAAHHHHH!!!"

Kinabukasan pinatawag sa Guidance office si Kuya Heechul. It turned out Ate Taeyeon wore Tambaluslos costume sa Halloween costume party ng school.

“Baby Kim! Huy!” papalapit nang papalapit ang boses na tumatawag. Kahit saan ako pumunta, laging may nakakalat na alipores ng kapatid ko. Lagi nalang.

“Hey!” napatigil ako sa paglalakad when I felt a tap on my shoulder.

“Hi Ate Wendy.” gulat kong bati. Buti nalang at hindi isa sa mga lunatics. I’m not really sure kung bakit at papaano napasok sa circle of friends ni Ate si Ate Wendy. She’s one of the few ‘normal’ peers na meron si Ate sa grupo niya.

Napansin ko ang bitbit niyang box. “Do you need help with that?”

“Thanks, but no. I just want to ask if you want one. They’re freshly baked.” she said, offering the now opened box of muffins. My eyes immediately landed on the green ones.

“Thanks Ate!” I quickly grabbed one of the green muffins.

“Wait! Wag y--” she tried stop me

Ang anghang! Pakshet!

“..yan.” mah