Chapter 7

I couldn’t find the air to breathe as soon as our lips parted. Masyado ata akong nagulat sa ginawa niya at pati paghinga ay hindi na nagging voluntary para sa katawan ko.

Nakahawak siya sa magkabilang braso ko, sinusuportahan ako para hindi ako matumba. Hell, matutumba talaga ako matapos niya akong halikan. This is not even the first time pero bakit parang walang pagbabago sa reaksyon ko? Why do I still feel taken away?

He looked at me straight in my eyes. “Do you understand now, Summer?” Nanlilisik ‘yung mga mata niya. Nakakatakot pero ‘di ko mapigilang mag-iwas ng tingin. It’s as if his stare is a trap and I can’t find my way out.

Napalunok ako sa sobrang kaba ko. Sabi nga ni Athena Dizon, “Parang sasabog na ‘yung puso ko.” Akala ko, kalandian lang ‘yun pero hindi pala. Totoo palang may ganung feeling: na parang di na kaya ng puso mo at punung-puno na ito.

“Hindi mo pa rin ba ako kakausapin?” Nag-iba ang tingin ni Kristoff sa akin. From his beast mode, para na siyang isang tuta na nagmamakaawa para bigyan ng pagkain ng amo niya.

Lumayo ako sa kanya nang unti-unti ko nang naramdaman ang mga paa ko. I cleared my throat. “Walang nangyari.” I said in a very soft voice. Pati ata vocal cords ko nakalimutan nang gumana. Wala na ba talaga akong hanging nalalanghap?

He narrowed his eyes on me. He seemed confused of what I’m talking about. “Summer, hanggang ngayon ba naman?” Akmang hahakbang siya palapit sa akin pero lumayo ako.

I shook my head. “Ayoko pa rin.” Kailangan kong panindigan ang prinsipyo ko.

Napalunok siya at napahawak sa sentido niya. “What do I have to do? Sige na. Tell me.” Nawawala na ang pasensya niya. Alam ko. Nakikita ko. “Do you want me to resign? I can do that.”

Now it was my time to narrow my eyes on him. “Ano?” I was in disbelief. “Magreresign ka para sa akin? Baliw ka na ba?” Halos mapatawa ako sa sinabi niya.

He looked at me in a very serious expression. “ yeah, I’m crazy. You make me crazy.” He replied in an almost hysterical manner. “Hindi mo lang alam kung gaano kita kagusto. Hindi mo lang alam.”

Nabato ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko lang alam. Suddenly, I felt like I was the cruelest person in the world. I have to the choice to give him what he wants, but why can’t make that choice? But then again, buti sana kung simpleng bagay lang ang gusto niya. Pero, hindi, e. Ako, e. Ako ‘yung gusto niya, e. Paano ko naman maibibigay ang sarili ko sa kanya?

“Gusto mo ba talagang makita kung gaano ako kabaliw sa’yo?” I could sense na walang biro sa tono ng boses niya. Seryoso siya.

Nanliit ang mata ko habang tinititigan ko siya. “What do you mean?” Hindi ko mapigilang kabahan sa sinabi niya.

He smirked at me. “You’ve pushed me to do this, Summer. Don’t blame me.” He told me before jumping into his car and drove way.

Ano na naman bang plano ng isang ‘to?

--

“Summer Peralta, gumising ka na diyan!”

Kailan ba ako magkakaroon ng mahabang tulog? Sabado naman ngayon at wala akong pasok, pero bakit kailangan kong magising ng maaga?

8:30. 8:30 pa lang pero kailangan ko nang bumangon? Hindi ba nila alam na alas sais na ako nakatulog kanina sa kakaisip kung anong ibig sabihin ng Kristoff na ‘yun?

It was like he was threatening me of what he will do in the future. Well, he is threatening me. Ganito ba siya talaga kapursigido sa buhay na dapat lahat ng gusto niya nakukuha niya?

Tamad na tamad akong bumangon at bumaba sa sala. I am like a zombie walking down. Even I can feel it.

“Ay, ano ka bang bata ka! Hindi ka ba marunong mag-ayos pagkagising mo?” Nakita ko si Mama na tumatakbo papunta sa akin.

Nanliit ang mga mata ko sa kanya. “Bakit po? Ano po bang mayroon?” Nagtataka kong tanong. Bakit ko naman kailangang mag-ayos? Mama already saw my worst look. Ano pa bang kailangan ko